Izolacja

[Selena]

Nienawidzę samotności. Ona zabiera mi wszystko...

[Lone wolf]

a ja lubie samotnosc. czasem mysle ze moglbym to przerwac i isc do ludzi ale po glebszym namysle zwykle stwierdzam ze tak jest mi dobrze i nigdzie nie ide.

[magda;-)]

kocham ja a zarazem jest moim przeklenstwem. Zdarzylo wam sie kiedys pojsc na impreze, wyjsc do ludzi, cieszac sie z proby przelamania tej skorupy izolacji, by za chwile marzyc o kubku herbatki, fotelu, kocu, i ksiazce? Totalnej samotnosci w sensie fizycznym? Ja mam tak czesto. I z ludzmi zle, i samej niedobrze...
Czasami mam wrazenie, ze tlok jest po to, by docenic wartosc dobrej samotnosci. Zas 2 dni owej uzmyslawiaja Ci, ze nie mozesz zyc bez ludzi... Niesamowita machina;-).

[niczyja]

zgadza się:( nie mamy łatwego życia...
samotność może i głównie z wyboru...
a jednak kaleczy....

[Ziran]

Samotność...
Czasami tak, ale niekiedy mam jej dość. Ogólnie nawet gdy jestem w towarzystwie jestem samotna "wewnętrznie"

Samotność jest zbawieniem dla tych którzy jej szukają
i karą dla tych którzy sa na nią skazani

[aliszien]

Zdarzylo wam sie kiedys pojsc na impreze, wyjsc do ludzi, cieszac sie z proby przelamania tej skorupy izolacji, by za chwile marzyc o kubku herbatki, fotelu, kocu, i ksiazce? Totalnej samotnosci w sensie fizycznym?

Mam

[Bonny]

Musze mieć codzienną dawke samotności inaczej wariuję. W listopadzie przeprowadziłam się do nowego domu, ale z powodu jakiś opuźnień w budowie, wyszło tak, że stare mieszkanie zostało sprzedane a w domu nie dalo się jeszcze mieszkać. Taki stan trwał 3 mies. Caą rodzina przeprowadziła się do babci. 4 osoby w maleńkim mieszkanku, to był jakiś horror. Nie miałam ani jednej takiej chwili, by posiedzieć sama, to bylo coś okropnego...

[Acalia]

Lubię samotność.Lubię wtapiać się w swoje myśli, zupełnie sama, gdy wokół cisza.Potrzebuję tego,bo nie umiałabym chyba funkcjonować.

Z kolei takiej ciągłej samotności, w sensie brak tej Drugiej Połowy, bardzo się boję.Choć gdy myślę o tym na różne sposoby, dochodzę do wniosku, że jednak nie ...

[Tula]

Akademik nauczył mnie żyć koło ludzi 24h na dobę. To była dobra i zdrowa lekcja, pozyteczna. Miałam mój cichy kąt przy komputerze, zawsze mogłam sie wymknąć w "chiche miejsca", do których nikt nie zaglądał. Obowiązkowo długi, godzinny prysznic, żeby wszystko przemyśleć, pośpiewać, odpocząć.

Samotność to głównie stan mojej głowy. Nawet w pokoju pełnym ludzi mogę być samotna i wyciszona. Fizyczna samotność wciąga mnie jak bagno - im jej więcej, tym mniej toleruję ludzi. "Dziczeję". Myślę, że taki miesiąc całkowitej samotności doprowadziłby mnie do szaleństwa - panikowałabym na widok żywej duszy. Już po tygodniu jest ze mną nieciekawie ; )

[barbie]

Dla mnie najgorsze jest uczucie kiedy dookoła mnie jest pełno ludzi a ja czuję się jakbym była całkiem sama, jakby oni mnie w ogóle nie widzieli. Czasami mam wrażenie, że patrzą na mnie jakbym była z innego świata.

Na ogół jednak umiem wmieszać się w tłum i udawać, że jest fajnie nawet przed samą sobą. Wtedy umiem gadać ze wszystkimi i czasami nawet ci wszyscy sprawiają wrażenie jakby mnie lubili. Z drugiej strony jak mogą mnie lubić skoro mnie nie znają?

