jeśli chodzi o dzieciństwo szczerze mówiąc prawie nic nie pamietam, mam w sobie cos takiego, że mimowolnie usuwam wspomnienia[ ogarniam tylko 2 wydarzenia z czasów przedszkolnych i bardzo wyraxnie jeden sen
] Jednak ze zdjęc i z relacji rodziców wynika, że byłam bardzo zywym, bystrym, miłym i pracowitym dzieckiem. Aczkolwiek już w dzieciństwie lubiłam bawić się sama. Jako 7 latek byłam niezwykle tępym dzieckiem jeśli chodzi o matematyke.Sąsiadka uczyła mnie liczyć za pomocą cukierków. Ale już 2/3 klasa podstawówki szalony rozwój wiedzowy, w czasach gimnazjum osiągnęłam swoje apogeum. Najlepsza uczennica w szkole, najwięcej punktów za zachowanie[swoją drogą chory system] , liczne sukcesy sportowe, malarskie, recytatorskie] Jednakże w gimnazjum juz pojawiło się swego rodzaju wyalienowanie, niby większość w miarę spoko, ale za plecami jada po tobie na maksa. W sumie to miałam jedną nawet dobrą koleżankę, tylko tu był taki problem, że ona uczyła sie gorzej, chociaz więcej siedziałą z nauka, mi przychodziło samo , ona wkuwała.. poza tym była /jest niewyobrażalnie kochliwa i zawsze miała jakieś problemy sercowe, których ja nie rozumiałam, opowiadała mi swoje historie, któe w rzeczywistości mnie nudził, dla mnie było proste /albo chcesz z kimś byc albo nie, nie można igrac z uczuciami innych i tyle/ ale ona tego nie rozumiała, co więcej wymagała ode mnie jakiś osobistych zwierzeń, których w sumie nigdy jakoś szczególnie nie miałam, wychodząc z założenia, że jestem jeszcze młoda i na wszystko jest czas, teraz mam 18 lat i nigdy nie czułam sie zakochana, nawet jeśli stwierdze, że ktoś jest fajny to mówię sobie, ze to tylko zaurocznie, tu teraz i w tej chwilo, że jestem za młoda, że nie ma co podejmowac jakis zobowiązan wobec innych osób, że nie mam czasu, ze po co mi to, ze potrzebuje jeszcze wolności, albo że kogoś skrzywdzę [ten ostatni motyw właczył mi sie chyba apropo tych wszystkich wiecznie zakochanych dziewczyn, które potem w dramaturgiczny sposób próbują pokazac jak nieszczęśliwie sa zakochane i po miesiacu maja nową love story]. W między czasie pojawiło się u mnie głębokie zniechęcenie do większości rówiesników, które wynikało z głębokiego poczucia własnej wartości- może nawet swego rodzaju pycha? Zaczęłam sięgać po literature z grubej półki, nigdy nie przeczytałam ksiązki dla nastolatek, potem zainteresownaie filozofia, polityką itp, w rzeczywistości to chciałam być inna. Potem skończyło się gimnazjum , juz pod koniec przyjaźń poszła sie.. poza tym pare niepotrzebnie wypowiedzianych słów, najlepsze świadectwo, najlepiej zdane testy gim. przejście do liceum, do którego moja koleżanka nie miała szans się dostac.. obecnie kończe 2 klasę [humanistyczno-prawną] ..ze swoja koleżanką z gim. nie rozmawiałam jakieś 1,5 roku chociaz nasze spjrzenia od czasu do czasu się krzyżowały, teraz wszystko jakgdyby wraca do normy, nastąpiło między nami pewne ożywienie kontaktów. Mimo wszystko zawsze miałam problemy z wyrażaniem uczuć, na co uwagę zwraca nie tylko matka, więc coś pewnie w tym jest. Liceum, nowa klasa, nowe życie. Nikt Cię nie zna [prawie] zaczynasz wszystko od nowa... ale gdzieś w tej 1 klasie zaczęłam miec wszystko w głębokim poszanowaniu, zawiązałam nowe znajomości, jednak na poczatku nie było łatwo, bo podchodze do ludzi z duzą rezerwą, nie wiem ale chyba boję się zaufać.. wychodząc z zasady /Nie pokazuj swoich słabości, bo inni je wykorzystają. I nie bój się, bo strach zabija./ mam 5 zajebistych koleżanek, jednak podświadomie czuje, że one mnie nie rozumięją, dla tego naprawdę rewelacyjny kontakt z 2 chłopakami, a jeden to typowo w sensie intelektualno-duchowo-psychicznym moje odbicie [on jest jednak 8w7, a la 4w5], to jest fajna sprwa, że myslim to samo, często zdarza sie, ze siedząc w odległch miejscach zaczynamy mówić to samo, nie wspominając juz o rozmowach na gadu, gdzie w tym samym czasie piszem do siebie identyczne teksty, albo przesyłamy sobie ten sam link, albo idziemy gdzies ze znajomymi, jest jakas sytuacja i jest tylko jedno spojrzenie i typowo ryczymy ze śmiechu, a wszyscy na nas o co chodzi.. poza tym w drugiej klasie, towarzystwo klasowych sztywniaków nam sie rozpiło[18 nastki] , drugi dzień danego miesiąca obowiązkowo "dzień menela" i z jednej storny potrafię być -jak mówią