Ok, a teraz do rzeczy. Więc mam (miałam... ><) przyjaciółkę Dzięwiątkę i znamy się długo, bo od podstawówki, właściwie "na wylot" by się chciało rzec, aczkolwiek ja miałam zawsze wrażenie, że ją znam lepiej niż ona mnie, ale mniejsza z tym.
W podstawówie i trochę później było tak, że ona nie traktowała mnie jak przyjaciółkę, a raczej jak koleżankę, przyjaźniła się wtedy z innymi (dwoma) dziewczynami, które były bardziej "przebojowe" niż ja, ponieważ ja byłam nieśmiała i zamknięta w sobie. Trzymała z nimi razem na przerwach i zawsze gdy była z nimi razem traktowała mnie jak powietrze. Za to gdy byłyśmy same było super. Nie mam do niej o to żalu, bo wiem, że to taki głupawy wiek, że sprawy tego typu kto komu imponuje liczą się najbardziej i na to się nie ma wpływu. Wiedziałam ze nie jestem taka COOL jak tamte laski i cieszyłam sie z tego co mam, bo bardzo ją lubiłam mimo wszystko. Myślałam sobie, że ona po prostu taka już jest i robi to nieświadomie a ja jestem mało fajna i tak już moja "karma". ;/
Aż przyszedł przełomowy moment, gdy zdała do licem plastycznego. Poznała tam całą galerię dziwnych osób, w tym nieśmiałych jak ja. Nareszcie zaczęła mnie doceniać, za to,że słucham Pink Floyd, nie lansuję się jak idiotka i nawet usłyszałam od niej: "u nas w liceum jest dużo osób takich jak ty, mogłabyś się do nas przenieść, byłoby ci dobrze" albo "nie doceniałam cię".
Okazało się, że tamte dziewczyny z którymi się trzymała kiedyś już się z nią nie lubią i nie ma z nimi kontaktu. A nasza znajomość przetrwała. Byłam tym uradowana. W tym momencie bardzo dobrze nam się współżyło, choć może czułam, że inne znajome z liceum pochłaniają ją bardziej ode mnie, ale czułam też, że jestem blisko bycia jedną z nich.Niestety, okrutny los nas rozdzielił, musiałam przeprowadzić się do innego miasta, w innym województwie. Pisałyśmy listy z moją koleżanką Dziewiątką, ponieważ zależało mi na kontakcie z nią. Te listy nadal trzymam w szafie, ale mniejsza o to.
Pisałam jej o wszystkim i także o tym (co może było błędem), że źle się czuję na nowym miejscu, jestem samotna, nie mam bratniej duszy i jest mi smutno. Otwierałam się przed nią i teraz myślę sobie, że może aż za bardzo? Nie myślałam o tym wtedy, cieszyłam się, że mogę się komuś wyżalić. Te listy pisałyśmy dość długo (parę dobrych miechów), aż w końcu ona wyszła z propozycją, że mogę do niej przyjechać. No i przyjechałam... bardzo się zmieniła.
Zaczęła palić trawkę i brać inne narkotyki (ale nie znam się na tym, więc zostańmy przy tej trawce;), zaczęła robić i mówić rzeczy o które nigdy bym jej nie podejrzewała kiedyś. Nie piszę tego by ją potępić, ale żebyście mieli podgląd tej sprawy. Niestety znowu zauważyłam pewną zależność w naszych relacjach - jak jesteśmy same jest fajnie, przy innych jej znajomych - powietrze. Bolało mnie to, bo myślałam, że mamy to już za sobą. Jednak nic jej nie powiedziałam, wzięłam to na siebie, ze pewnie jestem "nowa" wśród jej ziomali i to dlatego.
To było już dość dawno i nigdy nie poruszałam z nią tej kwestii, ale teraz zastanawiam się czy było to celowe działanie z jej strony czy też nie, i czemu tak robiła? Czyżby nie lubiła mnie tak naprawdę? Czemu w takim razie zaprosiła mnie do siebie, a w listach pisała, że mnie uwielbia? Czy może pisała te listy z czysto grzecznościowych powodów, "bo tak wypada, żeby odpisać", a na serio ma gdzieś to wszystko? Nieraz tak sobie myślę.