Lubię przebywać sama. Strasznie. Im dłużej, tym lepiej. Po kilku godzinach siedzenia samemu w domu mam nagle nie wiadomo skąd straszmie dużo energii i wszsystko mi się wydaje takie cudownie proste.

[Rilla]

Nie potrafię wyobrazić sobie życia bez codziennej długiej godziny w samotności. Kocham ją, dzięki niej czuję swoją niezależność, wolność, mam czas by zagłębić się w myślach i rozważaniach.
Straszne jest jednak uczucie osamotnienia, braku osoby, której możnaby zwierzyć się ze swych najskrytszych myśli, problemów, i która by zrozumiała i pocieszyła w trudnych chwilach. Czasami mi braknie takiej bratniej duszy.
Ciężko też się żyje z myślą, że jest się wyrzutkiem społeczeństwa... Moja Samotność przez duże "S" właśnie na tym polega. Trudno mi otworzyć się na ludzi, nawiązać przyjaźń (jedna wygasła, druga się jeszcze trzyma) i dłuższy kontakt z ludźmi- moje znajomości gasną jak świeczki na cmentarzu w deszczową noc... Myślę, że poprostu jestem za nudna, nie mogę znaleść dobrego tematu do rozmów, nie jestem wygadaną osobą. Zaczynam uciekać od ludzi, chować się, by zatopić się w nicości...

Czy mogę ci jakoś pomóc, Numb? Jedynie mogę ci poradzić byś spróbowała wyjść do ludzi. Porozmawiaj o czymś, co ci przyjdzie do głowy. "Zamknij oczy" - tzn. nie myśl o tym- i poprostu więcej spędzaj czasu z ludźmi. Zaproś do siebie przyjaciółkę/koleżankę, zróbcie wypad na miasto itp. Zacznij od małych kroczków, a może oswoisz się towarzystwem. Wtedy będziesz mogła wybrać: kiedy zostajesz sama, kiedy nie, a samotność z wyboru już starszna nie jest

[Kimondo]

Ja to wam zazdroszcze czworki. Wy jeszcze możecie jakoś probować przełamać izolację. Mnie już nic nie zostało. Polubiłem samotność. I nawet nie tesknie do ludzi. Zreszta nigdy moje umiejetnosci spoleczne nie byly na wysokim poziomie. Z drugiej strony kto powiedzial ze musimy lubic towarzystwo. Jak sobie pomysle o tych wszystkich plotkach(destruktywnych), zlorzeczeniach, nienawisci, zazdrosci, ktore odczuwaja i popelniaja inni ludzie(jej co za skladnia)) to czuje ze dobrze mi jest jak jest. Z kolei jak pomysle o pozytywnych emocjach to czuje lekki zal(lekki).
Lecz prawda jest ze juz w dziecinstwie nie wykazywalem checi zabawy z innymi dziecmi. Od moich najmlodszych lat bylem taki jaki jestem teraz.

[ktośtam]

Ja to wam zazdroszcze czworki. Wy jeszcze możecie jakoś probować przełamać izolację. Mnie już nic nie zostało. Polubiłem samotność. I nawet nie tesknie do ludzi.

Nie rozumiem jednego - skoro lubisz samotność i dobrze się z nią czujesz, to czego nam zazdrościsz?

[impos animi]

Jak sobie pomysle o tych wszystkich plotkach(destruktywnych), zlorzeczeniach, nienawisci, zazdrosci, ktore odczuwaja i popelniaja inni ludzie(jej co za skladnia)) to czuje ze dobrze mi jest jak jest. Z kolei jak pomysle o pozytywnych emocjach to czuje lekki zal(lekki).

Mam podobnie. Tylko, że ja nie czuję, że jest mi dobrze, jak jest. Wolałabym żeby tych plotek, złorzeczeń, nienawiści, zazdrości po prostu nie było. Jednak, gdy tylko w jakiś sposób przełamuję swoją izolację, zwłaszcza, gdy poznaję nowych ludzi, czuję się z tym beznadziejnie i żałuję, że nie zosałam w domu.
No i mój żal jest chyba trochę większy. Czasami cała jestem nim wypełniona.

[Szura]

Dla mnie najdziwniejsze jest to, że czuję się samotna, mimo że istnieją ludzie, którzy są dla mnie bardzo ważni.

Chyba nie umiem przebić się przez cholerny mur.