"Wysławianie się"

[Morgiana]

Ludzie zazwyczaj nie rozumieją tego co mówię bo:

1. Mówię o rzeczach, które dla nich są totalną abstrakcją.
2. Czasem mam problem z dokładnym przekazaniem o co mi chodzi.
3. Gdy się denerwuję (czyli zawsze) zapominam języka z gębie i gubię się we własnych słowach.
4. Mówię bardzo szybko, więc większość nie nadąża

[rafaq]

Czasem też czuję się jakbym był z innego świata. Może nie tyle chodzi o to, że nie potrafię się wysłowić ale o to, że trudno mi jest znaleźć jakiś współny temat z moimi rówieśnikami. Na przykład: zaczynam opowiadać o książce, a ktoś mi odpowiada: ee... to nie dla mnie ja nie czytam. Inny przykład: ktoś poprosił mnie czy może posłuchać mojej MP3, dalem mu a on mówi do mnie że jestem jakiś inny, (bo nie mam tam hiphopu). Gdy się nad tym zastanawiam to jest to straszne ale w sumie już się przyzwycziłem.

[Zeld]

Mnie ludzie nigdy nie rozumieją. Zawsze generalizują to co mówię, wsadzają mi słowa do ust, zarzucają mi że nie mam poglądów takich samych jak oni itd. Raczej nie wypowiadam się często bo po prostu nie warto.

[Spajdi666]

Ogólnie, nikt z moich znajomych nie zna znaczenia słowa "polemizować", (sic!) a ja go naduzywam xD

A jak za bardzo ekscytuję się tym, co mówię, to już wogle nikt nic nie rozumie xD

[Łukasz:)]

Hmm ja mam odczucie że ludzie zawsze rozumieją co mówię rozumieją moje intencje rzadziej mnie samego.Nie mam problemów z wypowiedziami publicznymi,żartami na forum klasy.Jedyne co mnie denerwuje to że nie potrtawie sobie radzić w bezpośrenich sprzeckach chyba brakuje mi psychicznej siły

[Emka]

Hm. mam w jamie ustnej ekspander, takie coś, czego celem jest rozszerzenie mojego podniebienia.
właściwie, idąc do ortodonty nie sądziłam, że wpakuję się w takie gówienko. Myślałam, że milutko i szybciutko wyrwą mi parę ząbków a potem założą aparat i tyle....
Nie moge przez to normalnie mówić!! dopiero teraz zaczęłam doceniać dni, kiedy moglam wymówić takie słowa jak "igła", "ślicznie"...kiedy wymawianie literek "i" , "g" oraz "k" było dla mnie czymś dziecinnie prostym... Przez kilka dni byłam w depresji, z której na jakiś czas byl w stanie mnie wyciągnąć jedynie persen . Poczucie, że zmarnowałam sobie tym drutem zycie; że jestem żałosna; że wszyscy będą się ze mnie śmiać...
A mam to "coś" mieć jeszcze przez około pól roku... Dopiero teraz doceniłam, jak bardzo kocham mówić

[In3orn]

Chyba wiem o czym mówisz. Koledze z klasy też coś takiego zrobili, ale żeby od razu z tego powodu się czuć gorszym? Można powiedzieć, że zafundował nam troszke śmiechu na niektórych lekcjach niemieckiego, ale nie uważam, żeby ktoś się z niego naśmiewał, czy nabijał. Wszyscy traktowali go tak jak kiedyś - tak z resztą powinni...

[Marek]

Hm. mam w jamie ustnej ekspander, takie coś, czego celem jest rozszerzenie mojego podniebienia.
właściwie, idąc do ortodonty nie sądziłam, że wpakuję się w takie gówienko. Myślałam, że milutko i szybciutko wyrwą mi parę ząbków a potem założą aparat i tyle....
Nie moge przez to normalnie mówić!! dopiero teraz zaczęłam doceniać dni, kiedy moglam wymówić takie słowa jak "igła", "ślicznie"...kiedy wymawianie literek "i" , "g" oraz "k" było dla mnie czymś dziecinnie prostym... Przez kilka dni byłam w depresji, z której na jakiś czas byl w stanie mnie wyciągnąć jedynie persen . Poczucie, że zmarnowałam sobie tym drutem zycie; że jestem żałosna; że wszyscy będą się ze mnie śmiać...
A mam to "coś" mieć jeszcze przez około pól roku... Dopiero teraz doceniłam, jak bardzo kocham mówić

Nie martw się, mi także założyli drut na podniebienie. Po kilku, czy kilkunastu dniach seplenienia język się przyzwyczaił i mówię tak jak przed, czyli ą ę ż ć zzzz Kwestia czasu.

