Takt

[BlackRose]

Jak w temacie.
Staracie się, Piątki, być taktowne czy walicie prosto z mostu, co Wam leży na duszy?

Ja generalnie jestem taktowna o ile można to o sobie samym powiedzieć). Zauważyłam jednak, że ludzie czasami czują się dotknięci komentarzami, które mi z kolei wydają się całkowicie niewinne. Jeżeli jestem taktowna, to jedynie dlatego, że nauczyłam się dostrzegać, czego ludzie nie chcą słuchać i jakie tematy lepiej omijać. Takt wynika u mnie z obserwacji i analizowania zachowań, a nie z empatii.

I generalnie jestem też odporna na czyjeś nietakty, ciężko mnie obrazić. Zazwyczaj udaje się to ludziom, którzy złośliwie do tego dążą.
Jak jest z wami?

[TowarzyszFrytas]

Jestem zwykle "przyjacielsko złośliwy". Ale ludzie w znakomitej większości nie umieją zachować, żadnego dystansu wobec swojej przenajświętszej osoby i strzelają fochy No i wtedy już wiadomo kim nie muszę sobie zawracać sobie głowy w przyszłości. Generalnie jak to 5 wolę milczeć lub wygłaszać bezpieczne ogólniki.
Wobec bliższych znajomych raczej do bólu szczery co czasami nie kończy się zbyt dobrze dla mnie, ale to w sumie jakieś wyjątki.
W sytuacjach oficjalnych nie mówię więcej niż trzeba. Zwykle ograniczając się do najprostszej możliwej odpowiedzi.

[Cotta]

Staram się... między staraniem się, a tym, jak wychodzi jest duża przestrzeń... stoi za tym chyba kilka spraw:
- niektórzy nie kumają mojego poczucia humoru;
- jak mam się do czegoś ustosunkować, to "badam" tę rzecz możliwie obiektywnie i mówię, co mi wyszło z analizy (o ile mam opinię, bo nie zawsze ją mam*). Niektórym to pasuje, bo po to pytali o zdanie, innym zupełnie nie pasuje, bo pytali tylko po to, żeby usłyszeć miłe słowa;
- czasem ludzie biorą do siebie moje ogólne oznaki introwertycznego zmęczenia bodźcami z otoczenia;
- nie dostrzegam rzeczy związanych z... hm... nazwijmy to hierarchią w stadzie. Potem moja jedynkowa szefowa (ESI) się wkurza, że czegoś tam nie powinnam/powinnam była mówić/robić. Ogólnie reguły, jakimi rządzą się sytuacje formalne, to dla mnie czysta abstrakcja i staram się ich unikać jak ognia.

* To, że bywa, że jej nie mam, też czasem wychodzi na nietakt, bo niektórzy utożsamiają brak opinii z brakiem docenienia czy coś w tym stylu.

W sytuacjach oficjalnych nie mówię więcej niż trzeba.

To też czasem jest odbierane za nietakt i bywa traktowane jako wywyższanie się lub brak zainteresowania/lekceważenie.

[stif1990]

Nauczyłem się że czasem często pewne komentarze zostawiać dla siebie... A jeśli już powiem coś ,,chamskiego'' każdy jest zaskoczony...

[TowarzyszFrytas]

W sytuacjach oficjalnych nie mówię więcej niż trzeba.

To też czasem jest odbierane za nietakt i bywa traktowane jako wywyższanie się lub brak zainteresowania/lekceważenie.

Dużo mądrze kiwam głową i powtarzam "Tak", "owszem" i staram się wyglądać na zainteresowanego z ryja.

[Tortuga]

Staram się być dżentelmen w relacjach z obcymi (lubię to słowo ). Jednak staję się konfrontacyjny, gdy ktoś nadepnie mi na odcisk.
Obrazić mnie trudno.

W relacjach z bliskimi nie poruszam czasami drażliwych tematów, np. nie rozmawiam o religii z moją babcią. Nawet zdarzało mi się kłamać, gdy pytała mnie na niedzielnym obiadku czy byłem lub wybieram się do kościoła. Czemu mam męczyć starowinke?

