Z tym komputerem to już obłęd, nie potrafię siedzieć przy kompie wtedy gdy ktoś jest w pokoju. *biała gorączka*. Tak samo nie lubię puszczać muzyki głośno...Virgo pisze:Tak samo jeśli chodzi o korzystanie z komputera, gdy ktoś widzi co ja robie...
Myślę, że to ma związek z prywatnością, tj aby nikt jej nie naruszał w np taki sposób, nie sądzicie?
Dużo w tym racji. Wygląda na to, że otoczenie każdego człowieka w wieku szkolnym to skupisko kretynów (z mniejszym lub większym zagęszczeniem wyjątkowych kretynów).Symbolt pisze:pelna ekspresja mojego profilu mozliwa jest tylko w odpowiednim otoczeniu ludzkim, a moje otoczenie ludzkie skladalo sie z wrogich mi idiotow.
Wow naprawde tak uwazasz?? ine wydaje mi sie; w placowkach, gdzie nauczyciele dobierani sa podlug jakichs kryteriow innych niz wyksztalcenie (na przyklad na podstawie obecnosci zdolnosci do bycia nauczycielem, komunikacji z dziecmi / nastolatkami, znajomosci dynamiki grupy itp) na pewno jest lepiej niz w przecietnej szkole.ewutek pisze:Dużo w tym racji. Wygląda na to, że otoczenie każdego człowieka w wieku szkolnym to skupisko kretynów (z mniejszym lub większym zagęszczeniem wyjątkowych kretynów).
No coz, uczucie wyobcowania nieobce jest wiekszosci nastolatkow, poniewaz szukaja oni swojej tozsamosci, czesto poprzez znajdownaie mniej lub bardziej prawdziwych roznic miedzy soba a innymi. To co opisuje tzlm to wiecej niz uczucie wyobcowania - to sytuacja, gdzie dana osoba staje sie kozlem ofiarnym, na ktorym swoj jungowski cien cwicza zarowno nauczyciele, jak i uczniowie. Publiczne upokorzenie i kpiny i brak wsparcia, za to proby wsadzenia jednostki w jakies niewygodne dla niej sytuacje (typu wsadzenie do czytelni) przedstawiane jako pomoc. Studiowalem taki mechanizm na psychologii i sam go doswiadczylem w nieco bardziej radykalnej wersji. Na taka sytuacje sklada sie wiele czynnikow, osoba bedaca tym kozlem ofiarnym musi byc odpowiednia, jej rodzina musi byc odpowiednia, grupa rowiesnicza i nauczyciele musza byc odpowiedni. To nie jest normalna sytuacja, na szczescie.ewutek pisze:W podstawówce i liceum byłam przeciwieństwem tzlm, a jednak uczucie wyobcowania tak samo nie było mi obce. Niestety, jak pokazuje życie, owo "kasowanie" polega na odgradzaniu się większości od wszystkich jednostek niespełniających intelektualnej normy.
Z dziecmi jest taki problem, ze nie wiedza, co nie jest normalnym swiatem. jezeli bedziesz dziecko kopac i wytlumaczysz mu, ze to dlatego, ze jest niegrzeczne i wchodzi ci pod nogi, to dziecko przyjmie to jako fakt taki jak ze ziemia krazy wokol slonca i dlatego mamy zmiane por roku. Obydwa fakty, tzn zasady przyczynowo-skutkowe zachodzace pomiedzy zachowaniem X [ktore okreslane jest jako bycie niegrzecznym] a bolem, tak jak abstrakcyjny model astronomiczny, sa nie do potwierdzenia lub obalenia za pomoca bezposredniego doswiadczenia fizycznego i trzeba w nie uwierzyc. Ze swojej wlasnej historii wiem ze bardzo trudne jest przepisanie swoich wierzen dotyczacych tego, dlaczego ludzie maja lub nie maja prawa zachowywac sie wobec ciebie w okreslony sposob, tak jak trudne jest przepisanie modeli astronomicznych (sprobuj uwierzyc, ze to slonce krazy wokol ziemi). Intelektualne przerabianie swoich problemow z przeszlosci nie zawsze przeklada sie na poprawe szkod emocjonalnych, ktore te probelmy w przeszlosci wyrzadzily.ewutek pisze:Ale z pełnym przekonaniem przyznam, że te przykre doświadcznia bardzo mnie zahartowały i wręcz wzbogaciły. Ludowe przysłowie "Nie ma tego złego..." w połączeniu z niczeańskim "Co cię nie zabije..." sprawdza się też na dziecięcym polu bitwy, z tym, że kupony odcina się nieco później...
