Dodawałem od siebie.yusti pisze:skrytykowac innych, nic od siebie nie dać.
i to zeby moderator...
(
Myslę, że osobowośc dojrzała potrafi rozmawiać. Kulturalnie mediować. Grzecznie dyskutować.
Chciałabym rozmoawiać. Mieć Ti w domu. Spokojne i rzeczowe. Czy tam Te. Deltowe.
Sorry, że się wtrącę, ale moim zdaniem na pewno szczęśliwcami można nazwać tych, którzy mieli właśnie tych kochających, mądrych, dojrzałych rodziców. Potem takie dziecko zupełnie inaczej postrzega świat :> No way, nawet jeśli ktoś przeżył uraz w życiu i potem staje się tą "osobowością dojrzałą" to i tak to w nim zostaje, wydarzenia z przeszłości, taka osoba jest już gorsza (cały czas piszę IMHO), w niskich poziomach zdrowia to wychodzi, trzeba z nią inaczej rozmawiać, na każdego patrzy poprzez pryzmat tamtych wydarzeń. Dlatego stronię od czwórek, większość czwórek miała jakieś przeżycia i najgorsze jest to, że powiedzmy ja czyli aktualny partner tej czwórki muszę płacić za tamte wszystkie krzywdy, ona już na przykład inaczej patrzy na seks (bo powiedzmy została na tym tle skrzywdzona w dzieciństwie czy tam w poprzednim związku). I co? Dupa. Nawet jeśli nawiąże z nią super bliskość i uczucie jakiego nigdy do nikogo nie miała to i tak już ma tą rzecz w psychice, jest wrakiem.Absynt pisze:Ci tylko wszystko zaszczepiono. A własny rozum to masz? Myślisz, że ci, co to posiadają ów dojrzałą osobowość to sami szcześliwcy, którzy mieli oboje kochających rodziców, którzy zawsze przemawiali im do rozsądku, wspierali ich marzenia i nauczyli ich tych wspaniałych wartości itd.?
Perwik pisze:Jeśli ktoś, kto miał powiedzmy trudne dzieciństwo osiągnie osobowość dojrzałą - to przeszłość nie będzie miała dla niego znaczenia - jedynie może wyciągnąć z niej wnioski i nauczyć się pokory ale także walki o swoje.
Wydaje mi się, że osobowość dojrzała może cechować tylko osoby zdrowe. Na ciele i umyśle.
1. Pewnie masz rację. Ci, którzy urodzili w kochającej rodzinie są szczęśliwcami. Czy w związku z tym masz zamiar usiąść i płakać ze swojego nieszczęścia do końca życia?phalcore pisze:Sorry, że się wtrącę, ale moim zdaniem na pewno szczęśliwcami można nazwać tych, którzy mieli właśnie tych kochających, mądrych, dojrzałych rodziców. Potem takie dziecko zupełnie inaczej postrzega świat :> No way, nawet jeśli ktoś przeżył uraz w życiu i potem staje się tą "osobowością dojrzałą" to i tak to w nim zostaje, wydarzenia z przeszłości, taka osoba jest już gorsza (cały czas piszę IMHO), w niskich poziomach zdrowia to wychodzi, trzeba z nią inaczej rozmawiać, na każdego patrzy poprzez pryzmat tamtych wydarzeń. Dlatego stronię od czwórek, większość czwórek miała jakieś przeżycia i najgorsze jest to, że powiedzmy ja czyli aktualny partner tej czwórki muszę płacić za tamte wszystkie krzywdy, ona już na przykład inaczej patrzy na seks (bo powiedzmy została na tym tle skrzywdzona w dzieciństwie czy tam w poprzednim związku). I co? dxxx. Nawet jeśli nawiąże z nią super bliskość i uczucie jakiego nigdy do nikogo nie miała to i tak już ma tą rzecz w psychice, jest wrakiem.
I morał tej historii:
Czemu ku*wa mam płacić własną skórą za czyjeś problemy?
Perwik ma rację. Osoba, o której piszesz, po prostu nie jest dojrzałą osobowością. Osobę taką powinna cechować niezależność osądów. Czyli ogólnie brak przesądów, ale jednocześnie racjonalizm - czyli np. nie uprawiam sportów ekstremalnych, bo wolę jogę, choć uważam, że sporty ekstremalne są nawet ciekawe, ale są raczej niebezpieczne. Być może kiedyś skoczę na bungiephalcore pisze:Perwik pisze:Jeśli ktoś, kto miał powiedzmy trudne dzieciństwo osiągnie osobowość dojrzałą - to przeszłość nie będzie miała dla niego znaczenia - jedynie może wyciągnąć z niej wnioski i nauczyć się pokory ale także walki o swoje.
