Enneagram

często miewacie doła?
ja cały czas utwierdzam się w tym, że mam depresję dwubiegunową

Okresowo dół, nie zdziwiłbym sie gdyby to odbywało sie regularnie, ale nie chce mi się zbadać.
Obecnie nic dla mnie nie ma sensu i najchetniej bym leżał cały dzień w łóżku, słuchał muzyki i patrzył w sufit. Taką mam ochote. Chyba nic mi nie daje szczęścia obecnie. Tutaj jest tak nudno, ale to raczej mi sie wydaje. Czekam na stwierdzenie samemu sobie, że jestem wrakiem człowieka.

Wiosna Panowie, to minie. Większość teraz czuje się jak pod zdechłym Azorem...

ewutek Może i bym Ci uwierzył, gdyby nie to, że czuje sie tak od zeszłych wakacji :]
Nie chce być prorokiem apokalipsy, ale jak tak dalej pójdzie to własnie do niej dojdzie i to sie chyba nie zmieni tak po prostu, tutaj potrzeba rewolucji ;p

fryzjer pisze:Obecnie nic dla mnie nie ma sensu i najchetniej bym leżał cały dzień w łóżku, słuchał muzyki i patrzył w sufit. Taką mam ochote. Chyba nic mi nie daje szczęścia obecnie.

ja miałem tak przez pół życia..
a przez drugą połowę coś zupełnie innego

gdybym tylko potrafił przewidzieć kiedy mój nastrój przeskoczy na drugi biegun kontinuum. ale z pewnością wiąże się to w moim przypadku z okresami przemęczenia, niewyspania\wypoczęcia i zaniżonej\zawyżonej samooceny

Ja mam doła od 28 maja 2005 roku. Nie permanentnego oczywiście, no i, nauczony doświadczeniem, staram się tego nie okazywać (ludzie i tak ci nie pomogą, co najwyżej będą się z wyrazem niezrozumienia na twarzy dziwić dlaczego źle się czujesz skoro jest tak pięknie). Jak będę miał mały domek i dobrą pracę, to mi chyba przejdzie

90% jedynek wielce nieszczęśliwych ? szkoda.

Mnie również, często dopadał smutek i niechęć do wszystkiego. Chwilami nie miałam nawet nadziei, że kiedyś może być lepiej, że takie moje życie i jestem nieudacznikiem, który starał się czegoś dokonać i wierzyć, że w ogóle coś potrafi. Strasznie zdołowana chodziłam i wiedziałam tylko jedno… Jeśli sama sobie nie poradzę to nikt mi nie pomoże. Pewnego dnia sięgnęłam po tę książkę: http://www.lideria.pl/sklep/opis?nr=8194&idp=306 i wszystko zaczęło być takie proste

Polecam ją wszystkim, a złych nastrojów będzie co najmniej o połowę mniej

Ma ktoś moze e-booka tej ksiązki. Z checia bym przeczytał.

yusti pisze:czy naukowiec, ateista i singiel w jednym może byc szczęsliwy?

prof. Dawkins uważa, że jest szczęśliwy

fryzjer pisze:Okresowo dół, nie zdziwiłbym sie gdyby to odbywało sie regularnie, ale nie chce mi się zbadać. Mam chyba to samo co Ty, depresja dwubiegunowa.

fryzjer pisze:ewutek Może i bym Ci uwierzył, gdyby nie to, że czuje sie tak od zeszłych wakacji :]

Jeśli mogę się wtrącić to uspokoję Cię i innych, którzy podejrzewają u siebie depresję dwubiegunową. Jest to depresja charakteryzująca się silnymi wahaniami emojonalnymi od euforii po dół psychiczny (depresję). Chory nie potrafi znaleść w swych uczuciach umiaru. Moja babcia na to choruje, więc wiem co to jest

. Kupiłam sobie książkę o depresjii "Pokonać depresję" Johna Prestona, w której autor opisuje tę chorobę następująco:

