Wszystko było dobrze do momentu gdy dziewczyna stwierdziła że "coś" z tego może być... Automatycznie zostałem odsunięty na bezpieczną odległość i potraktowany jako swego rodzaju zagrożenie. Nie chciała o tym rozmawiać ale wiedziałem, że ona nie przestała mnie lubić, tylko zaczęła się najzwyczajniej bronić. Minęło trochę czasu i będę próbował jakoś do niej dotrzeć bo wiem, iż jest warta tego aby się nie co potrudzić. Zdaję sobie sprawę z tego, że muszę to zrobić delikatnie, tak aby to wszystko wyszło z niej, albo przynajmniej żeby ona uważała tak było. Ciężko mi jednak zrozumieć jak można dostrzec tyle ograniczeń i niebezpieczeństw tam gdzie można otrzymać wsparcie... Ale to taki chyba specyficzny urok piątek
(zart 
).
zaczepialam go, zagadywalam, i na zmiane mialam poczucie ze darzy mnie sympatia i calkowicie olewa... i tak na zmiane, az sama nie wiedzialam co o tym myslec. Lecz jestem zywiolowym emocjonalnie typem, wiec nie poprzestawalam na swoich staraniach, az w koncu mozna powiedziec "cos go opetalo" 
, zapewne przeczuła co się swięci. Ale ja wiem, że warto trochę się pomęczyć. Sprawa pewnie wkrotce sie wyjaśni to napisze jak mi poszło i czy warto było się starać 
