Piątki a zobojętnienie na życie

[Epsilon]

lol to ja mam kryzys gdyż czuje(słusznie lub nie); wiem że jestem za słaby intelektualnie aby być profesorem i zajmować się naukom z zyskiem jak sobie o tym przypomnę to dostaje marazmu ^^. Inaczej rzecz ujmując stwierdzam ze wszystko jest bez sensu za wyjątkiem nauki a ze jestem za słaby intelektualnie i muszę zajmować się prozaicznymi rzeczami jak zarabianie pieniędzy czy pracami fizycznymi to dostaje depresji i zobojętnienia.Coś w stylu "robię bo muszę coś bezsensownego nie mającego pożytku dla świata i głębszego sensu co i tak się nigdy nie zmieni bo zabiera mi czas na rozwój jednocześnie nie dając odpowiedniej ilości pieniędzy na zmianę sytuacji".
Zupełnie jak gdybym wpadł w potrzask...bez wyjścia : .
Znalezienie na siłę sensu życia w wygenerowaniu bachorów też nie wchodzi w grę z moją oziębłością.
Więc skoro będąc tak skrajnie świadomym swojej sytuacji może by sięgnąć po używki? które obniżą jej poziom(świadomości) ? No ale na to jestem zbyt mądry ... chyba :F
I co z tego że jeżdżąc rowerem obserwuje mrówki ptaki drzewa faune gatunki drzew geologię terenu zastanawiając sie "dlaczego tak a nie inaczej" skoro i tak jest już to odkryte poznane sklasyfikowane a ja nie będąc profesorem nie mam dostępu do istotniejszych nieodkrytych jeszcze rzeczy....
Też tak macie?

[Cotta]

Myślę, że przeceniasz zarówno zdolności intelektualne profesorów, jak i możliwości tworzenia rzeczywistej wartości dodanej w nauce na polskich uczelniach.
Wiem, nie pocieszyłam.

[muahahaha]

lmuszę zajmować się prozaicznymi rzeczami jak zarabianie pieniędzy czy pracami fizycznymi to dostaje depresji

Wydaje mi się, że każdy wolałby leżeć brzuchem do góry, albo zajmować się swoim hobby, a nie pracować (chyba, że praca = przyjemności). Trochę mi to jedzie dzieckiem z dobrego domu, które dostawało za dużo forsy od rodziców i nigdy nie musiało niczego robić.

[maroz]

Ja mam inaczej niż piszesz muhahaha. Aby czuć się szczęśliwym potrzebuje aktywnie rozwiązywać problemy. To powoduje że ja lubię chodzić do pracy, ale także aktywnie się zajmować swoim własnym hobby. Mi trudność sprawiło by się nauczyć odpoczywać.

[Snufkin]

Zupełnie jak gdybym wpadł w potrzask...bez wyjścia

Świetnie Cię rozumiem gdyż jestem w podobnej sytuacji. Wydaje mi się jednak, że znalazłem wyjście z tego pata ale niestety nie mam żadnej gwarancji na sukces a za przemawia jedynie moja wiara wsparta intuicją i elementarną logiką (chociaż tutaj można dyskutować). Większość ludzi żyje niestety takim stanie zawieszenia (dorośnij - płać podatki - wyprodukuj nowe pokolenie niewolników i umrzyj dość wcześnie). Jak się człowiek nie wyzwoli z tego całego błędnego koła to z reguły kończy jak rodzice.

moroz:

Spoiler:

[maroz]

Spoiler:

Snufkin. Bo ci założę kaganiec jak się nie zamkniesz

[muahahaha]

Większość ludzi żyje niestety takim stanie zawieszenia (dorośnij - płać podatki - wyprodukuj nowe pokolenie niewolników i umrzyj dość wcześnie)