Z kolegami często jestem przyjacielsko chamski. Nie podoba się to zazwyczaj tym, którzy mają kij w dupie i przewrażliwienie na temat swojej osoby. Zauważyłem, że najlepszy kontakt mam z tymi znajomymi, z którymi wyzywam się od suczek i kurewek.

Jestem zazwyczaj dobrym słuchaczem, jednak gdy ktoś jest naprawdę nudny i gada o dupie Maryny staram się taktownie ulotnić. Wyjątkiem jest jeden mój kolega, któremu gęba się nie zamyka i relacjonuje mi cały swój dzień. Lubię to, coś jak praca silnika, jest to po prostu fajne tło.

Mam problem z pocieszaniem innych. Nie potrafię przytulić i bez sensu gadać "spokojnie, będzie dobrze".

[winterbreak]

Z kolegami często jestem przyjacielsko chamski. Nie podoba się to zazwyczaj tym, którzy mają kij w dupie i przewrażliwienie na temat swojej osoby. Zauważyłem, że najlepszy kontakt mam z tymi znajomymi, z którymi wyzywam się od suczek i kurewek.

Niestety z pewnych powodów przebywam z dużą ilością ludzi, którzy "mają kij w dupie" . Nie lubię sztywniaków w relacji kumpelskiej (wiadomo, że oficjalne sytuacje sytuacje to zupełnie co innego). Dlatego mam mało koleżanek, bo laski są strasznie przeczulone. Powiesz takiej, że wygląda w czymś brzydko, i już urażona do żywego. Jestem nieśmiała i boję się kogoś urazić, dlatego tak cenię ludzi, których znam na tyle, że mogę przy nich mówić swobodnie . Przy dalszych znajomych uważam na słowa. W sumie chciałabym być bardziej bezpośrednia niż jestem, lubię ludzi, którzy walą prosto z mostu

[bruno dievs]

- nie dostrzegam rzeczy związanych z... hm... nazwijmy to hierarchią w stadzie. Potem moja jedynkowa szefowa (ESI) się wkurza, że czegoś tam nie powinnam/powinnam była mówić/robić. Ogólnie reguły, jakimi rządzą się sytuacje formalne, to dla mnie czysta abstrakcja i staram się ich unikać jak ognia.

heh, tu tkwi jedna z przyczyn tego, że nie podążyłem podobną "ścieżką kariery" co Ty - to zhierarchizowane środowisko, czapkowanie przed "wyższymi", wysługiwanie się "niższymi" itp...

Co do tematu, "staram się" być taktowny, wychodzi różnie ;]

[MrZofiarz]

Zazwyczaj lecę prosto z mostu, mimo że zdaję sobie sprawę z tego, że niekoniecznie będzie to miłe, lekkie i przyjemne.
Jak do tego dodamy specyficzny humor, pewną drastyczność i własne z danie to najczęściej nie wygląda dobrze.
Może dlatego ludzie wolą mnie unikać: D

[Mrata]

Jeśli sytuacja jest zagrażająca, wolę mówić mniej albo wcale. Jak nie jest - to walę prosto z mostu. Szkoda prądu na owijanie w bawełnę, szczególnie, że potrafię logicznie umotywować swoją opinię. Ludzie się mnie boją. Niezbyt mnie to martwi.

[Shiera]

W sytuacjach oficjalnych, gdy mam do czynienia z kimś obcym i ważniejszym od siebie (ja nigdy z hierarchicznością nie miałam problemów), jestem wcieleniem taktu, a przynajmniej tak sądzę W innych przypadkach jest różnie, zazwyczaj na początku jakichś rodzinnych czy koleżeńskich imprezek jestem zaangażowana (albo przynajmniej udaję), ale szybko mnie to męczy i nie sposób ukrywać chęci ulotnienia się. Gdy nie zdążę lub nie mam okazji się ulotnić, towarzystwo często zauważa, że się kiepsko bawię i albo mnie zaczyna ignorować albo wręcz przeciwnie - skupia na mnie całą uwagę. Osobiście wolę pierwszą opcję. W normalnych sytuacjach raczej siedzę cicho i badam sytuację zanim się odezwę, wyrabiam sobie opinię o ludziach. Raczej stoję z boku i nie prowokuję konfliktów, ale od czasu do czasu może mnie ponieść i przestają mnie obchodzić wszelkie konwenanse. Wtedy nie ma zmiłuj dla tego, kto się ze mną nie zgadza.