[Little Bang]

Ja ogólnie wiem, co i kto jest w stanie zrozumieć, więc jeśli wiem, że ktoś nie załapie tego, co akurat chodzi mi po głowie, to łapię kartkę i długopis zamiast kłopotać się bezcelowym tłumaczeniem, z którego i tak nic nie wyjdzie. Poza tym mówię za szybko, sporo osób nie wyłapuje pewnych słów, a kiedy prosi mnie o powtórzenie, mam czas, żeby przemyśleć własne słowa i ewentualnie nieco je zmienić. Zdarza się też, na szczęście rzadko, że kiedy zaczynam się denerwować, czy mocno zapalę się do dyskusji na jakiś temat, zdarza się, że zaczynam się jąkać, ale to raczej nie nastręcza wiekszych trudności w zrozumieniu.

Inna sprawa, że lubię język literacki, zwłaszcza nieco starszy oraz różne mądre wyrazy wytrzaśnięte z księżyca i kiedy mnie poniesie, ludzie dziwnie się patrzą, nigdy jednak nie pytając o znaczenie danego słowa Ostatnio zaś, kiedy użyłam słowa "rozchybotana", które osobiście uważam za zupełnie normalne, koleżanka spytała się, czy uczyłam się języka przy pomocy średniowiecznych słowników... Dobrze, że tego typu sytuacje nie zdarzają się często, bo nie miałam pojęcia, co jej odpowiedzieć - najprostsze "nie" było w tym momencie jakieś nie na miejscu

Drut na podniebieniu, brr! Swojego czasu narzekałam na wizyty u logopedy, ale cieszę się, że ortodonta oddelegował mnie do niego z całym jego arsenałem dziwnych ćwiczeń i łaskoczącymi do granic niemożliwości piórkami, a nie zakładał mi żadnego żelastwa.

[dark_angel]

Propbem z wysławianiem się.. hmm... No ja ogólnie jestem bardzo nieśmiałą osóbką... To mi bardzo trudnia życia. Ale co do używania trudnych i dziwnych słów to tak.. Ludzie jak usłuyszą jakiś teks, którego wogóle nie rozumieją, bo takie wyszukane słówka to już widzą, że mój... Ale... ja taka poprostu jestem... Mówię "z duszy", a nie jakieś puste słówka...

[Rilla]

Problem istniał chyba od zawsze, ale uświadomiłam sobie o jego istnieniu dopiero niedawno. Otóż:
Bardzo trudno jest mi wtrącić się do rozmowy. Nienawidzę przerywać ludziom wypowiedź, więc czekam aż każdy skończy swoją myśl. Odstępy między nimi są tak krótkie, że nie nadążam i zanim uda mi się coś powiedzieć, temat przechodzi na inne tory i choć to czym się chcę podzielić jest może ciekawe, ale głupio wracać do skończonego wątku, gdy ma się już nowy. Jeśli już chwila ciszy się nadarzy i wydam z siebie głos, najczęściej w tym samym momencie zaczyna druga osoba, przez co albo się wycofuję i daję jej pierwszeństwo (i koło się zamyka) albo nie daję za wygrano- bo w końcu teraz mogą mnie posłuchać- ale i tak mnie nikt nie słyszy, bo wszyscy wolą słuchać tej drugiej. A później wszyscy się dziwią, dlaczego ja taka małomówna. Tylko dwa razy w życiu udało mi się dokończyć swoją myśl i to chyba tylko dzięki przyjaciółce, która uciszyła towarzystwo i zagadnęła mnie o przerwaną przez innych moją wypowiedź.

