Występy publiczne

[herbacianka]

Ja z kolei mam ochotę na publiczne występy, ale kiedy tylko wychodzę na scenę zaczynam się trząść ze strachu. Najbardziej boję się właśnie tego, że się zestresuję W zeszłym roku chodziłam na teatr amatorski i, podczas wystawiania spektaklu, drżałam przez połowę mojej kwestii (niestety było to widać). podobnie jest, kiedy mam coś zaprezentować lub przedstawić się nowej grupie- wśród dobrze znajomych osób wypowiadam się swobodnie

poza tym-- potwornie boję się wszelkich rozmów kwalifikacyjnych i komisji oceniających

[Aguuus]

Boję się przemówień przed większą publiką. Cały czas mi się wydaje, że wszyscy na mnie patrzą i tylko czekają aż się potknę.
Ale mimo wszystko to lubię. Pewnie wiąże się to z wielką satysfakcją po pokonaniu swoich lęków ale może i z nieodpartą chęcią pokazania się, bycia przez chwilę kimś ważnym.

[Aristoss]

Bark najmniejszych problemów z wystepem publiczym, aczkolwiek jakos nie budzi to mojego zainteresowania na tyle bym sam pchał sie na scenę.

[Absynt]

Nie cisnie Was do aktorstwa? Zdaje sie wielu z nas ma to we krwi. Przemowy z patosem, to nasz zywiol :].

[impos animi]

Absynt, kiedyś bardzo mnie ciągnęło do aktorstwa i marzyłam o tym, ale teraz mam zbyt słabe nerwy, nad którymi nie mogę zapanować. Nie radzę sobie z tremą mówiąc wiersz przed klasą, więc na jakimś przedstawieniu też raczej nie mogłabym nad tremą zapanować.

[Rosveen]

Absynt -> ale ci wszyscy ludzie... Oni tam będą siedzieć... Patrzeć... Śledzić każdy ruch... Oceniać...
A co, jeśli zapomnę tekstu? Jeśli zepsuję najważniejszą scenę?
A co, jeśli - o zgrozo - ktoś będzie później wspominać moje błędy?
Brrr...

Aktorstwo? Może. Jeżeli tylko uda mi się uwierzyć, że mogę tam wyjść i zagrać najlepiej, jak potrafię, bez pomyłek i bez wywoływania śmiechu. A na tę świadomość poczekam jeszcze baaaardzo dłuuuugo...

[Miggles]

Ja mam tak samo. Może zapomnę itd. już miałam jedną recytację w liceum i musiałam to na przerwie robić, a i tak z nerwów się poryczałam

[aliszien]

Nie cisnie Was do aktorstwa? .

W liceum chodziłam nawet na warsztaty teatralne. Uwielbałam adrenalinę, którą daje scena.
Aktorstwo to jedyna możliwość by być świętą i dziwką jednocześnie. Bez konsekwencji

[Rilla]

Kiedyś lubiłam nawet występować, recytowałam wiersze na polskim i nie bałam się tego. Gdy poszłam do liceum do kasy humanistyczej radykalnie to się zmieniło. Zostałąm otoczona rozmownymi, przebojowymi ludźmi z charyzmą, a ja schowałam się w kąt, woląc nie ujawniać swoich żałosnych przemówień. Kompletnie zatraciłam wszelką wolę wypowiadania się publicznie.

[beperfect]

Zdrowa czworka kocha uwage innych, kocha, gdy inni na nia patrza, ja podziwiaja. Chora niemal panicznie sie tego boi.

Do mnie też pasuje ta reguła.

Generalnie uważam, że ciekawy temat.

Ja mogę występować zawsze i wszędzie, ale jest jeden warunek: muszę tego chcieć. Dwa tygodnie temu przeprowadzałam wywiad z dziekanem pewnego uniwersytetu i byłam potwornie stremowana, bo to poważna persona i nie chciałam nawalić. Stres mnie zmobilizował i nie miałam żadnych problemów z wysłowieniem się (z czym borykam sie na codzień). Stres to fajna rzecz. Wywiad podobno wyszedł bardzo dobrze.

[Rilla]

Zdrowa czworka kocha uwage innych, kocha, gdy inni na nia patrza, ja podziwiaja. Chora niemal panicznie sie tego boi.

Chyba jestem jakimś wyjątkiem tej reguły. W gimnazjum byłam "chora" (tzn. miałam głęboki dół), nawet często udzielałam się na forum klasy. Teraz czuję się lepiej, powrócił mi ogólny optymizm, energia, kryzysy mam rzadsze, krótsze, ale wszystko mi zobojętniało. Nie mam ochoty na żadne branie głosu w dyskusjach, czy nawet odpowiadać na pytania nauczycieli skierowane nie bezpośrednio do mnie. Wyjście na scenę mnie wręcz przeraża i paraliżuje. Wydaje mi się, że jestem żałosna w porównaniu z resztą klasy.
Czy to znaczy, że w gimn. mimo załamania byłam zdrowa, a teraz mimo polepszenia stanu jestem chora? O.o

[beperfect]

Po pierwsze: te słowa, które zacytowałaś były Absynta, a nie moje.

Pozwolę sobie jednak odpowiedzieć na Twojego posta.
Myslę, że występy publiczne to za mały element, aby na jego podstawie stwierdzac, czy ktoś jest zdrową, czy chorą czwórką. Do mnie pasowała te reguła. Chcicaż ja nigdy nie miałam oporów przed występami, o ile chciałam brać w nich udział.
Ty najlepiej wiesz, czemu się udzielałas. Może masz gorszą klasę niż wtedy, może pytanie kierowane do Ciebie są na takie tematy, o których nie masz ochoty mówić, a może są jeszcze inne powody. Sama to wiesz najlepiej. Jeśli uważasz się za zdrową czwórkę, to tylko się cieszyć. Po co masz się przejmować jakimiś występami? Tyle ludzi tego nie robi i żyję. Ty tez możesz.

[ibidem]

To moze byc bardzo rozwijajace. Uwielbiam ta adrenaline w kontakcie z odbiorcami i obrone wlasnego zdania.

Bardzo, bardzo zaluje ze gdy bylem mlodszy nie zainteresowalem sie jakims teatrem, amatorskim naturalnie. To byloby cos dla mnie, zdecydowanie...

[Kwiecia]

Czy to znaczy, że w gimn. mimo załamania byłam zdrowa, a teraz mimo polepszenia stanu jestem chora? O.o

A ja odnoszę takie wrażenie, jakbyś wtedy była chora i teraz nie do końca się wyleczyła. Jest postęp i częściowe wyzdrowienie, bo jest optymizm i energia, ale jest jeszcze ten okropny wirus, który próbuje cię przekonać, że jesteś żałosna, i to bardziej od innych.

[piecia330]

Jestem lektorem, wiec często czytam w kościele. Ja lubie publiczne wystepy, chciałbym byc wokalistą, tylko jest oczywiście strach przed tym żeby nie zawalić.