Dwubiegunowe zaburzenia afektywne to szczególna odmiana endogennej depresji biologicznej, dawniej nazywana psychozą maniakalno-depresyjną. Wiadomo, że jest ono uwarunkowane genetycznie (w niektórych rodzinach występuje szczególnie często). Większość uczonych zgadza sie z poglądem, że źródłem tej depresji jest rozregulowanie funkcji biochemicznych mózgu. Zaburzenia dwubiegunowe charakteryzuja się częstymi, zdecydowanymi zmianami nastroju. Po jednej stronie bieguna znajduje się głęboka depresja, po drugiej- silne pobudzenie. W okresie dobrego humoru osoba z dwubiegunowym zaburzeniem afektywnym ma mnóstwo energii, czuje, że jest jednostką wartościową, żyje w euforii, łatwo ulega rozdrażnieniu i ma mniejszą niż normalnie potrzebe snu. Taki nastrój, stanowiący przeciwieństwo depresji, nazywamy manią lub hipomanią (czyli łagodną manią). Można by pomyśleć, że mania jest stanem przyjemnym. Każdy chciałby być pełen energii i odświadczać euforii. Niestety, człowiek w tym stanie nie panuje nad sobą, a jego zachowanie staje się chaotyczne jak działanie silnika samochodowego, który pracuje z taką predkością, że zaczyna się rozpadać.

Po manii przychodzi stan głębokiej depresji. I tak w kółko.
Mam nadzieje że ta wiadomość będzie na tym topicu przydatna

akwa pisze:Pewnego dnia sięgnęłam po tę książkę: http://www.lideria.pl/sklep/opis?nr=8194&idp=306 i wszystko zaczęło być takie proste Polecam ją wszystkim, a złych nastrojów będzie co najmniej o połowę mniej

Trzymam właśnie tę książkę przed sobą, pamiętam że przeczytałam ją kilka lat temu z ciekawości ale nic mi z tych porad w głowie nie zostało (widać nie byłam dostatecznie zdesperowana).

Jest to rodzaj poradnika-przewodnika, każdy rozdział okraszony jest odpowiednim mottem i rzeczowym podsumowaniem w postaci wypunktowanych zasad pozwalających uporać się z określonym problemem i jego przyczyną. Książka powinna przypaść Wam (Jedynkom) do gustu.

Mam typową psychozę maniakalno-depresyjną. Od paru miesięcy była tylko depresyją, w ostatnim czasie jednak zaczęły mnie dopadać silne euforie, czasem mnie to przeraża, bo ciesze się/smieje się poprostu z niczego...

Karlos pisze:Mam typową psychozę maniakalno-depresyjną. Od paru miesięcy była tylko depresyją, w ostatnim czasie jednak zaczęły mnie dopadać silne euforie, czasem mnie to przeraża, bo ciesze się/smieje się poprostu z niczego...

Jeżeli naprawdę to depresja maniakalno-depresyjna, koniecznie musisz się leczyć! Samo ci to nie przejdzie, a z biegiem czasu stan może się pogłębiać. Jak najszybciej skonsultuj się z psychiatrą.
Wiem co piszę, bo mja babcia, jak już wspomniałam, na to choruję. Na początku (w młodości) tylko przesadnie reagowała na różne zdarzenia. Umartwiała się, to zaraz zachwycała się nie wiadomo czym. Doszło wkońcu do tego, że nie jadła, nie piła, nie chodziła, nie mówiła i terzbabyło ją w b. ciężkim stanie fizycznym i psychicznym zawieść do szpitala. Depresja jest już w tak poważnym stadium, że trudno z tym walczyć. To jest lepiej, to gorzej. Gdyby wcześniej zaczęła się leczyć i była pod stałą kontrolą lekarza, pewnie takiej tragedii by nie było.

Ojciec mnie do wyjścia do lekarza namawia, ale wiem jakie oni mają podejście. Tylko dają proszki, człowiek zamienia się zombie które traci własną osobowość. Cholera, boje się tego, włosy mi na głowie stają dęba. Już miałem rozmowy z psychiatrą, po pewnym omal nie tragicznym w skutkach zdarzeniu. Się dowiedziałem, że jestem afektywnie blady. Tyle.
W dodatku do psychiatrów nie mam zaufania, ogólnie jestem bardzo nieufny. Jeżeli miałbym mówić o moich problemach to chyba spaliłbym się ze wstydu...