#697
Post
autor: Reszka » wtorek, 19 kwietnia 2016, 14:24
To może ja opiszę swój przypadek, który myślę, że nie będzie zbyt mocno odbiegać od typowego zachowania 5 ;d
Kontakty z ludźmi traktuje często mocno instrumentalnie, na zasadzie co mogę na tym zyskać. Szkoda mi czasu na kontakty z ludźmi nudnymi, nijakimi czy głupimi. Oczywiście nie zachowuję się do nikogo w niemiły sposób, po prostu unikam towarzystwa takich osób, bo dla mnie ich obecność to droga przez mękę. Mam wąską grupę ludzi, których znam od dawien dawna, choć oni mnie prawie wcale. Nie zwierzam się nikomu, nie odczuwam do końca takiej potrzeby z tego względu, że nie chcę by ktokolwiek za dużo o mnie wiedział i to wykorzystał. Poza tym nie mamy zbyt wielu podobnych zainteresowań, ale łączy nas wiele wspólnych przeżyć oraz przyzwyczajenie. Dlatego nie uważam, abym miała takich prawdziwych przyjaciół od serca.
Gdy poznaje kogoś nowego jestem uprzejma itd. lecz staram się zbytnio nie próbować zaskarbić sobie czyjejkolwiek sympatii. Wbrew pozorom lubię poznawać nowych ludzi, ale wchodzić w bliższe relacje już nie. I tu jest mój największy problem. Tak jak nie umiem do końca się z kimś zaprzyjaźnić, tak też nie umiem albo raczej odrzucam możliwość zadurzenia się. Do tej pory w moim życiu tylko 2 osoby autentycznie zwróciły moją uwagę, a jest to u mnie proces długofalowy, trudny do przejścia, także gratulacje dla nich xd Uczuć swoich w żaden sposób nie okazuje jeśli ta osoba przebywa w moim otoczeniu. Robię wręcz przeciwnie - nie patrzę na nią, traktuje troszkę jak zbędny dodatek do towarzystwa, byle tylko nikt nie spostrzegł moich uczuć. Mam świadomość głupoty swojego działania, że tylko ja na tym cierpię, i to jest właśnie główna kwestia - nie umiem okazywać uczuć do obcych ludzi (jako obcych traktuje wszystkich poza moją rodziną).
Moje uczucia są bardzo stałe, nie zmieniam obiektu zainteresowań z dnia na dzień, jednak mimo tego nie potrafię tego wszystkiego jakoś doprowadzić do szczęśliwego zakończenia. Wcześniej dość sporo osób zabiegało o mnie, niestety odrzucałam je, bo wiedziałam że to nie to i tyle. Do tej pory tak naprawdę nie musiałam się o nikogo starać. Pomimo mojego chłodu, zdystansowania oraz obojętności, ludzie bardzo do mnie lgną i starają się mi jakoś zaimponować. Ja sama, nawet gdybym pragnęła, to nie umiem zabiegać o innych. Aktualnie podoba mi się pewna 3, wyszłam z inicjatywą kilka razy (głównie pisane przez FB) ale prócz tego nic więcej. Gdy się widzimy to ja nie okazuje zainteresowania, nie zamierzam nawet podejść i pogadać z tą 3 ot tak. Wynika to Wynika to troszkę z tego, że nie uważam się za dość dobrą by taką 3 poderwać, a poza tym myślę, że ona ma mnie po prostu gdzieś xD
3w4 sp/soc, LSE
Prawdziwie wielcy ludzie wywołują w nas poczucie, że sami możemy się stać wielcy. ~ Mark Twain
Jak coś to pytaj, choć moja odpowiedź chyba nic Tobie nie dała...
to tak można? 
) nie mają aż takich problemów społecznych jak niektórzy twierdzą - ja już po prostu mówię z góry że autonomia, że spokój (czytaj brak negatywnych emocji) że nigdy nie okażę uczuć w "klasyczny" sposób etc. Jeżeli ktoś twierdzi że mu to pasuje, to ja nie mam żadnych obawień, chyba że ktoś twierdzi jedno, a robi drugie.