Płacz Czwórki

[szerfi1991]

O katarsis pisałem parę postów wyżej Zresztą nie mówmy o płaczu a o wzruszeniu

[maroz]

a to fajnie. Największe khatarsis jakie przeżyłem było na psychoterapi. Nie mogłem się powstrzymać od płaczu na terapi przez 15 minut. To był pierwszy raz. Ale mi było głupio. ale mi było wstyd. Ja, 10 pacjentek dwie psychoterapeutki i płacz przez 15 minut. Haaa. Teraz śmieszy mnie to że się tym przejmowałem i wstydziłem

[szerfi1991]

Istotniejsze byś wyciągnoł właściwe wnioski z tego

[maroz]

no jeśli zapomnę że przyjmuje rolę to mogę wpaść w pułapkę samookłamywania się. tu się zgadzam. Uważam jednak że chęć zmniejszenia dystansu między rolą społeczną a tym kim jestem i na co się godzę i czego chcę jest słuszną postawą.

[szerfi1991]

Ta postawa tak i jej nie neguję

[kangur]

Mam pytanie da was tzn do Kangur i maroza a mianowicie dlaczego zakładacie płacz tylko pod wpływem negatywnych emocji?

ech, nigdzie tego nie napisałam. Wypowiedziałam się tak a nie inaczej, bo mowa była o płaczu ze smutku

[sexta_espada]

Nigdy nie płakałam z powodu niepowodzeń życiowych itp. Bywam wtedy twarda. Płaczę tylko wtedy, gdy przepełniają mnie emocje, nie związane z czymś "banalnym". Nie wiem, jak to ująć inaczej.

[Amisu]

Płacz ze śmiechu - łzy mi lecą ciurkami i nie mogę przestać się śmiać.
Wzruszenie - staram się nie płakać, mrugam, bo wzruszam się bardzo często.
Smutek - zazwyczaj głośne beczenie, zawodzenie, do tego jak płaczę za długo to... to będzie dziwaczne, ale mam odruch wymiotny (naprawdę). Generalnie zawodzenie.

[blueveins]

W dziecinstwie plakalam z byle powodu, i to tak strasznie, dodatkowo bylam mega zla i rozrzucalam wszystko co bylo pod reka, a jak mi przechodzilo to nie odzywalam sie do nikogo i obiecywalam sobie ze juz nigdy w zyciu sie nie odezwe o.o odkad poszlam do szkoly plakalam coraz mniej i nigdy w szkole, nie przy ludziach, szkolni znajomi nigdy nie widzieli jak placze i mysleli ze nigdy tego nie robie, podczas gdy jako nastolatka plakalam ciagle, po nocach i do monitora. Placze przez filmy, ksiazki, piosenki, wspomnienia, innych ludzi. Traktuje to jako takie wlasnie oczyszczenia, ltore w koncu daje sile i mowie sobie ze od teraz bede silna. I w sumie najmniej placze wtedy kiedy mam ku temu najwiecej powodow.

[Ceres]

Drogie Czwórki, czy zdarza Wam się płakać ze szczęścia? Nie ze wzruszenia, bo usłyszeliście czyjąś muzykę, śpiew, coś Was rozbawiło, etc., tylko właśnie dlatego, bo czujecie jak szczęście aż Was rozpiera od środka?
Jeśli o mnie chodzi, to jeszcze parę lat temu łzy szczęścia były mi kompletnie obce... A od jakichś trzech lat jeśli już zapłaczę, to właśnie ze szczęścia

[WhiteNynymph]

Ja, gdy byłam młodsza, płakałam często. Czasem chciałam coś wymusić, czasem coś mnie zdenerwowało. Jednak najwięcej łez wylewałam z powodu tęsknoty. Za każdym razem, podczas wyjazdów bez rodziców, wieczorami (bo właśnie wtedy nachodził mnie ten "smutny nastrój") płakałam, płakałam i płakałam.
Ryczałam też, gdy czułam się zraniona. Jednak w dzieciństwie bardzo zależało mi na tym, by ktoś inny zauważył moje łzy i zobaczył "jak to mnie skrzywdził". Teraz wszystko się zmieniło. Wolę płakać w samotności, siedzieć z rozmazanym tuszem, słuchając jakiejś ckliwej muzyki. Płaczę, gdy jestem niezadowolona ze swojego wyglądu/sytuacji i dochodzę do wniosku "jaka to jestem beznadziejna", "nic mi się nie udaje, nic mi się nie uda", "dlaczego to właśnie ja". Często płaczę na filmach, gdy konkretny fragment identyfikuję ze swoją sytuacją. Wylewam łzy, gdy ktoś źle mnie potraktował itd.
Czasem zdarza się, że ten płacz tłumię i "wylewam", gdy jestem już sama. Czasem nie jestem w stanie walczyć z emocjami i łzy potrafią lecieć ciurkiem, mimo że za wszelką cenę chcę je powstrzymać.

Płacz ze szczęścia? Bardziej jest on spowodowany jakąś piękną wizją, po której dochodzę do wniosku "przecież to i tak się nie wydarzy", choć w głębi duszy nadal wierzę.

[Lavender]

Nie pamiętam, kiedy w ogóle ostatnio byłam szczęśliwa, więc nie wiem, czy wtedy płaczę.
Ze smutku raczej nie płaczę, wstydzę się płakać. Zresztą rzadko odczuwam tak silny smutek.
Za to czasem zaczynam płakać w zupełnie dziwnych momentach. Np. oglądaliśmy na geografii film katastroficzny i nagle zaczęłam płakać. Dobrze, że było zgaszone światło i nikt tego nie widział.

[DarkFlameMaster]

Drogie Czwórki, czy zdarza Wam się płakać ze szczęścia? Nie ze wzruszenia, bo usłyszeliście czyjąś muzykę, śpiew, coś Was rozbawiło, etc., tylko właśnie dlatego, bo czujecie jak szczęście aż Was rozpiera od środka?
Jeśli o mnie chodzi, to jeszcze parę lat temu łzy szczęścia były mi kompletnie obce... A od jakichś trzech lat jeśli już zapłaczę, to właśnie ze szczęścia

Powiadasz płacz ze szczęścia? Iście niemożliwe w moim wykonaniu. Płaczę. hmm. Mnie to tam bardziej łzy lecą i tyle. Siedzę, nie czuję nic - ani negatywnego, ani pozytywnego i nagle czuję łzy na policzku. Rzadko się to zdarza. Nie lubię płakać. Ale jeśli już to wtedy, gdy jestem sam.

[szerfi1991]

zależy co masz na myśli mówiąc o płaczu ze szczęścia... nie zdazlo mi się to w klasycznym rozumieniu szczęscia lecz płacz ze wzruszenia tez dla mnie jest płaczem ze scześcia bo jestem wtedy szczęśliwy... a to mi się czasami zdarza...

[Maciej5908]

Ja nie potrafię płakać ze wzruszenia, radości i smutku płaczę tylko gdy coś mnie naprawdę bardzo boli.