Enneagram

A jeśli nie było powiedziane, to nie ma problemu, by rozmawiać o tym, co ślina na język przyniesie. Takie rozmowy czasami bywają naprawdę przyjemne, jednak często też mnie nudzą, a im częściej z daną osobą te nudzące przeprowadzam - tym bardziej nudzi mnie ona sama.

Tak, bo problemy poruszać lubię, tak samo jak lubię czuć satysfakcję z ich rozwiązania. Rozrywkę bardziej od żartów czy tańca zapewnia mi właśnie rozmowa, analizowanie jej, pokazywanie moich rozwiązań i obserwowanie powoli rozsnącego entuzjamu do nich. Poza tym lektura książki lub napisanie czegoś samemu. Nie zaliczam się do osób najbardziej polegających na towarzystwie ;)

Spontanicznie? Spontanicznie reaguję na dotyk. Tu, stety niestety, zdecydowanie nie trzymam się zasad.

Spontanicznie reaguję na dotyk. Tu, stety niestety, zdecydowanie nie trzymam się zasad.

strasznie mnie zaciekawiłaś. Jak to wygląda?

car II pisze:

Spontanicznie reaguję na dotyk. Tu, stety niestety, zdecydowanie nie trzymam się zasad.

strasznie mnie zaciekawiłaś. Jak to wygląda?

Zwykle nieprzyzwoicie, konkretów oszczędzę. Wszystko jeszcze zależy od drugiej osoby, ale czasami naprawdę puszczają mi hamulce, oczywiście nie w przypadku przypadkowego dotyku, a tego nacechowanego bardziej erotycznie. Dzieje się tak szczególnie w przypadku nowych znajomości, co dziwne. I to kolejny powód, dla którego na imprezy chodzić nie powinnam.

nie powinnam.

heh czwórka czy ósemka pewnie by stwierdziła że powninna.
Ro, odwiedzasz nas jeszcze?

Ej! Hola! Nie pisz tak. Odklej się od Czwórek. Krzywdzisz nas. ;(

yusti pisze:uwielbiam patrzeć w cudze oczy. ale szkoda że mnie też widac:D obserwacja innych z ukrycia to jest to. jakby mieć czapkę niewidke czy coś.

Oj yusti, święta prawda.

Czy Jedynki boją się imprez? Najbliższa mi Jedynka nie boi się imprez, lubi się zabawić, ale z umiarem. Problem u niej leży gdzie indziej, w jej skłonności do pracoholizmu, w irracjonalnym poczuciu "wszechobowiązku"- nie potrafię tego inaczej określić. Jej poczucie obowiązku obejmuje chyba wszystko i jest tak silne, że aż czasem niepokojące. Unika zabaw, przyjemności na rzecz czynności, które musi zrobić i to akurat w tym momencie, a nie w innym. Wyjdzie w połowie wspaniałego jej zdaniem koncertu by zrobić coś, co bez najmniejszego problemu mógłby zrobić ktoś inny. Ona musi i już. Jest dobry film czy zwykła przyjemna pogaduszka, ale ona musi akurat teraz pozmywać te naczynia czy upiec ciasto, nie może poczekać z tym godzinę czy nawet pół. Musi teraz. Później żałuje, że nie mogła uczestniczyć w tej przyjemności. Ale jest też zadowolona, że zrobiła to, co było trzeba zrobić. Dla mnie to jest chore. Przeraża mnie takie podejście. Przecież świat się nie zawali, jeśli od czasu do czasu zmieni kolejność: zabawa, a później praca, tym bardziej jeśli rozrywka ta może jak zając uciec, a praca nie. Nikt nie potrzebuje na gwałt, teraz, w tej chwili, natychmiast czystego mieszkania, ciasta czy lśniących talerzy. Trzeba też umieć korzystać z życia.
Staram się jakoś ją rozerwać, oderwać od codziennej pracy. Szukam czegoś ciekawego: kino, teatr, koncert, film w TV itd. Nie zawsze działa.

