"i'm always wanting moreSeiren pisze:A przez tą całą "tęsknotę, za tym, czego nie mam" nie doceniam nigdy tego, co mam... bo cokolwiek się dzieje, ja chcę więcej, lepiej, intensywniej... I nawet jak jest dobrze, to ja zaczynam szukać czegoś innego...
Ech. Żałosne to
wiem, ale dla mnie to równość:PPerwik pisze:ale Little Bang pisała o oczekiwaniach a nie pragnieniach ;]Epona pisze:ok, ale nasze pragnienia, to nasze marzenia, nie można z wszystkiego rezygnować.
Nie sądzę, abym miała jakieś specjalne predyspozycje do "nawracania" sposobu myślenia rzeszy czwórek, kiedy ja długo, długo nie mogłam do tego dojść. Ale polecam tego typu wykłady, tam zawsze mądrzy ludzie odpowiednio przemówią do rozsądkuAbsynt pisze:Wez to przekaz im wszystkim, Little Bang.
Little Bang pisze: Jakiś czas temu poszłam na wykłady buddyjskie. Temat: "Którędy do szcześcia?". I nie powiem, że od tamtej pory zmieniłam się o 180 stopni, ale jednak zaczęłam patrzeć na to w nieco inny sposób. Motywem powtarzającym się przez cały wykład był brak oczekiwań.
zazdroszczęLittle Bang pisze:>Tęsknienie do czegoś, co może się wydarzyć w bardzo odległej przyszłości lub wcale? Albo za czymś, co mogło już być, ale sama odebrałam sobie na to szansę? Oj tak, długo z tym się męczyłam. Na widok prawie każdego człowieka myślałam sobie, że tego a tego mi brakuje i, mimo że był to drobiazg, uważałam to za wielki brak, za ogromną, pustą przestrzeń, której nic innego nie jest w stanie wypełnić. Godzinami potrafiłam snuć marzenia o przyszłości, niekoniecznie dalekiej, o tym jaka by była, gdybym w pewnym momencie przeszłości postąpiła inaczej lub gdyby zmiany nastąpiły teraz. Wyrzucałam sobie, że coś zrobiłam lub też że byłam bezczynna.
Jakiś czas temu poszłam na wykłady buddyjskie. Temat: "Którędy do szcześcia?". I nie powiem, że od tamtej pory zmieniłam się o 180 stopni, ale jednak zaczęłam patrzeć na to w nieco inny sposób. Motywem powtarzającym się przez cały wykład był brak oczekiwań. Postarałam się je więc w pewien sposób odrzucić, przynajmniej częściowo. I kiedy już coś się udało - radość była większa, ale kiedy nie wyszło, nie rozpaczałam, nie wyrzucałam sobie błędów, bo nie oczekiwałam z szaleńczym uporem momentu wygranej. Bez wytykania sobie tego, co zrobiłam źle, acz oczywiście zauważając to i poprawiając, czuję się o wiele lepiej i jakoś tak... pozytywniej? Powoli przestaję też rozpamiętywać dawne "błędy" i coraz mniej tęsknię za tym, czego nie mam. Więc jestem bardzo zadowolona, że poświęciłam te dwie godziny na wykład, mimo początkowej niepewności i sceptycznego nastawienia. No i jestem jeszcze bardziej zadowolona z siebie, że wreszcie jakieś moje zamierzenie się spełnia
zadręczałam sie przy nim, a teraz mam czekać,aż on nabierze sił. zamiast radości w związku (jak chora czwórka) patrzyłam wstecz,potem zaczęłam wierzyć,że może kiedyś będzie dobrze,że to ja muszę się poprawić,spełnić OCZEKIWANIA, że niebawem,tylko popracuje nad sobą,będę w końcu wartościowa, będzie idealnie,jak to w prawdziwej miłości ma być. zamiast dowartościowania otrzymałam wręcz odwrotny skutek, jak to 4w5 po wszystkim,co było dobre i złe, ja nadal rozpamiętuje przeszłość... po prostu nasze porażki nie dają nam żyć :/ Nie ma za co przepraszać, zresztą nie istnieje coś takiego, jak zbytnie rozpisanie sięNegra_gato pisze:przepraszam, za bardzo się rozpisałam
Rozumiem, że dla ukochanego można chcieć się zmienić na lepsze, ale litości! W prawdziwej miłości nie jest idealnie - psikus polega na tym, że nie zwraca się uwagi na wszelkie niedociągnięcia drugiej osoby. W granicach rozsądku, rzecz jasna. Są dwie osoby i każda ma dawać z siebie jak najwięcej drugiej, ale nic z tego nie może być dawane na siłę. Piszesz, że był zamknięty, że potrzebował dużo uwagi. To nie wygląda na związek, a kółko nie-wzajemnej adoracji. Ty potrzebowałaś pomocy, on Ci jej nie udzielał, ale oczekiwał jej od Ciebie. Wydaje mi się, że i on postępował nie tak, tylko Cię dobijając, i Ty, pozwalając mu na to. I za takie coś zwyczajnie powinnać dostać pożądnego psztyka w nos. W każdym razie powinnaś sama przed sobą przyznać, że on nie był dla Ciebie i to zamknięty rodział w Twoim życiu. Że tak naprawdę zasługujesz na lepszego, bo jesteś świetnym materiałem na dziewczynę, o 
hm... nie ma za co przepraszac :] święta racja,przyznaję. jeśli chodzi o poczucie wartości, to długo czasu zajmie to każdemu z nas,nie tylko mnie... kompleksy nas niszczą,ale my nie umiemy niszczyc ich tak skutecznie,jakbyśmy chcieli. chyba właśnie problem w tym,że 4w5 wyjątkowo potrzebny jest ktoś,kto doceni, utwierdzi w tym przekonaniu- najłatwiej byłoby uciec samemu i zdac się na innychLittle Bang pisze:Nie ma za co przepraszać, zresztą nie istnieje coś takiego, jak zbytnie rozpisanie sięNegra_gato pisze:przepraszam, za bardzo się rozpisałam
W każdym razie powinnaś zrobić coś z poczuciem własnej wartości.
Przepraszam, jeśli uznasz, że powiedziałam to zbyt ostro czy coś, ale zazwyczaj tylko tak dociera
Ale chyba nieco odbiegamy od tematu. W razie czego zawsze jestem otwarta na wszelkie rozmowy na priwie
tylko gdyby czwórkom było tak łatwo zając się dążeniem do celu i wcielac ideał w życie 