[Madź]

Ja to w ogóle od dłuższego czasu mam problem z wysławianiem się i coraz częściej prowadzi to do totalnego niezrozumienia.
Z natury mówię szybko... tzn tak wszyscy twierdzą, dla mnie jest to dość normalne, wolne tempo i nie wyobrażam sobie mówić inaczej, bo gdy próbuję zwalniać wydaje mi się, że jest to takie nienaturalne przedłużanie, jakbym mówiła w zwolnionym tempie.
Tak więc przez sam fakt szybkiego mówienia jestem często nierozumiana, ludzie nie wyłapują słów, często się gubią. do tego mówię strasznie cicho - i znów, jak dla mnie jest to w sam raz, dla innych to wręcz szept.
A poza tym zawsze mam problem z przekazaniem tego, co chodzi mi po głowie. Jakoś zawsze zaczynam od końca, mieszam wątki, wtrącam dygresje, strasznie plączę i przez to nie dziwię się, że ludzie nie do konca wiedzą o co mi chodzi. A już prawdziwa katastrofa, kiedy mam opowiedzieć jakiś film czy książkę, tak niesamowicie mieszam, tak chaotycznie o tym wszystkim opowiadam, że naprawdę trudno cokolwiek wyłapać.

[aliszien]

Bardzo trudno jest mi wtrącić się do rozmowy. Nienawidzę przerywać ludziom wypowiedź, więc czekam aż każdy skończy swoją myśl. Odstępy między nimi są tak krótkie, że nie nadążam i zanim uda mi się coś powiedzieć, temat przechodzi na inne tory i choć to czym się chcę podzielić jest może ciekawe, ale głupio wracać do skończonego wątku, gdy ma się już nowy.

Miewam podobnie.
Najgorsze są momenty, gdy wtrącasz coś do rozmowy jednocześnie z inną osobą i to ona leci ze swoim wątkiem, a ciebie nikt nie słucha.
Lub coś innego, co mam z dwiema dobrymi koleżankami - ja opowiadam coś swoim rytmem, robię czasem pauzę pomiędzy zdaniami, a ona myśli, że to już koniec i wyskakuje ze swoimi rzeczami. Moje stają się nieważne. Jakby mnie nie słuchała. Kiedyś miałam takie fazy w życiu, że przez prawie całe spotkanie nic nie mówiłam w myśl "a gadaj sobie skoro tak się upajasz swoimi słowami, ja cię nic nie obchodzę". Teraz wiem, że powinnam pilnować swojego wątku i w razie czego przypominać, że to jeszcze nie koniec.

[.pippi.]

mowa prosta jest piękna. zwłaszcza jeśli pełno w niej porównań i metafor. to nie wyklucza prostoty.

teraz nie mogę się wypowiedzieć na ten temat. na razie uczę się mówić od nowa. ważne by umieć zachować zbędne myśli dla siebie i mówić wtedy kiedy to naprawdę potrzebne; i nie chodzi mi o praktyczną przydatność, a o odpowiedni nastrój i moment.

[Far]

Ja lubie myśleć nad skonstruwaniem poprawnego zdania. To znaczy tak żeby było minimalistyczne i jednocześnie najwięcej przekazywało. Często ide ze znajomymi i podczas gdy oni są w środku dyskusji to ja dorzucam coś od czasu do czasu co znacznie pogłębia temat. Niby szybko został uznany za wyczerpany ale okazuje się że można go rozwinąć czy stawić w nowym świetle. Wtedy oni to dalej wałkują a ja zaczynam się zastanawiać nad czymś nowym . Nie mam aż takiego dystansu żeby to wszystko dokładnie zanalizować ale chyba tak jest.
Zdarzały mi jednak często takie sytuacje gdy przyjaciele przeskoczyli szybko z jednego tematu na zupełnie nowy. Ja tego nie zauważyłem bo myślałem głebiej i w jakimś momencie dorzucam spostrzeżenie odnośnie tej poprzedniej dyskusji. Zupełnie inny kontekst a ja tu palnąłem komentarz, który tak dziwnie niepasuje że wychodzi zupełnie śmieszna sytuacja .