Podatków wcale nie musisz płacić, tylko co jak będziesz miał jakiś wypadek, albo na starość będziesz chciał dostać parę groszy na chleb (emerytura)?
Niewolników wcale nie musisz produkować, ale sam kiedyś napisałeś, że dzieci są jak ‘wisienka na torcie’.
Macie jakieś wyimaginowane problemy egzystencjalne a nie zauważacie, że żyjemy w 'najlepszych czasach' i całkiem niezłym miejscu . Jeżeli wam jest tak ciężko, to co miał powiedzieć chłop z epoki średniowiecza, który cały dzień robił na polu a i tak mało z tego było +choroby i brak wynalazków typu kanalizacja. Przykład2: nie musicie latać z karabinem po polu, albo relaksować się na wczasach w obozie.
Moim zdaniem jest tak: jak człowiek ma za mało problemów/życie jest za lekkie, to sobie sam ich szuka (oh jakie życie jest bezcelowe)

[Snufkin]

Podatków wcale nie musisz płacić

Umrzeć też nie muszę ?

co jak będziesz miał jakiś wypadek, albo na starość będziesz chciał dostać parę groszy na chleb (emerytura)?

Nie wiem skoro pracując i tak nic mi nie odkładają.

Macie jakieś wyimaginowane problemy egzystencjalne a nie zauważacie, że żyjemy w 'najlepszych czasach' i całkiem niezłym miejscu .

JASNE. Tylko wiesz. Jak ktoś widzi 100% możliwości a obiektywnie może wykorzystać max 50% , korzystając z 25% np. to się może trochę wkurzyć. I wcale mnie nie pociesza, że kiedyś było gorzej, że dzieci w Afryce nie mają co pić. Mam to w pupie. Liczy się dla mnie tu i teraz i te ograniczenia, których oczywiście nie wszyscy dostrzegają (mogą być dzięki temu bardziej szczęśliwi a jakże).

Moim zdaniem jest tak: jak człowiek ma za mało problemów/życie jest za lekkie, to sobie sam ich szuka (oh jakie życie jest bezcelowe)

Poniekąd prawda ale czy to ma mnie pocieszyć ? Jak ktoś nie ma co żreć to po prostu nie myśli o niczym więcej niż kromce chleba. I może tak przeżyć całe życie, bez żadnych egzystencjalnych ciągot. Znaczy, że mam się skupić na zaspokojeniu najprostszych potrzeb i nie myśleć że może być coś więcej ?

[muahahaha]

raczej chodziło mi o to, żeby cieszyć się życiem bo zawsze może być gorzej, a nie użalać się nad sobą jak jakiś tetryk

[Snufkin]

Wiem, że zawsze może być gorzej, że inni mają gorzej itp.
A etap użalania się nad sobą mam już chyba za sobą teraz po prostu tak sobie jękole uniwersalnie.

[TowarzyszFrytas]

Droga Przyjaciółko,
Ostatnio zauważyłam, że moja piątka jest osowiała i nie chce się uczyć. Nie czyta książek ani artykułów z Wikipedii. Zamiast tego leży pół dnia bez ruchu pod kołdrą. Dobrze ją karmie i nie jest na nic chora. Czy to może być rak mózgu? Ratuj!
Zrozpaczona,
Izabella z Milanówka

[Snufkin]

Nie wiem jaki ma typ ale brzmi 'typowo'.

Spoiler:

[...] Najogólniej rzecz ujmując: bardzo żałuję, że się urodziłem. Naprawdę bardzo
żałuję. Nie chcę żyć. Mam już tego wszystkiego dosyć. Dosyć całego świata i
wszystkiego, dosyć siebie.

Tak właściwie, to ja wcale nie żyję. Ja wegetuję - owszem, moje funkcje życiowe
są podtrzymywane, ale nic ponad to.

Ja tracę życie. Jestem wiekowo młody, ale mentalnie jestem już starym zgredem.

Dobra, czas konkrety.

Chyba jestem chory psychicznie. Tak właściwie, to uważam, że na bank jestem
chory. Jedną z chorób mnie trapiących jest depresja, być może do tego jakaś
jeszcze nerwica.

