Nie zgadzam się z teorią, że osobowość jest kształtowana. Tzn. sprostuję od razu: w pewnym stopniu NA PEWNO. Zwłaszcza poprzez pracę nad sobą i w podczas pierwszych 4-5 lat życia.
Jednak uważam, że największą rolę odgrywają geny. Co było zresztą udowadniane (linku z dowodem nie podam; ostatnie źródło, w którym o dowodach czytałam, to "Genom" Matta Ridley).
Lynx pisze: Z opisu enneagramowego 5 : Dwa typy rodzin doprowadzają u dziecka do chęci wycofania się. Pierwszy opisują te osoby, które do tego stopnia czuły się porzucone, że zaakceptowały swój los, ucząc się odrywać od uczuć, by móc przeżyć.
Drugi typ jest bardziej powszechny. Jest to ten rodzaj rodzin, które tak bardzo narzucają się psychicznie dziecku, że zmuszone jest tłumić swoje emocje, by móc się od rodziny odizolować.
Wynika z tego, że 5 to osoby o stylu unikającym.
Zestawiając te opinie można wyciągnąć wniosek, że jednak to „samospełniające się proroctwo” o rozpadzie związku nie jest tylko odczuciem, ale postawą życiową, ukształtowaną przez warunki środowiskowe we wczesnym okresie życia.
Ok, możliwe. Tylko, że mnie nikt opieką/uczuciem/śniadankiem/czapeczką/ciasteczkiem nie przytłaczał, z drugiej strony nie czułam się też nigdy porzucona czy opuszczona. Rodzinę mam przyjazną do tego stopnia, że nawet nie było się przeciw czemu młodzieńczo buntować, gdy w latach nastoletnich nadarzyła się ku temu okazja (czy piątki się w ogóle buntują?)
A samotnikiem jestem (byłam) nieprzeciętnym. Dopóki nie znalazłam enneagramu, myślałam, że jestem Bardzo dziwnym człowiekiem, bo nikt inny nie podzielał mojej potrzeby nieekscytowania, niemówienia, nieangażowania emocjonalnego - w ogóle 'piątkowego nie'
I znam ludzi, którzy do tej pory męczą się z nadopiekuńczymi mamusiami (bo to jednak rzadko tatusiowie), a piątki przypominają ewentualnie chwilami w domu, gdy jako taktykę obronną przyjmą ignorowanie i izolowanie się - ale na co dzień reprezentują inny typ osobowości. Odrzuconych nie znam, więc się nie wypowiem... Ale upieram się przy genach.
Zwłaszcza, że... przytoczę zupełnie nienaukowy argument własny:
z relacji Mamy od urodzenia byłam dzieckiem niekłopotliwym. Jako noworodek albo spalam, albo leżałam cicho, a płakałam sporadycznie, jak czegoś mi było potrzeba i po zaspokojeniu potrzeby dalej był spokój.
Później jak byliśmy jeszcze bardzo mali, ja zasadniczo nie sprawiałam problemów; zawsze potrafiłam się sobą zająć, wolałam się bawić sama i w tym towarzystwie było mi najlepiej (nie miałam problemów z nawiązywaniem kontaktów z innymi, ale sama czułam się najpewniej).
Natomiast mój brat od urodzenia albo jadł, albo wrzeszczał... Potem jako dziecko było bardzo przyjazny i lubiany (wciąż zresztą jest), ale zawsze, gdy się nudził, to jęczał, męczył, marudził. Nadal potrafi... mimo swych 19 lat.
Może naciągam, ale zanim upłynęło tych znamiennych pierwszych 5 lat życia, pewne istotne cechy naszych osobowości były już obecne. Jak u mnie umiejętność (radość z!) przebywania samej, niekłopotliwość, nienarzucanie się (wycofywanie przyszło chyba trochę później).
U brata duża potrzeba bodźców i uwagi.
Dla mnie zatapianie się w myślach może być świetną rozrywką przez trzy dni. On obecnie z zapełnianiem czasu radzi sobie bez problemu, ale zawsze potrzebuje czegoś, co mu to umożliwi: książki, muzyki, komputera, znajomych, psa, lodówki i kuchenki, filmu.
Zupełny przypadek, czy ktoś może podziela moje poglądy?
>>A common phrase is that Fawkes was "the only man to ever enter parliament with honorable intentions"<<
5w4 Po półtora roku samodzielnego mieszkania włączył mi się artysta. Why???
, ale raczej rodzeństwo rodziców jest "wesołe". Ja bym dała sobie rękę uciąć, że w moim przypadku było to wychowanie, i to jaka się urodziłam...
