Memory, ubiegłaś mnie z tym tematem.
Z tym, że ja chciałam pytanie odnośnie dzieciństwa postawić nieco inaczej, a mianowicie: jak wiadomo, na to, jakim jesteśmy typem, mają wpływ pewne określone bodźce z okresu dzieciństwa, pod wpływem których wykształciły się w naszej psychice takie a nie inne schematy myślowe, motywy działania i mechanizmy kompensacyjne.
Szóstka:
Postrzeganie świata w dzieciństwie: "Jestem zdradzony. Oszukano mnie. Świat jest zmienny, nie daje poczucia bezpieczeństwa" --> Muszę mieć się na baczności i starać się --> być czujnym, wyobrażać sobie najgorsze, nie ufać władzy.
Małe Szóstki nieświadomie postrzegają świat (rodziców, otoczenie) jako nie zasługujący na zaufanie.
Wyczytałam też gdzieś, że Szóstkami są często dzieci, które miały niezrównoważonych rodziców, np. matkę-alkoholiczkę, która mogła w każdej chwili wybuchnąć gniewem i zachować się gwałtownie, w związku z czym musiały obserwować uważnie jej zachowanie, każdy gest czy zmianę wyrazu twarzy, zastanawiając się, co się stanie za chwilę, jak zareaguje i w razie czego być gotowym do wycofania się czy innej formy ucieczki.
A zatem pytanie brzmi: jak było z Wami? Czy w dzieciństwie czuliście się oszukani, zdradzeni? A jeżeli tak, to w jakiej postaci ten bodziec występował?
Co sprawiło, że straciliście poczucie bezpieczeństwa i zaufanie do tego, co Was otacza?
***
W moim wypadku bodźców takich mogło być kilka. Tak w skrócie:
- matka, która często coś obiecywała i nie dotrzymywała słowa, wywołując dotkliwe rozczarowania, a także roztaczała idealistyczne wizje świata, które następnie ulegały bolesnej konfrontacji z rzeczywistością,
- ojciec-choleryk z fałszywym, "uroczym" obliczem w towarzystwie,
- kłamstwa, wybielanie i niedomówienia dla ukrycia przed samymi sobą faktycznych problemów w życiu rodzinnym,
- wychowywanie się w małej miejscowości, gdzie wszyscy wszystkich znają i wszystko o sobie wiedzą, mają na siebie haki i obgadują się wzajemnie.
Pozdrawiam.