Mówiąc o skupisku myślałam o równieśnikach. Pedagogów to dotyczy w równym stopniu co dzieciarnię. Niestety, jak doświadczenie pokazało, wykształcenie czy dobre zdolności komunikacji z dziećmi/młodzieżą nie legitymizują wystarczająco tych ludzi do spełniania się w zawodzie nauczyciela, jak i też nie są gwarantem tego, że po studiach przestali być kretynami.Symbolt pisze:Wow naprawde tak uwazasz?? ine wydaje mi sie; w placowkach, gdzie nauczyciele dobierani sa podlug jakichs kryteriow innych niz wyksztalcenie (na przyklad na podstawie obecnosci zdolnosci do bycia nauczycielem, komunikacji z dziecmi / nastolatkami, znajomosci dynamiki grupy itp) na pewno jest lepiej niz w przecietnej szkole.
W moim pierwszym poście w tym temacie wyznałam, że w szkole przeżywałam to samo co tzlm... uważam, że drastyczniej.[/quote]Symbolt pisze:To co opisuje tzlm to wiecej niz uczucie wyobcowania - to sytuacja, gdzie dana osoba staje sie kozlem ofiarnym, na ktorym swoj jungowski cien cwicza zarowno nauczyciele, jak i uczniowie.
Owszem, nie zawsze. W każdym razie jestem na tyle wyjątkowa, że naprawiam te "szkody" i w dodatku wiem jak to robićSymbolt pisze:Intelektualne przerabianie swoich problemow z przeszlosci nie zawsze przeklada sie na poprawe szkod emocjonalnych, ktore te probelmy w przeszlosci wyrzadzily.
No ja na przyklad skonczylem filologie angielska. W pewnym momencie uswiadomilem sobie, ze ludzie po filologi angielskiej dostaja kwalifikacje do nauczania na podstawie jakichs kursow przygotowywania lekcji i trawajacych rok wykladow i cwiczen z psychologii. Nie ma zadnego odsiewania ludzi, ktorzy sa psychicznie niezdolni do bycia nauczycielem (albo nauczycielem dzieci czy tez nastolatkow). To jest bardzo niedobra sytuacja i wydaje mi sie, ze zdarza sie w wypadku nauczycieli kazdego kierunku. Tak wiec pewnie nie zauwazylas, ale ja sie z toba tutaj zgadzam, tylko dodalem, ze moze w niektorych miejscach (myslalem o jakichs szkolach "prywatnych") jest wieksza selekcja.ewutek pisze:Mówiąc o skupisku myślałam o równieśnikach. Pedagogów to dotyczy w równym stopniu co dzieciarnię. Niestety, jak doświadczenie pokazało, wykształcenie czy dobre zdolności komunikacji z dziećmi/młodzieżą nie legitymizują wystarczająco tych ludzi do spełniania się w zawodzie nauczyciela, jak i też nie są gwarantem tego, że po studiach przestali być kretynami.
Aha przepraszam nie zauwazylem, (choc - usprawiedliwiajac sie - czytalem caly watek).ewutek pisze:W moim pierwszym poście w tym temacie wyznałam, że w szkole przeżywałam to samo co tzlm... uważam, że drastyczniej.Symbolt pisze:To co opisuje tzlm to wiecej niz uczucie wyobcowania - to sytuacja, gdzie dana osoba staje sie kozlem ofiarnym, na ktorym swoj jungowski cien cwicza zarowno nauczyciele, jak i uczniowie.
O to fajnie. Moze powiesz cos o tym, jak to robisz, ja nauczylbym sie chetnie czegos wiecej w tym temacie no i mysle ze to wciaz nie offtop, skoro mowimy ciagle jak poradzic sobie z uszkodzeniami doznanymi w czasach dziecisntwa (mysle, ze tzlm tez sie tym zainteresuje).ewutek pisze:Owszem, nie zawsze. W każdym razie jestem na tyle wyjątkowa, że naprawiam te "szkody" i w dodatku wiem jak to robićSymbolt pisze:Intelektualne przerabianie swoich problemow z przeszlosci nie zawsze przeklada sie na poprawe szkod emocjonalnych, ktore te probelmy w przeszlosci wyrzadzily.
Nie potrafię się uczuciowo wywnętrzać na Forum i opowiadać o sobie, nawet w calech ogólnoterapeutycznychSymbolt pisze:skoro mowimy ciagle jak poradzic sobie z uszkodzeniami doznanymi w czasach dziecisntwa (mysle, ze tzlm tez sie tym zainteresuje)
Poza tym, o ile zdążyłam "poznać" tzlm, to więcej niż pewne że nie zainteresowało by ją co mam w tym temacie do powiedenia 
. Stałam sie typową 5. Znacie to, więc nie będe się rozpisywać.w gimnazjum doznałem wielu upokorzeń, moja pewność siebie runęła w
gruzach, do tego doszły nieudane, rozpaczliwe próby dołączenia do grupy(..)