Wróćmy jednak do sedna sprawy. No więc pojechałam do niej i wróciłam z taką refleksją na temat naszej przyjaźni. Wkrótce jednak to zlałam zrzucając wszystko na moją nieśmiałość. Wydawało mi się, że nie mogła przestać mnie lubić bez powodu, tak jak ja nie przestałam lubić jej. Listy, które trzymałam w szafie i wiele ciepłych słów miały być tego dowodem.
No właśnie, potem wymieniłyśmy dwa listy w obie strony (już ostatnie) i wtedy zauważyłam coś takiego, że ona mnie nie rozumie do końca. Że chyba uważa, że jestem jakąś "wieśniarą" (to chyba dobre słowo)? Spotkałyśmy się znowu za moją namową tym razem. Chciałam jej pokazać, że ją lubię i zależy mi na naszej znajomości. Z jej znajomymi lepiej mi się gadało, bo niektórzy mnie zaczęli kojarzyć, więc było spoko pod tym względem. Nawet pomyślałam, że wszystko się ułoży, a nawet uda mi się zaprzyjaźnić z jej kumpelami (do tej pory tego nie było!).
Byłam w błędzie. Moja koleżanka Dziewiątka rzuciła narkotyki i nie wiem czy miało to wpływ, ale zrobiła się nieprzyjemna dla mnie. Tak jak wcześniej olewała mnie przy swoich cool znajomych, tak teraz miałam odczucie, że po prostu mnie nie lubi, aż zaczęłam żałować, że jej się tak zwierzałam w listach... pisałam jej np. o tym, że jestem dziewicą i chciałabym poznać miłość swojego życia, a ona na to chciała mi wyswatać jakiegoś oblecha, co obraca wszystkie chętne laski jakie może, a nawet i chłopców lubi >< (delikatność rządzi), pisałam jej, że chciałam zdawać na psychologię, a ona na to: "gdyby oni wiedzieli jakie ty masz problemy..."
Całe szczęście, że jestem osobą, która ma dystans do siebie i takich rzeczy, bo przejęłabym się tym jak nic. Pamiętam jeszcze inne jej teksty w tym stylu: "gdybyś chodziła z nami do klasy to nikt by cie nie lubił" i wiele innych... pomyślałam, że kto się lubi ten się czubi, jednak odczułam coś takiego, że ona się zmieniła... czy też jej stosunek do mnie. Nie wiem co się stało.
Koniec naszej znajomości wyglądał tak, że powiedziałam jej, że podoba mi się jeden jej kolega, a ona na to: "na forsę lecisz" (czyli uważa mnie za blacharę?!) i potem dodała: "może też się w nim zakocham". Z początku, kiedy nie wiedziała, chętnie mi o nim opowiadała, ale od kiedy się dowiedziała, zaczęła robić to niechętnie, a jak już to mam wrażenie, że mnie kituje. Aż w końcu powiedziała, że ma dziewczynę, jednak z pewnych źródeł wiem, że nie ma!!
Wkurzyła mnie tym. Nie odzywam się do niej od tamtej pory, choć nie ukrywam, że mi jej brakuje. Może powinnam jakoś zareagować wtedy, ale nie wiedziałam co robić.
Teraz minęło już trochę czasu i nie wiem co o tym myśleć. Boję się, że stałam się dla niej "abstrakcyjną osobą"! Potrzebuje o tym porozmawiać i tylko Wy mi tak naprawdę jesteście w stanie pomóc.
Przynajmniej ja chętnie bym Cię poznała, gdybyś mieszkała w moim regionie. 
Tak też właśnie zaczęłam myśleć o tym...
Mimo wszystko ta dziewczyna nie jest niemowlęciem, potrafi (powinna) samodzielnie myśleć i dobierać sobie towarzystwo wedle własnego uznania (Snuf, jesteś chamski, przestań). Nie jesteś jej matką ani niańką, powinna sama wziąć odpowiedzialność za swoje decyzje, nawet jeśli jest niezdrowa. Nawet jeśli jest tak, jak mówi In3orn, na Twoim miejscu nie pakowałabym się w to dla własnego dobra (zresztą, podobnie jak Przemek, zastanawiam się, czy to faktycznie jest Dziewiątka).