znajomi- "gwiazda imprezy" ale z drugiej storny popadam przez to w upadły stan, boje sie, że będę taka jak inni, taki produkt mass-mody. Jednak co pozostaje moje, prawdziwe.. szalenie jestem niezadowolona z zycia, nic mi się nie podoba, najgorsza sprawa sa dla mnie urodziny, rycze jak głupia, bo staje się o rok starsza, ale zastanawiam się..czy mądrzejsza? czy lepsza/ czy coś osiagnęłam w swoim życiu? ..straszne.. ostatnio czuje, że welyschmerz biega za mną całymi stadami, często chciałabym cofnąć czas i coś zmienić, miewam takie humory maniakalno-depresyjne że ryczne na okrągło, ostatnio łapie się na tym, że powtarzam chce umrzeć, mam wszystkiego powyżej uszu, zastanawiam sie czy sie zabić, ale wtedy myślę sobię, a co zrobię im na złośc bedę żyć, śmierc nie jest rozwiązaniem , a szczerze mówiac jestem na etapie [chodzacy do kościoła z przyzwyczajenia, ale nie przyciągający zbyt wielkiej wagi do kościoła, a nawet wręcz przeciwnie rzucający hasłąmi Boga nie ma, rodzimy się wbrew własnej woli, mamy tylko jedno życie i nie wiemy kiedy umrzemy, a religia to wiara ludzi słabych, używam jednak powiedzenia w kosciele żeby sobie spokojnie pomyśleć
] Ostatnio mam ciągle zatargi z matką, która twierdzi, że jestem najgorszym dzieckiem w rodiznie[ oczywiscie ja nie biorę jej słó na powaznie i jeszcze jej tłumacze, że kiedyś sobie to wszystko przypomni i bedzie miec powazne wyrzuty moralne, bo niewątpliwie takie teksty moga miec zły wpływ nam oją psychikęi ze nie ma prawa w ten sposób isę do mnie zwracać itp] zarzuca mi, że nie pomagam jej, a już na pewno nie podejmuje się niczego z własnej inicjatywy,że zrobiłam się opryskliwa, chamska, że zyje w swoim świecie, że ciągle jestem niezadowolona, ze starch ise do mnie odezwac. hmmm.. u mnie jest coś takiego, że ja szybko wybaczam, ale nie zapominam i potem po jakimś czasie wyciągam takie brudy, no tak teraz mówisz, że costam..a pamiętasz jak kiedyś powiedziałaś Ogólnie matka ma do mnie tez pretensje, że nie wyrażam swoich uczuć, mało isę do niej odzywam[ona chyba chciałaby stworzyć relacje matka-córka-przyjaciółki, ale dla mnie jest to nie do przyjęcia, ogólnie ona chciałaby być taką super mamą, ale cóż ja tego nie chcę] zawsez mnie tez wyzywa że mało sie odzywam, nie odpowiadam na pytania, siedze w swoim pokoju i że mam za mały kontakt z rówieśnikami..l Ale tak poza tym to jest całkiem liberalna własnie nia ma żadnych ograniczeń typu, że chce gdzies wyjść i mówię że wróce rano, sama wręcz wypycha mnie na imprezy, nie ma nic przeciwko temu, że dosc często zmieniam kolor włosów i ze nosze "na codzien" jak to kiedyś określił mój profesor od łaciny "wyzywający makijaz" lol
:D
ogólnie kocham noc, leżeć cały dzień w gorącym słońcu, chodzic na długie spacery ze swoim psem, lezec na łóżku i rozmyślać, rozpamiętywac, zastanawiac sie co by było gdyby, a czasem.. lubię posiedzieć w samotności, wyciszyć się, wylać kilka nie-gorzkich łez, posłuchać smutnych piosenek,uciec w marzenia.. zapomnieć się..
kocham miec poczucie wolności dlatego wpadam w szał kiedy ktoś każe zrobic mi coś na siłe
na czas 2 klasy zapał do nauki opadł kompletnie, wezmę sie w 3klaise przed maturą ;] jak stwierdziła menelska część mojej klasy..spadam w dół lotem pikującym xD
...........................................................................................................
nie chcę mieć wrażenia, że ktoś czegoś ode mnie oczekuje,
nie chcę żeby kogoś interesowało co robie w każdej wolnej chwili,
nie chcę mysleć, co ktoś inny sobie pomyśli coś gdy ja pomyślę...itd
nie chcę, nie chcę.....
nie chcę czuć się ograniczona w żaden sposób
to troche egoistyczne, ale...
chcę robić tylko to na co mam ochotę,
słuchać głośno muzyki,
iść tam gdzie chcę,
tańczyć przy muzyce jaka lubię,
czytać wtedy kiedy chce
i krzyczeć wtedy kiedy mam na to ochotę
chce kogoś kto to zrozumie,
kto będzie myślał podobnie
z kim byłabym razem,
ale z wrażeniem poczucia wolności...
....................
... bo tak chcę....................
W szkole jak w szkole, czasem dobrze, czasem źle. Posypał się dom. Moja siostra - żeby było zabawniej, Jedyneczka - coraz bardziej niezdrowa, coraz bardziej czepiająca się wszystkiego, nie dawała mi żyć. Oczekiwała, że będę zachowywać się ja tresowany piesek - nie skorzystałam z jej propozycji 
