Ja częściowo pojmuję tę sztukę, ale czasami jestem wybitnie socially awkward. To zależy od sytuacji. Jestem podatna na lęki społeczne. Z drugiej strony, we własnym mieście mam wypracowaną siatkę znajomych, zwykle spotykaliśmy się co tydzień. Teraz, za granicą i w akademiku, imprezy mam co wieczór, a chwile, kiedy jestem sama, są sporadyczne - znoszę to całkiem dobrze. Pewnie w dużej mierze zawdzięczam to współlokatorce z pokoju, która jest świetną osobą - sympatyczna, pomocna, a jednocześnie często obydwie siedzimy sobie w ciszy, ucząc się lub korzystając z kompa. (Nie wiem, co by było, gdybym trafiła na typowego ekstrawertyka, który cały czas coś by do mnie mówił - pewnie prześladowały by mnie myśli o morderstwie lub samobójstwie
)Rozróżnienie na źródło energii jest dobre. O ile przebywanie z ludźmi sprawia mi dużą przyjemność, o tyle zorientowałam się, że mam ciekawą właściwość. O ile siedząc sama w domu, mam tendencje do zarywania nocek, bo wciągam się w internetowe dyskusje lub inne, bardziej indywidualne zajęcia, o tyle na tzw. domówkach notorycznie chodzę pierwsza spać. W gronie znajomych jestem wręcz znana z tego, że przesypiam imprezy xD Gdy obcuję z dużą ilością ludzi naraz, mimo że bawię się świetnie, akumulatory padają dużo szybciej.
PS. Generalnie dobrze mi się śpi, gdy w pobliżu są inni ludzie. Oczywiście nie mówię o dużym hałasie, raczej o sytuacji, kiedy mogę zamknąć drzwi, ale wiem, że za nimi nadal jest impreza, lub po prostu wszyscy idziemy spać w tym samym czasie. Wiem, że dla niektórych - czy to kwestia braku zaufania? - spanie przy innych jest ciężkie lub wręcz niemożliwe. Ja jestem zdolna i kiedyś przespałam 11 godzin z 12godzinnej podróży pociągiem. Może mój instynkt samozachowczy jest trochę upośledzony. Co ciekawe, moja współlokatorka śpi jak kamień (co jest świetne, bo mogę całą noc nakurwiać wiedźmina i każdy jest zadowolony xD) , ale, uwaga, gdy nie było mnie przez tydzień w akademiku, narzekała, że wtedy źle spała.
