ocet pisze:Zainteresowałem się studiami technicznymi,a ostatnio rozważałem informatykę i mechatronikę (hehe). Poza tym inżynieria budowlana czy mechaniczna była by spoko. Tylko nie wiem, czy nie jestem za głupi na takowe.
Mam brata na automatyce i robotyce, czyli kierunku zbliżonym do mechatroniki. Z jego opowieści wnioskuję, że wcale tak ciężko nie jest... Wg niego z roku na rok bez większych problemów przechodzą totalne głąby (uczelnia AGH, więc nie byle co). Tyle, że mój brat należy do osób z ogromnym poczuciem własnej wartości i potrafi bardzo ostro krytykować ludzi niewiele "głupszych" od siebie. Więc być może dla niego 'debil', to tak naprawdę osoba całkiem inteligentna. Trudno mi powiedzieć. W każdym razie popatrz na studia techniczne jeszcze pod innym kątem - znajdziesz tam głównie facetów, bardzo rozrywkowych facetów. W takim towarzystwie łatwo odstawać i stać się nielubianym wyrzutkiem. Ciągłe imprezowanie i integrowanie się może być męczące dla Piąteczki. No, ale kierunki, które wymieniłeś same w sobie są bardzo przyszłościowe i zapewne ułatwią Ci się dość szybko usamodzielnić. Mój braciszek już teraz (4 rok) dostaje co miesiąc stypendium w wysokości 1000 zł od jakiejś kopalni, za to, że będzie u nich pracował po skończeniu edukacji (na normalnych warunkach). Czyli nie dość, że bardzo dobra praca zapewniona, to jeszcze już teraz stać go na wieeele;)
Reasumując, polecam Ci studia techniczne! Jeżeli jako tako radzisz sobie z matematyką i fizyką, powinieneś przez to przebrnąć.
Jeżeli natomiast o mnie chodzi, jestem w trakcie studiów na kierunku lekarskim. Za dwa lata o tej porze będę "uzdrawiała".
Ogólnie nie jestem zadowolona z tego 'wyboru' (byłam pod dość silną presją rodziców, więc wiele do gadania nie miałam...).
Ze wszystkich możliwych specjalizacji podoba mi się chyba tylko psychiatria. Niestety nasza polska służba zdrowia jest wadliwa nie tylko z perspektywy pacjentów, ale i nas - studentów/lekarzy. Zostanę tym, na kogo będzie zapotrzebowanie po prostu.
Co reszty minusów - studia bardzo męczące i dłuuuuugie - 6 lat + rok bardzo kiepsko płatnego stażu, czyli dopiero po 7 latach zdobędę wymarzoną niezależność. Pracować w trakcie nauki raczej się nie da, tzn wszystko się da, wiadomo, ale znam osoby, które tego próbowały i nie kończyły najlepiej, wylatywały z uczelni.
Sama praca również nie zapowiada się ciekawie. Ciągły kontakt z narzekającymi i oczekującymi od ciebie cudów pacjentami, siedzenie w szpitalach/przychodniach po 20 godzin dziennie, pośpiech, brak czasu dla siebie, mnóstwo stresu, że złą decyzją kogoś zabijesz itp... Dla Piątki raczej nic fajnego, no chyba, że ktoś ma do tego powołanie, ja akurat nie mam. No, ale na pewno analityczny umysł obserwatora ułatwia rozwiązywanie medycznych zagadek w stylu House'a. Kilka razy już mi się to przydało, więc chociaż tyle...;>
) dlatego złożyłem ten.
