Do pewnego momentu byłam typową Piątką; zdecydowanie introwertyczna, raczej zamknięta, cichutka.
Niedawno zmieniłam szkołę, a co z tym idzie, środowisko. Zaczęłam obracać się wokół samych ekstrawertycznych typów i zauważyłam, że przejęłam masę zachowań od nich. Zaczęłam się śmiać praktycznie ze wszystkiego, opowiadać przezabawne i najróżniejsze historie mojego życia, stałam się niezwykle żywa i energiczna. Tak bardzo, że niekiedy sprawiam wrażenie bardziej ekstrawertycznej od moich znajomych, którzy z natury są Siódemkami, Szóstkami, Ósemkami i Dziewiątkami.
Tu nasuwa mi się pytanie, które nurtuje mnie już od bardzo dawna; czy stałam się ambiwertryczną Piątką, czy też to jakieś lękliwe nawyki, aby przystosować się do środowiska?
Gdy opuszczam już moich znajomych i nie mam "dla kogo" być ekstrawertykiem, z powrotem staję się introwertykiem, do tego wycieńczonym, bo nie zdaję sobie z nimi sprawy, że jednak mnie to męczy. Zastanawiam się, czy nie stałam się sztuczna.
Trochę brakuje mi tej rozpoznawalności Piątki, znaki charakterystyczne w gronie moich znajomych zupełnie zanikają, przez co inne osoby postrzegają mnie jako zupełnie innego człowieka, przez co nie mogą poznać mnie "tak naprawdę".
Ten dylemat męczy mnie od dawna i martwię się, że stałam się fałszywa. Tęsknię za tym spokojem ducha, który znika w zetknięciu z ekstrawertykami. Chciałabym, żeby ludzie widzieli mnie taką jaka jestem, ale ta beztroskość z ekstrawertykami jest niesamowicie przyjemna, do momentu gdy mnie opuszczają.
Wiem, masakryczny dylemat