Nie mam ochoty do życia, wszystko mnie smuci, czuję się źle. Brak mi motywacji
do wszystkiego, na niczym nie mogę się skoncentrować, na niczym skupić. Mam
częste zmiany nastroju. Mimo iż przygnębienie dotyka mnie niemal cały czas, to
chwilami mam niezrozumiałe wybuchy euforii (jest to jeden z objawów depresji).

Ale nic to. Teraz chyba najgorsze - życie ucieka mi między palcami. Zero
radości. Obserwuję moich rówieśników - osoby tuż po dwudziestce. Widzę, jak oni
żyją. Potrafią się cieszyć, śmiać, są zadowolone. Bawią się. Ja nie. Maja
znajomych, nawiązują nowe kontakty, tworzą związki. Ja nie. To naprawdę takie
przykre dla mnie.

Samotność. Długo nie chciałem uwierzyć, przyznać się przed samym sobą, że jestem
ją dotknięty. A jednak. Padłem jej ofiarą. To coś niewyobrażalnego dla wielu
ludzi. Jestem kompletnie sam. Nie mam nikogo. Nie potrafię wejść w głębszą
relację. Mam tu na myśli nie tylko związek z kobietą, ale także kontakty czysto
koleżeńskie (o przyjacielskich nie wspominając). Owszem, niby jak jestem np. na
zajęciach, to potrafię prowadzić z kimś rozmowę, ale to tylko taka powierzchowna
gadka o niczym. Nigdy nic choć troszkę głębszego. Nie miałbym nawet z kim wyjść
na przysłowiowe piwo (nie piję alkoholu). Z nikim nie utrzymuję kontaktu, np. z
nikim ze szkoły. Z niektórymi osobnikami ponad 10 lat chodziliśmy do jednej
klasy, a teraz nic. A może raczej to inni nie chcą kontaktu ze mną? Na pewno
tak. Teraz jako student także mam ten problem. To niemożliwe - ktoś powie -
przecież jesteś w najlepszym okresie swojego życia, nie może tak być. No ale
niestety jest. To takie przygnębiające dla mnie.

Chyba jestem jakiś aspołeczny. Jestem wycofany, kompletnie zdziczały (to już
potwierdzone opiniami innych). Nie potrafię zachować się w towarzystwie. Ha,
jakim towarzystwie? Ja przecież nie przebywam w żadnym towarzystwie.

Jestem osobą totalnie niezaradną życiowo. Nie potrafię nic. Czego się dotknę, to
popsuje, zniszczę itd. itp. Ja bez rodziców zginę. Naprawdę, gdybyśmy żyli
kilka, kilkanaście tysięcy lat temu, to już dawno byłbym trupem. Totalna
nieporadność na wszelkich polach to jedna z moich cech charakterystycznych.
Osoba powolna i ślamazarna - to o mnie. Aby lepiej oddać to, co mam na myśli,
użyję nieco niekulturalnego sformułowania: jestem dupą wołową. Teraz wiecie, co
mam na myśli.

Jestem osobą w ogóle nie myślącą. Nie umiem myśleć, jestem bezmyślny. Nie
potrafię kojarzyć, rozwiązywać problemów. Obserwuję często inne osoby - one są
inteligentne, mają coś w głowie, ja nic. Nie potrafię się uczyć ano skupić.
Godzinami bezmyślnie siedzę przy kompie, nie robiąc nic. Albo uwalę się na łóżku
i też nic nie robię. A chciałbym się rozwijać, uczyć, wiele osiągać.

Nie umiem funkcjonować w społeczeństwie. Nie umiem nic wynieść z życia. Nawet
nie zdajecie sobie sprawy, jak bardzo boli mnie, że po prostu najzwyczajniej
świecie nie potrafię się bawić. Jestem w kwiecie wieku, a tu żadnej dyski,
żadnych wypadów, podróży, znajomych. Żadnego życia. Bo ja nie potrafię. Nie
jestem jak inni. Pamiętam dzień mojej studniówki - nie byłem na niej, jak jakiś
dziwoląg. Bo nim jestem. Tylko odtańczyłem poloneza i do domu. Pamiętam ten
okres i ogólne reakcje i odczucia mojej rodziny. Nie spełniłem ich oczekiwań.
Nie pierwszy raz.

