"Wysławianie się"

[Nif]

tak mam, gdy rozmawiam z moim kumplem. Bardzo bym chciała, żeby mnie zaakceptował, więc gdy mówię/piszę do niego, to staram się zamknąć to, chcę powiedzieć, w kilku możliwie prostych słowach, żeby go nie znudzić, albo nie wyjść na jakiegoś świra. A potem śmieję się sama z siebie, jak bardzo staram się ukryć moją prawdziwą naturę. Długie zdania, rozbudowane opisy i porównania, to mój styl. I cała masa słów rodem z "Kopalińskiego"

"Dla akceptacji robimy wiele
Dla akceptacji tracimy siebie"

[jaczylija]

Od dziecka używałam "dziwnych" słów. Kiedy rówieśnicy używali typowych dla młodych słów, to ja nie potrafiłam się przełamać. Po prostu blokada i już. I dlatego nie akceptowano tego, często wyśmiewano. Do teraz zresztą tak mam. Ludzie dziwnie patrzą. Ale też nie przesadzam i nie używam archaizmów Za to przywiązuję wagę do wypowiedzi innych, do ich bogactwa słownika, a w internecie (gg, maile) do błędów Możliwe, że z powodu kierunku studiów, jaki mam szczęście studiować - polonistyka.

[Nif]

Zupełnie nie rozumiem języka dzisiejszych nastolatków, tego całego "joł ziomale", "zjawka", "domówka". A przecież między nami jest tylko 5 lat różnicy! Ja chyba pierniczeję powoli

jaczylija -> nie przejmuj się, zwracanie uwagi na wszelakie błędy to zboczenie zawodowe polonistów. Moja przyjaciółka też tak ma

[ktośtam]

Za to przywiązuję wagę do wypowiedzi innych, do ich bogactwa słownika, a w internecie (gg, maile) do błędów

A myślałem, że tylko ja tak robię...!

[młoda]

Coś co dla mnie jest logicze innym sprawia problemy myślowe...a mnie jest trudno czasem coś wytłumaczyć...bo gdzieś tam tracę słowa - jak są zbyt banalne to czuję się jak bym mówiła do debili,a jak zbyt wyniosłe to nikt nie wie o czym mówię...i tak w kółko...więc czasem wolę się w ogóle nie odzywać...
A ujmując jak można to czasem otaczają mnie - impotenci umysłowi - ... albo to ja jakaś nienormalna jestem?

[owca]

Za to przywiązuję wagę do wypowiedzi innych, do ich bogactwa słownika, a w internecie (gg, maile) do błędów

Nie jestem czwórką, ale dołączę się.
Staram mówić się i pisać jak najpoprawniej, często też poprawiam innych np. na forach czy gg a potem słyszę(czytam), że czepiam się biednych dyslektyków (co nie znaczy, że mi czasem nie zdarza się czasem walnąć jakiegoś błędu ).

Osobiście rozwaliła mnie moja koleżanka, która mając na myśli ołówek automatyczny powiedziała elektryczny

Muszę popracować nad powtórzeniami...

[Al99]

Mnie też lepiej wysławianie się idzie gdy rozmawiam z rodzinką niż z

innymi...

Za to jestem całkiem niezłym pisarzem...

[Lucy_Honey]

Kiedyś znajomy mi powiedział: "Dzień, w którym Ruda porzuci poprawną polszczyznę uznam za zwiastun końca świata".
Jestem przewrażliwiona na punkcie poprawnego wysławiania się i wszelakiego typu błędów w pisowni. Potrafię wpaść w szał na widok błędu ortograficznego. Zwłaszcza, jeśli ja go popełniłam. Uwielbiam zadręczać znajomych elokwencją. Czasami po mojej wypowiedzi, zapada kilkuminutowa cisza, bo towarzystwo próbuje zrozumieć to, co usłyszało. Poza tym, przykro to mówić, ale potrafię skreślić człowieka tylko dlatego, że ma bardzo ubogie słownictwo. Cóż, rozmowa z osobą elokwentną jest dla mnie prawie tak podniecająca, jak sex...

