Czy czujecie się ofiarami?

[Magiliana]

W sumie chyba trudno dokuczyć piątce, chyba że zawodząc jej zaufanie.

W pewnym momencie nawet to, że ktoś zawiódł, przestaje obchodzić. Osobiście tak mam, że z zasady nie ufam ludziom i zawsze mam świadomość, że mogą zawieść. Nie, nie zostałam zraniona i nie zamknęłam się w sobie, raczej zaobserwowałam to na przykładach osób, które znam.

A tak odnośnie tematu. Nie czuję i nie czułam się ofiarą. Chyba pomocne było to, że zawsze byłam z boku, taka niepozorna i sprawiałam wrażenie obojętnej na zaczepki, więc może dlatego nie dokuczano mi.

[Pierzasta]

W sumie chyba trudno dokuczyć piątce, chyba że zawodząc jej zaufanie.

W pewnym momencie nawet to, że ktoś zawiódł, przestaje obchodzić. Osobiście tak mam, że z zasady nie ufam ludziom i zawsze mam świadomość, że mogą zawieść. Nie, nie zostałam zraniona i nie zamknęłam się w sobie, raczej zaobserwowałam to na przykładach osób, które znam.

A tak odnośnie tematu. Nie czuję i nie czułam się ofiarą. Chyba pomocne było to, że zawsze byłam z boku, taka niepozorna i sprawiałam wrażenie obojętnej na zaczepki, więc może dlatego nie dokuczano mi.

Mówię o zawodzeniu czyjegoś zaufania, nie o zawodzeniu kogoś. O nadużyciu zaufania, że tak powiem. Wg mnie dla piątki świadomość, że odsłoniła się glupio to jednak jakaś przykrość.

Nigdy nie ufać ludziom... o ile teoretycznie "jest w tym sens" to w praktyce oznaczałoby raczej niski poziom zdrowia. W rzeczywistości nie można nigdy nie obdarzać nikogo choćby minimum zaufania. Chociażby wchodząc do pociągu czy autobusu liczysz na to, że współpasażerowie się na ciebie nie rzucą i nie ograbią. Itd. Cała interakcja społeczna wymaga zaufania.

[Magiliana]

Nigdy nie ufać ludziom... o ile teoretycznie "jest w tym sens" to w praktyce oznaczałoby raczej niski poziom zdrowia. W rzeczywistości nie można nigdy nie obdarzać nikogo choćby minimum zaufania. Chociażby wchodząc do pociągu czy autobusu liczysz na to, że współpasażerowie się na ciebie nie rzucą i nie ograbią. Itd. Cała interakcja społeczna wymaga zaufania.

Nie, oczywiście nie miałam na myśli tego odnośnie takich interakcji społecznych na co dzień, bo wtedy nie dałoby się żyć .
Piątki chyba z reguły nie lubią się odsłaniać przed kimś, więc być może świadomość tego, że ktoś to wykorzystał i zawiódł zaufanie może zbić je z tropu. Taki kopniak i czują się przez to skrzywdzone.

[Pierzasta]

Nigdy nie ufać ludziom... o ile teoretycznie "jest w tym sens" to w praktyce oznaczałoby raczej niski poziom zdrowia. W rzeczywistości nie można nigdy nie obdarzać nikogo choćby minimum zaufania. Chociażby wchodząc do pociągu czy autobusu liczysz na to, że współpasażerowie się na ciebie nie rzucą i nie ograbią. Itd. Cała interakcja społeczna wymaga zaufania.

Nie, oczywiście nie miałam na myśli tego odnośnie takich interakcji społecznych na co dzień, bo wtedy nie dałoby się żyć .
Piątki chyba z reguły nie lubią się odsłaniać przed kimś, więc być może świadomość tego, że ktoś to wykorzystał i zawiódł zaufanie może zbić je z tropu. Taki kopniak i czują się przez to skrzywdzone.

Oprócz tego, że skrzywdzone przychodzi jeszcze refleksja, że głupio postąpiły. W końcu nie otwieramy się przed wieloma osobami, więc świadomość, że tak fatalnie się wybrało przyprawia o facepalm.

[abc2343]

Hehe, to ja pamiętam jeszcze swoje "traumatyczne" przeżycia z zerówki, kiedy to doszłam nowa i z nikim się nie bawiłam. Czytałam biegle, zadania nie sprawiały mi trudności, więc układałam zawsze w spokoju puzzle. Potem był ostatni dzień, potem byłaby już nowa szkoła itp. i wych powiedziała do jednej z dziewczyn "No pobawcie się chociaż raz z Moniką", ona z wielką łaską "Noooo, dobraa chodź". Na co ja bez słowa poszłam z głową do góry do swojego ulubionego kącika i zaczęłam układać puzzle. Nikt mi łaski nie będzie robił . Btw. - podobno przez całe życie jesteśmy jednym typem osobowości i jak analizuję pewne wydarzenia z przeszłości, to dużo w tym racji.
Potem podstawówka jakoś zleciała na poszukiwaniu własnego ja. Opinia jaka wokół mnie wrosła, to typowa szara myszka- uległa, spokojna, nieśmiała dziewczyneczka. W gimnazjum parę osób się chciało do mnie przyczepić, ale ja podpisuję się pod poprzednimi wypowiedziami. Po pierwsze spoglądałam na nich z wyższością i pogardą. Zawsze w takich sytuacjach myślę sobie, że nie będę tracić swojego cennego czasu na rozmowę z idiotami . Po drugie nikt tak naprawdę mnie nie znał i nikt nie wiedział jak zareaguję. Do tego dołożyłoby się niektóre moje dziwactwa, ale o moim świętym spokoju przeważyło chyba zamiłowanie do satanizmu laveyańskiego . Ogólnie to się staram ludzi unikać i kontaktów z nimi. Zawsze wychodzą z tego jakieś nieporozumienia

[Thinker]

Może nie tyle co ofiarą co zbędnym punktem zainteresowania, ludzie się przypieprzają do mnie jakby mi czegoś zazdrościli albo nie posiadali własnego życia
co jest przykre i irytujące, a odczuwam to nawet na tym forum.... Tylko raz zdarzył mi się przypadek że facet ósemka się do mnie przyczepił i nie miałem mu tego za złe,
bo wiedziałem że mnie sprawdza, pogadaliśmy sobie potem na poważnie w 4 oczy i stanowczo zmieniłem o nim zdanie