Kiedy jednak robiłem test enneagramu w gimnazjum, wynikiem było 5w4
>- zemsta wychowawczyni, do teraz ciagnę boje o ta sprawę 
<toczy piane z ust>. Tobie tzlm klasa przyznała same minusy(notabene co za idiotyczny pomysł) a mi cały czas obnizali oceny z zachowania . Ja tez mowiłam, że nie lubię ludzi, potem zdałam sobie sprawę, że tak naprawde nie lubiłam siebie. Całkiem inna atmosfera, w każdym razie moim skromnym zdaniem. Wieksza wolnosć myśli, bycia, wolnośc od koszmarków z gim . W liceum, po odczuciu tej wolności zrobiłam się na powrót czwórkowa. Staram się powalczyc jeszcze troche z tym dystansem, który był moim mottem przez ostatnie lata, bo on niby chroni, ale tak naprawdę unieszczęsliwia. Troche, jak zycie w wydezynfekowanej izolatce. Pare lat temu kumpela z podstawówki pwiedziała mi, ze mnie zawsze podziwiała za tę godność i dumę, jaka miałam w tamtym czasie, kiedy upokazali mnie na różne sposoby. Wtedy w ogóle nie patrzyłam na to w ten sposób, zadziwił mnie jej komentarz, myślałam, że dla dokładnie wszystkich byłam warta tyle co wdeptany w chodnik ogryzek . Myślę tzlm, ze najgorsze masz juz chyba prawie za sobą 
, choć to nie wynika z doświadczeń dzieciństwa(powinno być wręcz porzeciwnie). z dwóch opcji wybieram że człowiek jest raczej dobry. nie obchodzi mnie co on o mnie myśli ani co mówi. dopóki mnie nie uszkadza fizycznie(w inny sposób nie da się mnie skrzywdzić) nie istnieje dla mnie uczucie zakłopotania. myślę że dzieciństwo musiałam przeżyć takie jakie przeszłam, zresztą nie myślę o przeszłości i zapomniałam sobie i innym każdą przykrość. jestem z siebie dumna. przystosowałam się nie rezygnując z bycia 5w4. a może to jednak samo się stało i to poprostu taka kolej rzeczy.skąd ja to znam?Z tym komputerem to już obłęd, nie potrafię siedzieć przy kompie wtedy gdy ktoś jest w pokoju.
oj tez, tez...dlatego bo ocena człowieka wiąze sie juz z jakimis emocjami, a gdy jest sie tak samo za jak i przeciw to jest sie po prostu obiektywnym, widzi sie wszytko takim jakie jest w rzeczywistosci, bez zabarwienia emocjonalnego...poza tym - czy wy też tak macie - nie umiem mieć zdania - zawsze jestem pośrodku. tak samo na tak jak na nie. zwłaszcza jeśli idzie o ocenę człowieka. czasem mi to nie wychodzi na dobre.
ehh...ciągle nie jestem w stanie stwierdzic, co jest lepsze i jak należy postąpić- zaakceptowac siebie takim jakim sie jest czy zmienić się na kogoś lepszego, ale przez to utracic jakas czesc siebie...no i z okazji zbliżającego się nowego 2007 wszystkim życzę żeby byli poprostu sobą.
Oczywiście, że warto się zmieniać. Nie powoduje to "utraty części siebie", ponieważ to ty decydujesz, jaki chcesz być. Zresztą nie da się pozostawać cały czas tym samym człowiekiem; wydaje mi się, że możesz jedynie częściowo wpłynąć na kierunek tych zmian... A zawsze lepiej jest się wznosić niż spadać po równi pochyłej.ciągle nie jestem w stanie stwierdzic, co jest lepsze i jak należy postąpić- zaakceptowac siebie takim jakim sie jest czy zmienić się na kogoś lepszego, ale przez to utracic jakas czesc siebie...
Ja oceniam, dziele ludzi na bezpiecznych i niebezpiecznych, tych do których mogę się choć trochę zbliżyć i takich od których uciekam.an pisze:oj tez, tez...dlatego bo ocena człowieka wiąze sie juz z jakimis emocjami, a gdy jest sie tak samo za jak i przeciw to jest sie po prostu obiektywnym, widzi sie wszytko takim jakie jest w rzeczywistosci, bez zabarwienia emocjonalnego...poza tym - czy wy też tak macie - nie umiem mieć zdania - zawsze jestem pośrodku. tak samo na tak jak na nie. zwłaszcza jeśli idzie o ocenę człowieka. czasem mi to nie wychodzi na dobre.
