Zaakceptować i pokochać siebie?

[tlurka]

Hm, ja właśnie przeżywam chwile zwątpienia w to kim/jaki jestem. Związane jest to (a jakże) ze sprawami pseudo-sercowymi. Dlaczego pseudo to już dłuższa bajka.

Wczoraj psioczyłem Tuli czego to w sobie nie cierpię, nienawidzę i czego nie potrafię w sobie zabić a bardzo bym chciał. Oczywiście bardzo bym chciał wczoraj, bo dobrze stwierdziła że tak naprawdę w głębi serca nie chcę zmieniać tego swojego masochistycznego romantyzmu... Teraz staram się pozbierać do kupy, zobaczymy co z tego wyjdzie. Jako że już mi się zdarzało podobnie po dupie obrywać, to pewnie jakoś się posklejam i wyjdę z tego silniejszy i bogatszy o nowe doświadczenia.

Ogólnie uważam że trzeba w sobie zaakceptować i pielęgnować to co uważamy za dobre. To czego na świecie jest teraz tak mało. A to co złe trzeba zmieniać. U mnie to właśnie wygląda skokowo, wydaje mi się że teraz zrobiłem drobny krok w tył jeśli chodzi o to co wypracowałem w sobie przez ostatni rok, ale wydaje mi się że u mnie to jest na zasadzie "krok w tył, i dwa kroki naprzód"...

[cukrowa_wata]

Najgorzej jest pokonać ten strach i spróbować uwierzyć.

Co masz na myśli? Wybacz, ale nie rozumiem tego ostatniego zdania...

najtrudniej jest wziąść się za siebie, zaryzykować i pokonać w sobie strach. Strach przed tym, że się nie uda, że nie damy rady. Tak wiem, dość pokrętnie napisałam

[Bonny]

Dzieki, cukrowa_wata, milo zasem od kogoś usłyszeć takie słowa... W zasadzie masz rację, tylko ja w sobie tego nie potrafię dostrzeć, cóż, może przyjdzie z czasem...

[cukrowa_wata]

ależ nie ma za co ;]
mam nadzieję, że minie, trzymam kciuk.

[szerfi1991]

Swego czasu miałem z tym olbrzymi problem, ale ostatnio mi przeszło. wyleczyłem się z tego. Potrafię krytycznie podchodzić do każdego swego czynu, jednocześnie akceptując zachowania negatywne( co nie znaczy , że je utrwalam, lecz, że akceptuję iż takowe wystąpiły ze świadomością, że muszę je zmienić)

[jouziou]

myślę że każda Czwórka (może oprócz tych wyjątkowo chorych) w głębi serduszka kocha siebie, a właściwie ma takie uczucia sprzeczne a wśród nich nie brakuje i tych cieplejszych, już chociażby za fakt tej wyjątkowości głęboko odczuwanej, tego poczucia wyobcowania z jakiegoś przykrego, traumatycznego powodu i takiego przeświadczenia "no to skoro nikt mnie nie kocha to ja siebie będe kochać za dwoje, wiem że jestem warta tego" XD akceptacja siebie 100%owa przynajmniej w moim wypadku nie jest możliwa w ogóle, ale to nawet pozytywne bo nakręca mnie to cały czas by dbać o swój rozwój, wygląd i wszystko wszystko co sprawia tylko że się dołuje, porównuje itd. :3

[Meiyo-rei]

Ja, nie wiem czemu, zawsze wydawałam się sobie pod pewnymi względami wyjątkowa. Ale ani pod względem wyglądu, czy budowy (no, może oprócz numeru stopy 43 xD) nie wyróżniałam się zbytnio. To było coś takiego ze środka. Odkąd pamiętam, miałam talent do wymyślania – ogromne pokłady wyobraźni, jakie znalazły się w mojej głowie potrafiły niemal wszystko przerodzić w obrazy, nawet głupi temat wypracowania z polskiego. W zaciszu własnych myśli powstawała nie jedna historia, a każda jest inna od drugiej. Tak, to chyba stąd zawsze brało się to poczucie inności, bycia wyróżnionym jeszcze przed narodzinami. I myślę sobie, ze tak, lubię siebie jaką jestem. Jak u każdego człowieka miewam okresy, kiedy to jestem przygnębiona, wspominam moją przeszłość, głównie błędy, wytykam sobie wady, ale nigdy, przenigdy nie zadawałam sobie bólu, nie cięłam się i robiłam głupstw; wiedziałam, ze to i tak nic mi nie da, oraz, że to nie ma sensu. Teraz przynajmniej wiem, dlaczego ;3

[boya50]

Nienawidzę siebie za to kim jestem, jak postępuje i że nie potrafię się zmienić.
Szukam niezwykłości w depresji, lubię być w tym stanie.
Robię z siebie coś na wzór męczennika.
Rzadko kiedy dostrzegam swoje zalety, plusy, o ile jakiekolwiek posiadam.

[Yarpen_Zigrin]

Każdy posiada zalety i wady. Jeśli nie widzisz zalet to zacznij pracować nad wadami.

[Minka]

Szukam niezwykłości w depresji, lubię być w tym stanie.
Robię z siebie coś na wzór męczennika.

ojeju, lecę po żyletki i połączę się z Tobą w bólu. wzruszające. depresja taka niezwykła. żyletki takie ostre. krew taka czerwona. wow. wow.

[Worrydoll]

Już kiedyś próbowałam zaakceptować siebie i był moment, gdy myślałam, że mi się udało. Niestety, był to po prostu "powiew dobroci" ze strony losu a później wszystko wróciło do normy. Nie jestem w stanie tego zrobić i już nie próbuję. To staram się teraz zaakceptować.

