Czy korzystasz z pomocy psychologa?

[aliszien]

A co inni o tym myślą, jakimi typami są wasi psycholodzy, psychiatrzy, psychoterapeuci?

Na pewno nie 2, 4 czy 5.
Podejrzewam, że 1, 3 lub 6.
Jest gadatliwa, ekstrawertyczna i lubi gadać o sobie.
Irytuje mnie to.
Jak na kogoś kto ma mi tylko dawać recepty jeszcze to stoleruję.

[Absynt]

Psychologowie to na pewno nie 4? Zdziwilibyscie sie...

Nie macie przypadkiem tak, ze wolicie cudze problemy niz wlasne? Nie dodaje Wam sily pomaganie innym? Nie fascynuje Was umysl?

Naprawde wiele znanych mi czworek wybieralo sie/ wybralo sie na psychologie.

[aliszien]

Psychologowie to na pewno nie 4? Zdziwilibyscie sie...

Nie macie przypadkiem tak, ze wolicie cudze problemy niz wlasne? Nie dodaje Wam sily pomaganie innym? Nie fascynuje Was umysl?

Naprawde wiele znanych mi czworek wybieralo sie/ wybralo sie na psychologie.

Ja też planowałam studiować psychologię. Skończyło się na socjologii.
Wybranie psychologii jako kierunku studiów, zgłębianie jej, a praca jako psycholog to dwie różne rzeczy.
Czwórka/Dwójka jako terapeuta mogłaby zbyt zaangażować się w problemy pacjenta, próby pomocy mu, kosztem utraty dystansu i własnych emocji.
Próba ochronienia własnej psychiki mogłaby się skończyć zbytnim dystansem do pacjenta i uprzedmiotowieniem go.

W czasie studiów pracowałam na infolii zbierającej informacje od osób niepełnosprawnych, mieliśmy zapisywać ich historie. Przez pierwsze tygodnie nie raz zdarzało mi się rozpłakać, zdenerwować, strasznie przejąć. Potem twardniała mi skóra, aż do "a co to mnie w ogóle obchodzi". Straszne.
Nazwałam to "syndromem PFRON-u": PFRON - Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, uznawany przez osoby niepełnosprawne za bezduszny i okropny.

[Absynt]

Dystans trzeba do tej pracy miec, nie ma co. Ale bez widocznego zaangazowania sie terapeuty, terapia jest niewiele warta. Aight?

[Zielony smok]

Znani mi osobiście psychologowie, są żywym ucieleśnieniem przysłowia - szewc bez butów chodzi....
Psychologia uczy bezradności - cytat z rozmowy z M. Bardzo mądry psycholog, ale nie dla siebie.
Siedząc 8 godzin w poradni nasiąka się gorszą stroną ludzkiej kondycji, bo szczęśliwi ludzie do psychologa nie trafiają. Trudno wyprostować to skrzywienie optyczne poza pracą.
Byłem przyjacielem M przez wiele lat i patrzyłem jak się niszczy, z pełną świadomością samozniszczenia. Jakby powiedzieli starzy buddyści zła karma całej rodziny skupiła się na niej. Szkoda.

[nutshell]

Od jakiegoś czasu zastanawiam się nad wizytą. Podejrzewam, że minie 2x tyle zanim się zdecyduję, o ile w ogóle. Początkowo myślałam, że wymyślam sobie problemy, ale:

Wybacz, ale jeśli nie mogę zasnąć z obrzydzenia do siebie i czuję się jak ostatnie gówno i szmata to chyba nie dziwne, że chcę skorzystać z pomocy psychologicznej.

To samo. Zbyt często. Od zbyt dawna.
Oraz koszmarne zmiany nastroju, nagłe, drastyczne, głownie na "-" i towarzyszące im objawy fizyczne, kłucie, łomotanie serca, ściskanie w żołądku, ból brzucha, głowy itd. Oczywiście, każdego to czasem dopada. Tyle, że u mnie trwa to już zbyt długo, zbyt często i zbyt intensywnie. Zastanawiałam się na jakimiś ziołami, bo nie chce faszerować się chemią, póki nie muszę, gdyż i tak biore leki na stałę, więc nie chce całkowicie zrujnować sobie wątroby i nerek. Muszę brać cokolwiek, gdyż ostatnio przestaję nad tym panować, a będąc w pracy - robi się to uciążliwe.
Wyrzuciłam to z siebie. Jeszcze nie wiem czy mi lepiej.

