Enneagram

nieustannie się ze wszystkiego tłumaczę. to jest już głupie, bo często znajomi, którzy mnie bliżej znają, robią wszystko tylko po to, żebym zaczęła się tłumaczyć. w każdym razie - nie lubię tego. czuję się przez to mniej swobodna, spięta, ale z drugiej strony tak jakby jest to mój "obowiązek"?

Brrrr, pierwszy dzień takiej prawdziwnej wiosny, a ja czuję się dziwnie, przepełniona lękiem. Co roku tak reaguję na wiosnę. Nie mogę się doczekać, aż się ściemni. Wtedy wraca moja naturalna, wampirza flora.

Dokładnie! Dziś już pada; jest buro, szaro - człowiek jest u siebie. ^^ W sumie, kiedy tak patrzę po sobie, to najgorsze depresyjne stany miałam, kiedy słonko otulało ciepłymi promykami. Dziwna rzecz...

Ja to nazywam 'depresją wiosenną', czułam się tak w tamtym roku

Oj tam depresja. Zmiana i tyle. Przez parę miesięcy było ciemno, zimno i mokro, więc działaliście na wolniejszych obrotach. Wyszło słońce na dwa dni ostatnio, ruszyliście (nawet o tym nie wiedząc!) z kopyta, wydatkując więcej energii, działając na wyższych obrotach. I teraz jesteście tym zmęczeni. Analogicznie jak po treningu, odbytym po długiej przerwie, są w mięśniach zakwasy, tak i wasze mózgi i ciała muszą się przyzwyczaić do zwiększonych obrotów. A nie tam od razu depresja

boogi pisze: Wyszło słońce na dwa dni ostatnio, ruszyliście (nawet o tym nie wiedząc!) z kopyta, wydatkując więcej energii, działając na wyższych obrotach. I teraz jesteście tym zmęczeni.

Właśnie, przynajmniej ja, nie ruszyłam z kopyta, przestraszyłam się tego słońca i nie wychodziłam z domu przed zmrokiem. Jak jest słoneczko na dworze, to podwójnie odczuwam to, jak marnuję dzień. W ogóle, ostatnio mam jakiś lęk przed starością. A widząc jak wszystko wokół budzi się do życia, podwójnie czuję swoje więdnięcie. Uch.

Ja zmianę z kolei powitałem co prawda na niższym poziomie energetycznym (praca, itp.) ale wciąż byłem zadowolony z wielu rzeczy; cieplej, bardziej świeże powietrze, aż się chce żyć. Dzisiaj z kolei...

Może kiedyś się powieszę , kto wie co tam po drugiej stronie na mnie czeka? Na pewno jest tam ciekawiej jak tu.

"Wiosną we mnie dmuchło na zdechło" jak mawiał poeta. Dużo osób teraz się kiepsko czuje, bo pogoda bardzo niestabilna.

boogi, ja to nazywam depresją i biorę z przymrużeniem oka Słyszałam od wielu osób, że nagły atak wiosny nie został przez nich przyjęty z entuzjazmem, ale myślę, że niedługo wszystko wróci do normy

Oo, podobają mi się słowa boogiego. U mnie to chyba właśnie tak wyglądało w niewielkiej części. Świadomość, że znów muszę rekonstruować wyobrażenia w głowie na temat tego, jak wygląda codzienność mnie troszkę dobiły, ale właśnie... Mirabelka ma rację, za niedługo wszystko wróci do normy i znów będzie łatwiej iść do przodu. : >

duplo 1 lutego, 2014 pisze:Tłumaczycie się? Jakież było moje zaskoczenie gdy dowiedziałam się, że nie muszę nikomu się tłumaczyć. To wiele tłumaczy. Zazwyczaj wymagam od ludzi tłumaczeń by wiedzieć na czym stoję, jakie jest ich stanowisko. I sama wiele się tłumaczę by siłą wcisnąć komuś swój tok myślenia. Ale fajnie I'm free. Tyle rzeczy sobie zalegalizowałam w swoim życiu i nikomu nie muszę tłumaczyć się co, po co, dlaczego i z kim

*odświeża swoje przemyślenia i próbuje ponownie natłuc sobie do łba*

*bierze młotek i pomaga wbijać myśli do głowy Duplo*

Chyba jestem tru Adwokat Diabła

duplo pisze:Chyba jestem tru Adwokat Diabła

Komu uratowałaś tyłek?

No właśnie sama nie wiem komu. Komu popadnie Tylko po to, by dobrać się aniołowi do majtek i podsypać trochę soli