[ubiotech]

Czy po świątecznej popijawie nie macie na drugi dzień tak że wygadywaliście nieświadomi jakieś głupoty i trzeba teraz przepraszać rodzinę?
Kapar mówił o konfrontacji z rodziną. Można to podzielić na konfrontację na trzeźwo i... po wyleczeniu kaca. Dzwonicie po szwagrach z przeprosinami? Jak reagują 5czki po upiciu się? Musieliście za nie takt po procentach później przepraszać dziewczynę czy rodzinę?

[Cotta]

1. Rzadko piję, a jeszcze rzadziej tak, żeby być wstawioną. Nie lubię uczucia bycia pijaną.
2. Po alkoholu zachowuję się raczej podobnie do tego jak zachowuję się bez niego. W sensie, że jeżeli ktoś miał ode mnie usłyszeć coś nieprzyjemnego, to już dawno to usłyszał po trzeźwemu.

[Shiera]

Ja się nie upijam, nie lubię alkoholu i tego uczucia, gdy mi się kręci w głowie. Wiem, że mam słabą głowę więc nawet alkoholu nie tykam gdy wszyscy piją, i to nie dlatego, że mogę coś palnąć, a ze względu na jeszcze gorszą koordynację ruchową Zdarza mi się raz na ruski kwartał trochę wypić i, co prawda, jestem bardziej wygadana, ale pilnuję swojego języka. A nawet gdyby mi się kiedyś w przyszłości zdarzyło coś palnąć - nie zamierzam nikogo przepraszać, zwłaszcza że niektórzy gorsze rzeczy potrafią powiedzieć zupełnie na trzeźwo. Tak więc jeśli o to chodzi - nie mam problemów, a wręcz przeciwnie, bo taki jeden kieliszek wódki potrafi mnie lekko usocjalnić

Co do Świąt jeszcze - nienawidzę dzielenia opłatkiem. Zawsze na wigilii klasowej takie coś potrafiło zająć godzinę, a poza tym wydawało mi się strasznie nieszczere, gdy osoba, która traktuje mnie jak powietrze i praktycznie mnie nie zna nagle do mnie podbija i odklepuje wiązankę którą wyrecytowała już przed dwudziestoma osobami. Na szczęście moja rodzina też nie lubi tego zwyczaju i zawsze jedna osoba składa wszystkim życzenia, a opłatkiem dzielimy się w milczeniu.

[winterbreak]

Czy po świątecznej popijawie nie macie na drugi dzień tak że wygadywaliście nieświadomi jakieś głupoty i trzeba teraz przepraszać rodzinę?
Kapar mówił o konfrontacji z rodziną. Można to podzielić na konfrontację na trzeźwo i... po wyleczeniu kaca. Dzwonicie po szwagrach z przeprosinami? Jak reagują 5czki po upiciu się? Musieliście za nie takt po procentach później przepraszać dziewczynę czy rodzinę?

Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, upić się w towarzystwie rodziny. Dla mnie to byłby niesamowity przypał sam w sobie. Owszem, pijam wino, a czasem nawet wódkę z wujkami, ale zawsze się pilnuję. Przeraża mnie myśl, że MOI RODZICE musieliby mnie zaprowadzać potem do samochodu. Na linii rodzice-dziecko wszyscy dbają o robienie dobrego wrażenia. Przynajmniej tak jest u mnie i uważam to za jak najbardziej prawidłowe: ja jestem grzeczna przy nich, a oni przy mnie.