Czy korzystasz z pomocy psychologa?

[Perwik]

jak ktoś się nie leczy, to z niej nie wychodzi

[M.]

Piszę o sytuacji, gdy ktoś się leczy i niestety to leczenie nie działa do końca.

[Absynt]

Mowie, ze ta kobieta mieszkala praktycznie 3 lata w psychiatryku bo przy dowolnej okazji chciala sie zaciukac o_O.

[M.]

To jest jeden przykład. Facet z mojej opowieści siedzi tam już jakieś 6-7 lat. I on już nawet nie próbuje, żyje jak manekin, je, śpi, mówi, czyta, maluje, ale jest pusty, ma martwe oczy. Ale nie chodzi o to. Psychiatrzy przyznają, że z depresji nie zawsze się wychodzi, to są bardzo trudne, ciężkie przypadki, ale jednak się zdarzają.

[anku]

być może ma przy okazji połączenie depresji ze schizofrenią. depresja sama w sobie nie słyszałam żeby była aż tak drastyczna.
i przy poważnej depresji zaciukać chce się większość. potrzeba tylko jest zebrać się w sobie by to zrobić.

[M.]

potrzeba tylko jest zebrać się w sobie

Dobre...

Widzę, że trudno Wam się zmierzyć myślą, że depresja może komuś towarzyszyć przez całe życie. Człowiek, o którym piszę ma tylko depresję. I to jest właśnie przerażające. Znam też historię ludzi, którzy mają ciągłe remisje choroby. Podleczą się na parę miesięcy, nawet lat i znowu się zaczyna. I tak w koło Macieju...

[Absynt]

Jak cos nie dziala, to zrob cos innego

[anku]

niedobre. prawdziwe. znam po prostu trochę osób z depresją chociaż wcale mnie to nie cieszy i wiem jak to wygląda.
kilka dni temu był międzynarodowy dzień walki z depresją i na onecie pojawił się artykuł http://zdrowie.onet.pl/1533250,2041,0,1 ... logia.html
to tak jakby ktoś chciał sobie poczytać.

[ein]

Skasuj to. Takie gadanie czesto pomaga ludziom podjac ostateczna decyzje, a powinna to byc bardzo indywidualna decyzja, nie poparta pieprzeniem zupelnie nie zwiazanych z osobnikiem ludzi. Poszedlbym dalej, ze nikt nie powinien ingerowac w decyzje jednostki, ale sa przeciez rozne choroby, ktore zmieniaja podejscie do zycia.

[Perwik]

z depresją jest jak ze wszystkim. niby istnieje jakaś teoria, ale i tak dla jednostki istotne jest studium indywidualnego przypadku.

[Kasmona]

Byłam. Pani psycholog traktowała mnie trochę jak małe dziecko, a trochę tak jakby z góry wiedziała, że nie powiem nic zaskakującego i jakby wszystko już o mnie wiedziała. Generalnie poczułam się trochę jak kolejny (pewnie identyczny jak poprzednie) przypadek. Po początkowej rozmowie stwierdziła, iż jestem mocno depresyjna. Później musiałam wypełnić jakieś ankiety, które moim zdaniem z założenia przeznaczone były dla uczniów szkoły podstawowej i napisać wypracowanie pt. moje życie, a ona w tym czasie wyszła sobie na pół godziny do koleżanki do sąsiedniego pokoju. Na koniec powiedziała, że mój przypadek nadaje się do dłuższej terapii i następnym razem mam przyjść z tatą (wolałabym tego uniknąć). Czyli ogólnie wrażenia po pierwszej wizycie niezbyt dobre, ale nie mam zamiaru tak łatwo rezygnować. Jak już się powiedziało a, to trzeba powiedzieć i b, itd.

BOŻE...

Nie rozumiem. Coś nie tak ze mną czy z psychologiem?

[Kimondo]

Byłam. Pani psycholog traktowała mnie trochę jak małe dziecko, a trochę tak jakby z góry wiedziała, że nie powiem nic zaskakującego i jakby wszystko już o mnie wiedziała. Generalnie poczułam się trochę jak kolejny (pewnie identyczny jak poprzednie) przypadek. Po początkowej rozmowie stwierdziła, iż jestem mocno depresyjna. Później musiałam wypełnić jakieś ankiety, które moim zdaniem z założenia przeznaczone były dla uczniów szkoły podstawowej i napisać wypracowanie pt. moje życie, a ona w tym czasie wyszła sobie na pół godziny do koleżanki do sąsiedniego pokoju. Na koniec powiedziała, że mój przypadek nadaje się do dłuższej terapii i następnym razem mam przyjść z tatą (wolałabym tego uniknąć). Czyli ogólnie wrażenia po pierwszej wizycie niezbyt dobre, ale nie mam zamiaru tak łatwo rezygnować. Jak już się powiedziało a, to trzeba powiedzieć i b, itd.

BOŻE...

Nie rozumiem. Coś nie tak ze mną czy z psychologiem?

Matea nie przepada za psychologami

[Wookie]

i dobrze robi

[Kasmona]

To projekcja. To, ze mnie traktowala tak i siak, to ze to, ze siamto.

To wszystko widzimisie, ktore najlepiej jest odlozyc na bok. To nie jest rzeczywisty stan. Odczucia nie sa faktami.

Wspolpraca z psychologiem moze sie wtedy okazac duzo bardziej korzystna.

Zapewne dużo w tym prawdy, wiem, że jestem przewrażliwiona, wiem też, że psycholog to specjalista i że bardzo prawdopodobne, że moje odczucia są mylące. Ale idąc tą drogą dochodzi się do wniosku, że najlepszy jest całkowicie bezkrytyczny stosunek, pełne zaufanie do psychologa. A przecież on też jest człowiekiem, może być lepszy albo gorszy. A tych gorszych wcale nie jest tak mało. Stąd moje wątpliwości i pytanie: jak odróżnić swoje mylące odczucia od sygnałów, że coś rzeczywiście jest nie tak? Czego zdecydowanie nie powinien psycholog? Czy wolno mu na przykład (wyraźnie i intensywnie) okazywać pacjentowi swoje uczucia związane z tym, co on mówi, reagować na to emocjonalnie?

[SuperDurson]

Wolno?

Kto mu zabroni? Kto pozwala?


Jeśli Ci w ten sposób pomoże - OK.
Jeśli nie - olej go. Zrób co innego