kama.zielona pisze:U mnie jest właśnie odwrotnie
Boję się mieć kogoś bliskiego przy sobie. Dlaczego? Z kilku powodów. Po pierwsze odrzucenie- ta osoba zna Cię na wylot, wie kim jesteś- odrzucenie z jej strony jest okropne. Po drugie trzeba się wyzbyć egoizmu i wygody. Nie można zrobić i powiedzieć co się chce. I nawyki- już nie mogłabym wyłączyć telefonu albo na smsa "mam okropny dzień" odpowiedzieć aha albo co gorsza nic. Najgorsze właśnie w posiadaniu kogoś przy sobie jest odwrotna strona medalu- ten ktoś posiada przy sobie Ciebie i trzeba na to zasłużyć.
Lubię czytać twoje posty, kamo. Bywamy do siebie bardzo podobne.
Tak, też bardzo boję się bliskości, bo wiąże się z ryzykiem odrzucenia. Lubisz kogoś coraz bardziej, zdobywasz się na odwagę, by komuś zaufać, otwierasz się przed nim, pokazujesz mu, kim jesteś na prawdę, wiążesz się do niego emocjonalnie, czujesz się przy nim bezpiecznie, dobrze, a on po tym wszystkim cię porzuca. To straszne i bardzo bolesne niezależnie od tego, czy mowa o związku przyjacielskim, rodzinnym, miłosnym. Boli chyba tak samo.
Stokroć bardziej wolę samotność. Jest bezpieczniejsza. Jest całkiem bezpieczna. W tym roku postanowiłam nie odzywać się do starych znajomych, zdusić te relacje. I nie tworzyć nowych głębszych, wystarczą powierzchowne. Pocieszam się, że to ja ich zostawiłam, a nie oni mnie, choć prawda jest taka, że oni też ani razu nie odezwali się do mnie, ale to może i lepiej. Nie muszę się bać, że ktoś mnie zostawi. Nie trzeba też wciąż się starać, prowadzić wciąż akcji, interakcji, pamiętać, działać. Ma się spokój, czyste sumienie, niezabrudzone tym, że się nie zasłużyło na drugiego człowieka. A ja ten spokój właśnie osiągnęłam. Jest mi dobrze.