[jaczylija]

A myślałem, że tylko ja tak robię...!

hah widzę, że nie jestem jednak osamotniona... ufff

[Rosveen]

To ja myślałam że tylko ja tak mam

Zauważanie i poprawianie błędów to już u mnie norma, czasem jak przed polskim czytam wypracowanie przyjaciółki to odruchowo zaczynam jej mówić, jakie ma błędy A ona nie jest przez to zbyt szczęśliwa... Ale zawsze je poprawia, a potem nauczycielka się dziwi jak to jej się udało tak mało językowych zrobić
Wyrażam się rzeczywiście niezrozumiale, używam naprawdę dziwnych słów. Tych, których znaczenia za każdym razem trzeba szukać w słowniku. Poza tym gdy zaczynam już na dobre mówić, napływają mi do głowy coraz to nowe myśli, wtrącam je w wypowiedź i po chwili ten, kto mnie akurat słucha, zupełnie nie wie o czym mówię. Dlatego często muszę wszystko powtarzać drugi raz, zanim ktokolwiek onajdzie się w tym nawale informacji, niezrozumiałych wyrazów, neologizmów, skrótów myślowych i czego tam jeszcze

[Nekromantka]

Jestem blyskotliwa, elokwentna do bolu i uwielbiam wrazenie, jakie robi na mojej publicznosci moja erudycja. Ta cisza gesta od konsternacji, niepewnosci, zazdrosci..
A rozmowa, taka prawdziwa lub chociaz troche prawdziwa rozmowa, sprawia ze zapominam o miejscu i czasie, ze zatapiam sie w rozmowcy i ze walcze z nim slowami na smierc i zycie. A jesli tej rozmowy-walki nie wygram, co ma miejsce rzadko, moralny kac dreczy mnie przez nastepne 2 miesiace..

[agnella]

Dziewiatka, ja mam to samo. Ale generalnie, mimo ze wielka potrafi byc ze mnie gadula, nie lubie odzywac sie publicznie ani dyskutowac bo boje sie ze nie wiem wystarczajaco duzo, ze odstaje poziomem od grupy i ze i tak jestem malo wana nawet jak nic nie mowie wiec po co dodatkowo narazac sie gdyby przypadkiem wypsnela mi sie jakas glupota. Dlatego znacznie lepiej mi idzie "wyslawianie sie" na pismie, o tak, az sama jestem w szoku co moze z tego czasem wyjsc, jak wiele mysli przychodzi mi do glowy, 100x wiecej niz w trakcie mowienia. Tego, co jestem w stanie napisac, nigdy nie potrafilabym powiedziec. Za malo czasu na ulozenie mysli w wypowiedz...Ale nawet piszac zawsze pojawia 100mozliwosci jak wyrazic jedna mysl. 100 razy poprawiam, sprawdzam rozne wersje, trwa kilka dni czasem az sie w koncu zdecyduje...eh, diabli wzieli te "czworkowosc"

[Natalia]

A, zdarza się. Niestety. Podobno używam zbyt wielu skrótów myślowych. Przez to moje wypowiedzi nie są rozumiane. Ale dzięki temu, że ludzie mnie nierozumieją, w jakiś dziwny sposób uznają, że skoro tak się wypowiadam, to muszę być inteligentna ... 8)

[Lone wolf]

A, zdarza się. Niestety. Podobno używam zbyt wielu skrótów myślowych. Przez to moje wypowiedzi nie są rozumiane. Ale dzięki temu, że ludzie mnie nierozumieją, w jakiś dziwny sposób uznają, że skoro tak się wypowiadam, to muszę być inteligentna ... 8)

dla mnie tez to typowe. powiem cos komus i wydaje mi sie ze zrozumial po czym z bledu wyprowadzaja mnie jego szeroko otwarte oczy i usta i jeden wypowiadany dzwiek: "eeeee...??" a potem musze dlugo tlumaczyc o co mi chodzi. irytujace. nie ma tego problemu w druga strone. czesto wiem do czego dana osoba zmierza zaraz po tym jak zacznie mowic.

[ktośtam]

Ale dzięki temu, że ludzie mnie nierozumieją, w jakiś dziwny sposób uznają, że skoro tak się wypowiadam, to muszę być inteligentna...

Mnie to raczej nie cieszy. Ludzie przeceniają moje możliwości intelektualne a ja nie chcę uchodzić za kogoś, kim nie jestem. Najgorzej, gdy do takiego wniosku dochodzą nauczyciele - myślą, że jestem zdolny, ale leniwy i próbują mnie jakoś zdopingować do pracy...