Moja mama jest dziewiątką i robi takie rzeczy, czyli myśli o obowiązkach w trakcie zabawy... Denerwuje mnie to szczerze mówiąc... Ja taka nie jestem. Chociaż jak idę na imprezę, to czasem mam ochotę ustawić niektórych ludzi do pionu, bo irytuje mnie sposób, w jaki się bawią i od razu zaczynam współczuć pracownikom oraz właścicielowi klubu, że taki obciach im robią

Moja mama (jedynka) kiedy zaprasza już znajomych, to zanim się ukrzątnie z podawaniem jedzenia to nie siądzie z gośćmi, a mija tak z godzina albo i więcej.
(juz nie wspominając że trzeba cały dom wysprzątać przed przyjściem ludzi ... i milion innych rzeczy)

car II pisze:Moja mama (jedynka) kiedy zaprasza już znajomych, to zanim się ukrzątnie z podawaniem jedzenia to nie siądzie z gośćmi, a mija tak z godzina albo i więcej.
(juz nie wspominając że trzeba cały dom wysprzątać przed przyjściem ludzi ... i milion innych rzeczy)

Hah! Idealnie ten opis pasuje do mojej Jedynki. Goście przyjdą, chcą z nią trochę pobyć, porozmawiać, ale nic z tego nie wyjdzie, bo ona tylko biega tam i z powrotem z talerzami, a gdy skończy, to goście krótko po tym muszą już iść. Jeśli gość chce z nią porozmawiać, to albo musi przychodzić niespodziewanie, by nie zdążyła nic przygotować albo ganiać za nią za kuchni do salonu. Nie rozumiem takiego zachowania.
Gdyby zachowywała się tak przy zwykłych znajomych, których niezbyt lubi, to bym zrozumiała, że woli uciec do kuchni, robić cokolwiek, niż z nimi być, ale ona robi tak nawet przy ludziach dla niej bardzo ważnych, z którymi powinna chcieć spędzić jak najwięcej czasu. To nie ma sensu. I drażni. I mnie osobiście wprawia w poczucie zazdrości. Całkiem poważnie czuję często zazdrość w stosunku do tych wszystkich jej zakichanych obowiązków, które woli ode mnie. Wiem, to egoistyczne z mojej strony, ale także ode mnie nie zależne.
Czy wszystkie Jedynki wolą spełnianie swoich obowiązków od kontaktów międzyludzkich? Gdybyście mieli do wyboru spędzenie czasu z bliską im osobą (kino, teatr, spacer, koncert, dyskoteka czy inna forma przyjemności) albo spełnienie swojego obowiązku (uporanie się ze stertą zeschniętych naczyń, zrobienie obiadu, odkurzenie mieszkania lub tym podobne), co byście wybrali?

No ale jak przygotowujesz jedzenie dla gości, to musisz ich obsłużyć! Ja lubię siedzieć z kimś w kuchni i w czasie, kiedy robię coś dla kogoś, wtedy z tą osobą rozmawiam. Większej ilości ludzi nie przyjmuję w domu.

to jest chyba tak, że to że Ci ludzie są ważni chce się wyrazic przez to, że będę traktowani i obsłużeni jak najlepiej (przewaga czynów nad słowami; też to uznaję) ale robi się z tego przerost formy nad treścią.
JA osobiście wybrałbym spędzenie czasu z bliską osobą, ale może na starośĆ mi też coś się przesunie...

musi przychodzić niespodziewanie, by nie zdążyła nic przygotować albo ganiać za nią za kuchni do salonu.

Jak u mnie w hausie. Serio niespodzianka to jest jedyna opcja. Jeszcze nikt nie zdecydował się na bieganie

car II pisze:

musi przychodzić niespodziewanie, by nie zdążyła nic przygotować albo ganiać za nią za kuchni do salonu.

Jak u mnie w hausie. Serio niespodzianka to jest jedyna opcja. Jeszcze nikt nie zdecydował się na bieganie

Ja nie lubię takich "niespodzianek", bo wychodzi na to, że zazwyczaj wyglądam źle, mam na sobie piżamę i ogólnie nie wiem co ze sobą (i z gościem) zrobić... Nie odwiedzam również tak innych ludzi, bo może im to przeszkadzać. Nawet jeśli mówią, żebym wpadła do nich "przy okazji", to najpierw muszę skontaktować się i spytać, czy mogę.