Lubicie się bawić, prawda? A jaki dzień, okres jest dla Was okresem zabaw,
odprężenia itp? Obstawiam, że sylwester. Tak, ten wieczór przez wielu wspominany
jest przez długi czas. Jest on długo oczekiwany. Wszyscy weseli i szczęśliwi. A
wiecie jaki dzień jest dla mnie najgorszy? Oczywiście: sylwester. Wtedy
najdosadniej widzę moje osamotnienie, moją sytuację. Wszyscy - starzy, młodzi,
bogaci, bidni, grubi, chudzi, przestają się martwić i żyją. Dla mnie to
prawdziwa makabra. Jestem sam jak zawsze. Ten wieczór spędzam przy kompie i
rozpaczam. To chyba najsmutniejszy dzień w roku. Myślę wtedy o tym wszystkim i
mam ogromnego doła. Sam się w niego wpędzam. Czytam w podczas tego wiaczora o
depresji i sposobach radzenia sobie z nią. I teraz rzeczy dziwne: czytam i
rozmyślam o samobójstwie. Przeglądam strony dotyczące tego tematu. Czytam o
ludziach, którzy dokonali tego czynu. Oglądam także zdjęcia ludzkich zwłok. To
dziwne. Rozmyślam o śmierci.

Ktoś mi powie: to skończ ze sobą. Jasne. Szkoda, że to nie jest takie proste.
Niestety, ale instynkt samozachowawczy mi nie pozwala. Nie mogę tego zrobić. Ale
sądzę, że jeśli sytuacja nie ulegnie zmianie, to kiedyś to nastąpi. Może za 5,
10 lub 30 lat. Nie wiem. Czytałem, że mężczyźni najczęściej popełniają
samobójstwa gdzieś po pięćdziesiątce. Poza tym boje się o rodzinę, rodziców.
Uważam iz taki czyn miałby na nich w pewien sposób destrukcyjny wpływ. Boję się,
że ludzie nie dali by im spokoju, gadali by.

Strasznie żałuję mojego przyjścia na świat. Chciałbym nigdy nie istnieć. Ja to
mam pecha. W jednym wytrysku znajduję się około 500 milionów plemników. Dlaczego
ja byłem tym, który połączył się z komórką jajową? Nie mogłem być plemnikiem
numer dwa, albo dla pewności 100 lub 1000? Wtedy miałbym spokój.

Chciałbym nieoczekiwanie i bezboleśnie umrzeć. Najlepiej w taki sposób, aby
rodzice dostali jakieś pieniądze od państwa. Marzy mi się następująca sytuacja:
ktoś np. dokonuje zamachu w metrze np. takiego jak to miało miejsce na
Białorusi. Cały kraj wstrząśnięty, państwo płaci za pogrzeb i daje bardzo
wysokie odszkodowanie. Albo żeby samolot mnie walnął.

Niestety, za pomocą słowa pisanego nie sposób przekazać tego, co w umyśle
siedzi. Szczególnie zaś w tak bezładnym umyśle jak mój. Mój bezład emocjonalny i
umysłowy jest nie do opisania, ale przedstawiłem tu choć część moich przemyśleń.
Jak już pisałem wcześniej, zupełnie nie wiem czemu, nie wiem po co. [...]

[muahahaha]

wow dobre, gdzie to wygrzebałeś

[ubiotech]

To jest treść jednego z komentarzy do najnowszego wpisu na blogu Marka Kotońskiego, autora zbioru felietonów „Co z tymi kobietami?”.
Google nie gryzie

[Szej-Hulud]

Rzeczywiście, brzmi jak typowa piątka na 9(?) poziomie zdrowia.