Twórczość - ujście dla ucisku

[william]

Czy szukacie, bądź szukaliście, ujścia dla swoich problemów? Mieliście wrażenie, że jeśli nie stworzycie czegoś samodzielnie, nieznośne myśli rozsadzą Wam czaszkę?
Chodzi mi o jakąkolwiek formę ekspresji.

[aliszien]

Pisanie wierszy i opowiadań.
Tylko potem, na chłodno trzeba to wygładzić i poprawić, bo pisane w emocji wcale nie wygląda dobrze.
Gorzej, wierszy to ja się strasznie wstydzę.

[Nif]

Gdy byłam dzieckiem pisałam opowiadania. Wszystkie moje problemy jakoś tak były przelewane na problemy moich fikcyjnych bohaterów a jednocześnie wszystko to, czego ja sama pragnęłam w realnym życiu, przytrafiało się im. Mogłam przeżyć to, czego doświadczyć pragnęłam w skórach i umysłach moich postaci.

Próbowałam pisać wiersze, gdy byłam nieszczęśliwa, ale marnie mi szło. Bardziej tak dla samej siebie, nie po to, by komuś pokazać.

Teraz piszę pamiętnik (zwany również frustrownikiem, albo Księgą Nadziei), piszę naprawdę bardzo dużo. I myślę, że robię to samo, co robiłam, pisząc opowiadania. Tylko teraz potrafię spojrzeć moim problemom, lękom i pragnieniom w twarz, nazwać przynajmniej część z nich po imieniu. Ale bardzo brakuje mi pisania książek.

[ktośtam]

Piałem wiersze, po czym niszczyłem te głupoty.
Mam potrzebę wyrażania się artystycznie, ale niestety taletu w tej dziedzinie absolutny brak. Interesuję się sztuką, szczególnie muzyką i właściwie ona mnie fascynuje najbardziej, jednak samemu nie potrafię zrobić nic fajnego.

Gorzej, wierszy to ja się strasznie wstydzę.

To jest naturalne - przecież piszesz je dla siebie, a nie na pokaz, prawda?

[william]

Gorzej, wierszy to ja się strasznie wstydzę.

To jest naturalne - przecież piszesz je dla siebie, a nie na pokaz, prawda?

A czy nie jest tak, że poprzez maskowanie się ze swoimi skłonnościami, sami kopiemy sobie dołek?
->Mamy pretensje do świata, że nas nie rozumie, więc:
->Wyżywamy się więc na wierszach, prozie, w której odkrywamy swoje wnętrze i marudzimy, że fajnie by było, gdyby rozumieli.
->Ale może oni nie potrafią zrozumieć, bo się z tym kryjemy

Osobiście odkąd zacząłem pokazywać znajomym swoje teksty, wiele się zmieniło. Wydają się być bardziej wyrozumiali, wiedzą i widzą co się ze mną dzieje, lepiej mnie rozumieją. Część oddaliła się jeszcze bardziej i chwała im za to.
Ale ta dobra część ludzkości, ważna dla mnie, zbliżyła się do mnie. I to się liczy, czyż nie?


[edit]
aha - nie piszę na pokaz. Pisałem dla siebie, po pewnym czasie dopiero zrozumiałem/założyłem, że może to być środkiem wyrazu mojego uciśnionego Ja.

[ktośtam]

Ale może oni nie potrafią zrozumieć, bo się z tym kryjemy.

Nie potrafią zrozumieć, ponieważ inaczej patrzą na świat. Jeśli się przed nimi otworzy to też nie będą rozumieć, zwykle po prostu będą nas trochę lepiej znać.

Osobiście odkąd zacząłem pokazywać znajomym swoje teksty, wiele się zmieniło.

Jeśli są dobre - to jasne, że ludzie będą mówić "jak ty fajnie piszesz"...
Ale istnieje również szansa, że ludzie się odsuną i uznają cię za jeszcze bardziej dziwną osobę...

[william]

O tak, część uznała, ale liczyłem się z tym. Delikatnie mówiąc, to ich pierdolę 8) W sumie to nawet się cieszę z tego stanu rzeczy.

Ale chyba się nie zrozumieliśmy.

Chodzi mi o tą grupę ludzi, która dzięki temu, co przeczytała zorientowała się w sytuacji i zobaczyła, że nie jestem taki, za jakiego mnie wcześniej brali. Zbliżyliśmy się i jest coraz lepiej.

[aliszien]

Gorzej, wierszy to ja się strasznie wstydzę.

To jest naturalne - przecież piszesz je dla siebie, a nie na pokaz, prawda?

Gdyby tak było, to luzik, ale ja je puściłam do druku. Dobrze, że nie tylko je.

[william]

opowiedz nam o tym

Jaka była droga od napisania pierwszego wiersza do wydania książkowego. Pierwsze sukcesy i porażki, jak znalazłaś wydawcę, gdzie można dostać owe dzieła...

[aliszien]

opowiedz nam o tym

Jaka była droga od napisania pierwszego wiersza do wydania książkowego. Pierwsze sukcesy i porażki, jak znalazłaś wydawcę, gdzie można dostać owe dzieła...

Z grupą innych kobiet zrzuciłyśmy się na wspólne wydanie książki - skład, korektę, negocjacje z drukarnią internetową załatwiałysmy same. Jestesmy wszechstronne
A teraz ta książka idzie po znajomych. Sama ją niektórym rozdaje i przez te głupie wiersze czuję się jakbym chodziła ze sromem na wierzchu.

[william]

więc dlaczego ją współtworzyłaś, skoro teraz się wstydzisz?

[Ziran]

Ja...hym...
Pisze pamiętnik...
Pisze po ścianach mojego pokoju...wszytsko co mi się podoba...
Nie pokazuje nikomu tego co napisałam...nie chce aby ludzie wiedzieli o mnie wszystko...
Jakoś tak pragnę byc tajemnicza i niezrozumiała...
;]

[william]

Pisze po ścianach mojego pokoju
(...)
Nie pokazuje nikomu tego co napisałam
;]

nikt nie bywa w Twoim pokoju ?

[Avin]

Ja...hym...
Pisze pamiętnik...
Pisze po ścianach mojego pokoju...wszytsko co mi się podoba...
Nie pokazuje nikomu tego co napisałam...nie chce aby ludzie wiedzieli o mnie wszystko...
Jakoś tak pragnę byc tajemnicza i niezrozumiała...
;]

z zapraszasz do swego pokoju i da sie przeczytac? ciekawe plotno scian..

[Nif]

och, czepiacie się szczegółów. mnie się dobrze pisało dopóki pisałam do szuflady. A potem zaczęłam pokazywać to ludziom (to jeszcze było w czasach, gdy nikt nie słyszał o internecie) i zapragnęłam być lepsza. I w końcu doszłam do momentu, gdy bardziej zajmowałam się tym by było ładnie, dobrze, poprawnie niż zabawą z pisania. Magia uleciała