Dorosłe Dzieci Alkoholików a 5

[michal5225]

Natomiast nie jestem sobie w stanie wyobrazić co ma w głowie dziecko które ma w domu rodzica nałogowego alkoholika

Wiesz, wydaje mi się (WYDAJE) że to ściśle zależy od typu charakteru, nie jestem aż tak wylewny żeby robić z siebie ofiarę losu i opowiadać wam co działo się u mnie ale było chxx krótko mówiąc - ja to przeżyłem, odciąłem się i mam na to naprawdę wywalone ale mam brata, którego próbowałem wyciągnąć z tego syfu i dla niego niestety nie ma już nadziei - ma typ charakteru z zakresu 2,3,4 i zbytnio się rozbujał emocjonalnie w tym wszystkim...

Jeśli Twoi znajomi o różnych typach enneagramowych mają wiek zbliżony do Twojego, czyli coś koło dwóch dyszek to nie spodziewałbym się jakiś dalekosiężnych planów oscylujących dookoła rodziny

- różnie bywa, naprawdę różnie i w moim mniemaniu to zależy stricte od typu charakteru, znam ludzi w moim wieku którzy już chcą dzieci robić (albo już zrobili celowo i umyślnie), żenić się etc, znam też ludzi po 30'stce którzy mówią otwarcie że nie chcą mieć dzieci że wystarczy im partner (albo w ogóle szukają tylko "luźnych" związków).

Czwórki chyba mają najsilniejszą potrzebę zakładania rodziny - myślę że są czwórki które jeszcze przed 18 świadomie robią sobie dzieciaka i chcą się żenić (chociaż mimo wszystko to na pewno rzadkość), najmniejszą potrzebę mają pewnie siódemki.

[Vatican Assassin]

znam też ludzi po 30'stce którzy mówią otwarcie że nie chcą mieć dzieci że wystarczy im partner (albo w ogóle szukają tylko "luźnych" związków)

A to i owszem, związek partnersko-ekonomiczny czy na poziomach podobieństwa dusz (doświadczeń) jak najbardziej, niezależnie czy ktoś jest wychowany w normalnej rodzinie czy w dysfunkcyjnej jak DDA, tylko ci drudzy, czyli my - mają z tym trochę bardziej pod górkę z prostej przyczyny - bycia świadkiem przykładu własnych rodziców i ich "koszmarku" jaki sobie stworzyli.

[michal5225]

"bycia świadkiem przykładu własnych rodziców i ich "koszmarku" jaki sobie stworzyli" - kwestia nastawienia i zdania sobie sprawy z tego jaką bujdą są te wszystkie historie o już napisanym losie etc. Tak samo jak bujdą są historie o tym jak to trzeba iść na terapie - prawda jest taka że jednym pomoże, a innym zaszkodzi. To jest samo zaciskająca się pętla - jak człowiek sam sobie nie zda sprawy że jego staży, to jego staży i niech se żyją po swojemu, to zacznie chodzić na terapie, zacznie się czuć "DDA", zacznie czuć "już napisany los" - to wszystko sprawia że człowiek który ma szansę mentalnie wyrwać się z bagna, sam do niego wchodzi pod namową psychologów i społeczeństwa.

Myślę że cały problem w znacznym stopniu sprowadza się do usamodzielnienia się - nie tylko ekonomicznego ale też na wszelkich innych płaszczyznach, jak człowiek sobie poradzi bez rodziców, to poradzi sobie też bez ich problemów.