Wydaje mi się, że osobowość dojrzała może cechować tylko osoby zdrowe. Na ciele i umyśle.
No właśnie. Wyciągnie wnioski!
I z tych wniosków będzie tyle, że jeżeli kiedyś nadejdzie podobna z pozoru sytuacja, ona się przelęknie, powie nie, i ciężko ją będzie przekonać, aby wam zaufała...
.To twierdzenie trochę na wyrost, ale coś w tym jest.In3orn pisze: Co do samej osobowości dojrzałej - ciekawi mnie jak to się ma do analizy transakcyjnej, wg. której większość ludzi podąża za skryptem. Czy osobowość dojrzała, to ta, która nie ma własnego skryptu?
Dobra, zacznijmy od tego, że osobowość dojrzała to właśnie przede wszystkim bardzo wysoki poziom zdrowia - z reguły oscylujący przy tym najwyższym. Oczywiście smutek jest dozwolony każdemu i jak komuś będzie przykro po śmierci psa czy bliskiej osoby, to nie oznacza, że spada z 1. na 9. poziom zdrowia (polecam tematy o poziomach zdrowia).phalcore pisze:Sorry, że się wtrącę, ale moim zdaniem na pewno szczęśliwcami można nazwać tych, którzy mieli właśnie tych kochających, mądrych, dojrzałych rodziców. Potem takie dziecko zupełnie inaczej postrzega świat :> No way, nawet jeśli ktoś przeżył uraz w życiu i potem staje się tą "osobowością dojrzałą" to i tak to w nim zostaje, wydarzenia z przeszłości, taka osoba jest już gorsza (cały czas piszę IMHO), w niskich poziomach zdrowia to wychodzi, trzeba z nią inaczej rozmawiać, na każdego patrzy poprzez pryzmat tamtych wydarzeń. Dlatego stronię od czwórek, większość czwórek miała jakieś przeżycia i najgorsze jest to, że powiedzmy ja czyli aktualny partner tej czwórki muszę płacić za tamte wszystkie krzywdy, ona już na przykład inaczej patrzy na seks (bo powiedzmy została na tym tle skrzywdzona w dzieciństwie czy tam w poprzednim związku). I co? dxxx. Nawet jeśli nawiąże z nią super bliskość i uczucie jakiego nigdy do nikogo nie miała to i tak już ma tą rzecz w psychice, jest wrakiem.Absynt pisze:Ci tylko wszystko zaszczepiono. A własny rozum to masz? Myślisz, że ci, co to posiadają ów dojrzałą osobowość to sami szcześliwcy, którzy mieli oboje kochających rodziców, którzy zawsze przemawiali im do rozsądku, wspierali ich marzenia i nauczyli ich tych wspaniałych wartości itd.?
I morał tej historii:
Czemu ku*wa mam płacić własną skórą za czyjeś problemy?
Właśnie dlatego kojarzy mi się to z analizą transakcyjną. Wszystkie talony ( urazy, krzywdy, zawody ) trzeba zniszczyć, żeby być całkowicie wolnym. Schowanie ich na jakiś czas do szuflady nie działa.Absynt pisze:Co do "urazów i dojrzałości", to jak już wyjaśniałem się mylisz. Grunt to wtedy wybaczenie i wyzbycie się zahamowań związanych z traumami. I mówię tutaj o realnym wybaczeniu, wyzbyciu się, a nie tym pozornym.
A teraz przeczytałam je jeszcze raz i... Okazuje się, że prawie wszystkie spełniam O ile oczywiście je dobrze rozumiem i interpretuję Absynt pisze:Dobra, zacznijmy od tego, że osobowość dojrzała to właśnie przede wszystkim bardzo wysoki poziom zdrowia - z reguły oscylujący przy tym najwyższym. Oczywiście smutek jest dozwolony każdemu i jak komuś będzie przykro po śmierci psa czy bliskiej osoby, to nie oznacza, że spada z 1. na 9. poziom zdrowia (polecam tematy o poziomach zdrowia).
Jesteś kretyn. Oczy społeczeństwa nas tworzą a nie my siebie. To jak nas ludzie widzą, tacy jesteśmy i tak się zachowujemy. Zatem nie mamy żadnego wpływu na nasze zachowanie, wszystko jest determinowane innymi ludźmi. Jest tak wiele osobowości, że one wszystkie tworzą jedną wielką kupę, która się miesza jakby ktoś ją włożył do pralki automatycznej. Gdyby chociaż był ktoś, kto tego wszystkiego pilnuje. Ale wiadomo, że boga nie ma, że wszystko jest losowym przypadkiem. Dlatego wszystko jest jedną wielką kupą. Kupa, kupa, kupa, wymieszana z odchodami i stolcem.Perwik pisze:Sram na oczy społeczeństwaInteresuje mnie podejście jednostkowe
