Hehe nie, ja siódemką nie jestem bo mam większą głębie wrażliwych uczuć i potrafię poświęcić każdą cenę za osiągnięcie ważnego dla mnie sukcesu, to rodzi silny entuzjazm dlatego nawet często odcinam się od wielu ludzi i spraw. Gdyby mi ktoś dał gotowy plan działania to bym mógł nie spać po nocach i całkowicie zgasić czwórkę, jednak ten wgląd w sens swoich czynów i nachodzące często frustracje, trzymają mnie mocno skrzydła 4 co prowadzi do fantazyjnego planowania, lub wyobrażania sobie idealnego siebie w każdej sytuacji, nawet zauważyłem, że lubie prowadzić dialog wewnętrzny w którym próbuje wyrażać siebie, lub myśleć o miłości. Taka moja ucieczka od świata zewnętrznego lub inspiracja
Siódemki dla mnie są płytkie, bo potrafią się cieszyć jak małe dzieci z każdej rzeczy i nie respektują tych głębszych, tylko szukają stale nowych wrażeń. Ja potrzebuję właśnie tych głębszych wrażeń, które nie są od tak osiągalne więc carpe diem nie wchodzi w grę. Prowadzenie typowego siódemkowego stylu życiu to dla mnie życie konsumenta, żałosne i pozbawione jakiegokolwiek sensu po za przeżyciami chwilowymi.
Ael zwróciła uwagę, żeby w ten sposób co piszesz nie oceniać osobowości.
Jeśli chodzi o to blokowanie uczuć, po prostu nie potrafię odczuwać tej głębi jaką mogę sobie stworzyć w bezpiecznych warunkach. Rzadko, ale czasami mam ochotę np. wypłakać się komuś z powodu złego dnia, pogadać na głębokim poziomie, potem wychodzę do ludzi i nagle wszystko znika, liczy się tylko to co typowe dla 3.
Odpowiadając na Twoje pytanie.
- Entuzjazm miałem na myśli siłę napędową do wyrażania myśli, zabierania się do działania. To podniecenie. A rodzi je we mnie uznanie, osiąganie i planowanie.
- Lęk, bo jestem osobą nerwową. To adrenalina, która pojawia się w przypadku braku poczucia bezpieczeństwa, czyli właściwie zawsze gdy zostaję oceniany lub muszę się wykazać, ażeby nie wyszły ze mnie ułomności.
Wszelkie inne odczucia zostawiam tylko dla swojego bezpiecznego czwórkowego świata.
Aha i też bez muzyki nie potrafię kontemplować emocji. Muszę działać.
Ale miło, że ktoś mnie uznał za siódemke, zawsze marzyłem, ale nigdy nie byłem wystarczająco dobry. Potem zrozumiałem, że ja przecież jestem tak jak by taką siódemką, tylko chętną silnych głębokich wrażeń, które można osiągnąć tylko przez dążenie, uznanie, inaczej się bierze tylko to co jest. Ale nie... siódemki są jak dzieci. Ja muszę pracować, potem będę zbierał jeszcze lepsze owoce
Zdrówko.
Pozdrawiam.
... chociaż to kontemplowanie dla mnie nigdy nie będzie miało takiego smaku jak dążenie do czegoś co sobie wymarzysz. Ta siła. Ten entuzjazm. To uznanie. Przy tym to uczucia mogą poczekać, byle nie za długo bo czymś trzeba kolorować swój świat, paliwo też się skończy prędzej czy później 
Tóż to sabotaż 
