#255
Post
autor: Dziabago » poniedziałek, 6 grudnia 2010, 23:15
Uuuu drażliwy temat, chociaż w sumie... Od znajomego wiem, że często udając się po pomoc trafiamy na kiepskiego psychologa (może tylko w tej dziedzinie), wtedy jest o wiele gorzej, wydaje się, że to najgorsza rzecz jaka nas mogła spotkać no iii ciąg dalszy każdy sobie domaluje sam (pojęcia nie mam, dlaczego mówię w 3 osobie, nie pytajcie). No ale do rzeczy, myśli takie mam często, obecnie trochę się ich obawiam, bo jeszcze parę lat temu (może nawet rok) nie było za wesoło, powiązane sznurowadła zrywały się niemal natychmiast (żałosne, wiem, a może podświadomie chciałam, żeby to się jednak nie udało), nóż w ostatniej chwili wypadał z ręki, a jego dźwięk w momencie uderzenia o podłogę wywoływał natychmiastowy wewnętrzny ból, lały się łzy, zawsze wydawało mi się to dziwne... hmm kiedy to było, półtora roku temu, może ze dwa lata, nie pamiętam. Nacięłam prawy nadgarstek tylko odrobinę, może to krew mnie wystraszyła, może faktycznie tego nigdy nie chciałam, a może to było tylko zwracanie na siebie uwagi... Tak, czy inaczej nigdy bym chyba nie mogła tego zrobić, zawsze wtedy myślałam sobie, że jest źle, do dupy i w ogóle, ale przyszłość musi być lepsza, zawsze obiecywałam sobie, że postaram się to zmienić... miesiąc, dwa, znów było to samo. Ta sytuacja z nadgarstkiem zakończyła to, mam nadzieje, że na zawsze. Tak więc, nie rozpisując się już więcej, obecnie kończy się jedynie na myślach na ten temat.
) wszystkich uczuć wymieszanych porządnie tak mocno, że aż zanikających, zacierających swoje granice i popadających w ową pustkę i niemożność, cho....ną niemożność uczynienia czegokolwiek w celu jej pokonania, i przezwyciężenia poczucia odarcia z czegoś. Myślicie "oni są odważni, bo się nie boją" Tak, boicie się i dlatego uznajecie ich za odważnych. Tymczasem oni się nie boją tamtego, boją się tu i teraz. Czyli wyszło, że prawie każdy to tchórz, bo albo się boi żyć, albo się boi umrzeć 