[boya50]

ojeju, lecę po żyletki i połączę się z Tobą w bólu. wzruszające. depresja taka niezwykła. żyletki takie ostre. krew taka czerwona. wow. wow.

Nie polecam.

[Intan]

Przywiazywanie się do depresji nie jest mądre. Im dłużej to trwa, tym trudniej jest z tego wyjść i tym większe szkody ci wyrządza. Mimo że jestem Dwójką, sama cierpiałam na depresję, i to jeszcze stosunkowo niedawno. Potrzebowałam naprawdę mocnego kopa pozytywnej energii, który jakby wytrącił mnie z tego stanu, wyrzucił z niego siłą, gwałtownie, i przywrócił do życia. Ale wciąż muszę walczyć o siebie, żeby znów nie wpaść w depresję. Mam w sobie pewne skłonności, które bardzo mi utrudniają tę walkę. A poddanie się jest takie jak na złość łatwe, bo nie wymaga wysiłku - jedyne, co musisz robić, to pielęgnować w sobie to, co najgorsze, na przedzie z negatywnymi myślami - albo zwyczajnie nie reagujesz, kiedy one się pojawiają. Myślenie pozytywne jest wówczas niezwykle trudne, czasami właściwie niemożliwe, bo człowiek ma tę opcję jakby zablokowaną, wyłączoną - i potrzeba właśnie dużo takiej zdrowej energii, która sprawi, że znowu zapragnie się żyć i cieszyć się małymi rzeczami, a nawet sprawiać sobie małe przyjemności.... Ale teraz, kiedy już wychodzę z tego stanu, a właściwie uczę samą siebie, jak być dla siebie dobrą, jest to coraz naturalniejsze. Wierzę, że z czasem stanie się to częścią mojej osobowości - cieszenie się z rzeczy, które inni ignorują. Myślisz, że co jest bardziej oryginalne, Hera? Czwórka z depresją, robiąca z siebie męczennika (jakich pełno) czy taka ciesząca się spokojem ducha? Ostatnio natknęłam się na Tumblrze na blog, jak mi się wydaje, właśnie takiej zdrowej Czwórki - w każdym razie, nawet jeśli się mylę, to jest on bardzo inspirujący.

[boya50]

Najbardziej oryginalną osobą jaką można spotkać to taka z dobrym charakterem, bo takich to tylko ze świecą szukać. A przynajmniej tak mi się wydaję.

Doceniam współczucie - nawet podziwiam, oczekuję tego od innych, ale nie polecam, bo i tak wiem, że będę taki, a nie inny. Wszystko to co napisałaś to wiem o tym, rozważam każdą opcję, odrzucając te najbardziej mi potrzebne. Rozmyślam za dużo i takie są tego skutki.
Jak na razie nie widzę innej opcji innej niż dalsze staczanie się. Ale tak optymistyczniej mówiąc ... staram się z tego wyjść, jednakże jak napisałaś - "jest to niezwykle trudne" , bo przecież łatwiej zniszczyć niż zbudować. Najprawdopodobniej za mało się staram.

[Intan]

To miłe spojrzenie, choć nie wiem, czy prawdziwe. To w sumie zależy od osoby. :3
Wiem, że to wszystko wiesz. Pisałam to m.in. dla tych, którzy nie wiedzą, jak to jest być w depresji... Za mało się starasz? Za mało chcesz. Za mało wymagasz od samego siebie. Wiesz, ja przez długi czas oczekiwałam pomocy z zewnątrz, ale to nie wyjdzie. Nie da się pomóc komuś, kto nie chce przyjąć tej pomocy, a smutna prawda jest taka, że osoba w depresji jest jednocześnie tym, kto może jej najbardziej i najlepiej pomóc. Tamtą wspomnianą wcześniej dawkę pozytywnej energii dostałam od zdrowej Dwójki (i jednocześnie najzdrowszej osoby, jaką znam), ale ona na nic by się nie zdała, gdybym nie zechciała pociągnąć tego dalej, pójść za tym impulsem. Poszłaby na zmarnowanie, a ja dalej bym się pogrążała. Ale doszłam w pewnym momencie do wniosku, że mam tylko dwie opcje do wyboru: zacząć żyć lub zacząć umierać. Dalej być swoim największym wrogiem albo stać się swoim najlepszym przyjacielem. Uderzyła mnie świadomość, że tak naprawdę jestem jedyną osobą, na której mogę polegać, więc nie mogę zawieść samej siebie! Jak mogłabym zrobić sobie coś takiego? Jak widzisz, nastąpiła tu nagła zmiana toku myślowego: zamiast patrzeć na siebie jak na kogoś żałosnego, bezwartościowego i niegodnego absolutnie niczego, co dobre, odrzuciłam to wszystko i spojrzałam na siebie jak na kogoś obcego, okropnie zaniedbanego, potrzebującego opieki i - co więcej - liczącego właśnie na mnie! Nie mogłam zrozumieć, dlaczego byłam dla siebie aż tak okropna. Pomaganie samej sobie w pewien sposób sprawiało mi radość, choć było to przeplatane bólem, który brał się z zaprogramowanej dawno temu i trudnej do wyplenienia myśli, że wcale na to nie zasługuję i że jestem żałosna. Wciąż się uczę być dla siebie dobrą. Powiem Ci, że się opłaca. :3
Ale Ty jeszcze nie wkroczyłeś na tę drogę. Mnie zainspirowała do tego osoba, która była dobra dla mnie, mimo że ja tego nie oczekiwałam. Może Ty też będziesz potrzebował inspiracji? Szukaj jej. I pamiętaj, że jesteś jedynym, który może sobie pomóc najpełniej i najlepiej. Po prostu musisz tego bardzo pragnąć! Na początek przestań być dla siebie wrogiem. Już stosunek neutralny do własnej osoby będzie dobry.