[Miggles]

Like I said...Mama robiła sobie test i jej wyszło 7w8. Jak jej pokazałam co mi wyszło i powiedziałam, że chciałabym iść do psychologa to odpowiedziała tylko, że to jest aktorskie i normalni ludzie nie chodzą do psychologa. Jak jej zaczęłam mówić o BPD to powiedziała:"Ty jesteś kochana tylko nieśmiała i coś sobie wymyślasz" a potem wielce obrażona wróciła do pokoju i powiedziała:"No jeszcze sobie choroby wymyślaj" i poszła...

[barbie]

Like I said...Mama robiła sobie test i jej wyszło 7w8. Jak jej pokazałam co mi wyszło i powiedziałam, że chciałabym iść do psychologa to odpowiedziała tylko, że to jest aktorskie i normalni ludzie nie chodzą do psychologa. Jak jej zaczęłam mówić o BPD to powiedziała:"Ty jesteś kochana tylko nieśmiała i coś sobie wymyślasz" a potem wielce obrażona wróciła do pokoju i powiedziała:"No jeszcze sobie choroby wymyślaj" i poszła...

Niektóre siódemki tak mają...zwłaszcza chore

[impos animi]

Like I said...Mama robiła sobie test i jej wyszło 7w8. Jak jej pokazałam co mi wyszło i powiedziałam, że chciałabym iść do psychologa to odpowiedziała tylko, że to jest aktorskie i normalni ludzie nie chodzą do psychologa. Jak jej zaczęłam mówić o BPD to powiedziała:"Ty jesteś kochana tylko nieśmiała i coś sobie wymyślasz" a potem wielce obrażona wróciła do pokoju i powiedziała:"No jeszcze sobie choroby wymyślaj" i poszła...

To straszne, jak rodzice reagują, kiedy chcemy im zakomunikować, że mamy jakiś problem, z którym sobie nie radzimy. Zachowują się jakby nic się nie działo, mówią nam, że sobie coś wmawiamy i udają, że nie widzą problemu. Ehh, najlepiej jeszcze na koniec się na nas obrazić i wpędzić nas w poczucie winy, że nam to w ogóle przyszło do głowy. Może nie chcą w to uwierzyć, bo tkwi w nich jakaś cząstka tej okropnej mentalności, że każdy kto chodzi do psychologa to czubek? Może boją się, że ich dzieci to czubki, wmawiają sobie, że to nie może być prawda, wierzą w to w co chcą wierzyć?

Czy może naprawdę sobie wmawiamy? Może naprawdę powinniśmy czuć się winni?

[Nif]

Miggles mój tata jest zabawny, bo gdy mówię o tym, co się ze mną dzieje tak bezosobowo, to mówi, że tylko świry się tak zachowują i że takich ludzi trzeba zamykać w psychiatrykach. No to ja mówię, że też tak mam. Na co on, że jestem zupełnie normalna, bo JEGO CÓRECZKA musi być normalna.

[nutshell]

Właśnie z wyżej wymienionych powódów nie zwierzam się rodzicom. Ojcu niby mogłabym, ale po co? nie umiałby mi pomóc i tylko by się zdołował, po co mam go obciążać emocjonalnie. Matce zwierzyłam się tak bardzo, bardzo szczerze RAZ w życiu, dawno temu, mówiłam otwarcie o swoich uczuciach, co było dla mnie sporym wysiłkiem, a ona mnie po prostu wyśmiała. Zbaraniałam i powiedziałam sobie - nigdy więcej.

[Aristoss]

Nie i nie zamierzam.

[Rilla]

Bardzo chciałabym iść do dobrego psychologa, który pomógłby mi inaczej spojrzeć na moje życie i problemy, poradzić, doradzić. Przede wszystkim chciałabym by pomógł mi wyjść z tego okropnego, wykańczającego poczucia bezsilności i bezsensowności mojego życia. Marzę o tym, by mama wreszcie zauważyła, że dzieje się ze mną coś nie tak i by mnie wysłała do psychologa. Jednocześnie boję się, że mnie nie zrozumie, że mnie wyśmieje i powie, że robię z igły wydły, i jestem zwykłą symulantką, dlatego nie mam odwagi na podsunięcie tego pomysłu.

[Absynt]

Zapewniam, ze psycholog Ci tego nie powie. Jest on tam po to, by wysluchac, zrozumiec (a przynajmniej udac ) i pomoc.

Jesli potrzebujesz pomocy i wiesz, ze jej potrzebujesz, jestes tego pewna, to sie nie wahaj.

[Rilla]

Moje wewnętrzne przeczucie mówi mi, że potrzebuję spotkania z psychologiem, ale sama nie jestem do tego przekonana. Nie wiem, czy naprawdę mi to potrzebne. Choć chcę bardzo, nie mam odwagi i siły krzyknąć: "POMOCY". Staram się nieudolnie sama radzić z problemami, które mnie przerastają.