Za siebie odpowiem na to jakże konkretne pytanie tak: - "przenigdy nie!!" Wynika to z tego, że jestem ludziem filozoficznym, nie zaś imprezowiczem. W tej chwili mógłbym (gdybym chciał...gdyby było inaczej...) być na wesołej imprezie, i jak siebie znam z kilku takich, rozbawiał (rozrywał) bym towarzystwo do białej kości. Kiedyś, niedawno tak miałem, jakiś z rok temu, ostatni raz, i zadałem sobie pytanie - w imię czego mam się sprzedawać, dawać roztrwaniać swą energię, po to żeby ktoś się czuł fajnie, żeby o mnie miło pomyślał - o ile sobie przypomni. Naprawdę potrafiłem taki być - od czasu do czasu oczywiście, nie za często. Oczywiście zdarza mi się dobzre bawić, zdrowo pośmiać i poważnie pobyć z oddanymi wzajemnie osobami, kiedy wiem że taka wymiana ma sens, dajemy sobie i bierzemy. Nie staram się być zabawny, po prostu jestem bez dreszcza - typu np."czy nie przesadziłem z czymś..., co o mnie ktoś pomyśli".
Jeśli są w zasięgu kontaktów bliscy znajomi (dobrze jest, kiedy udaje się poszerzać ich krąg, wiadomo - ktoś przychodzi, ktoś odchodzi, usuwa się itd,itp) to w zupełności mi wystarcza. Zamiast zabawiać w imię niewiadomo czego jakiś obcych ludzi, wolę teraz być tu i napisać odpowiedź na pytanie które mnie zainteresowało.
Z tą aspołecznością u mnie jest jeszcze mocniej tak naprawdę. Nie znoszę oficjalnych uroczystości. Mogę się dobrze czuć i bawić ale ze spontaniczności - nigdy na zamówienie, kiedy np. jakiś czas mi to wyznacza (jestem, aż tak nieprzystosowany!...). Przykład. Sylwester. godz. 23-23.3o wkladam profesjonalne zatyczki do głowy i przewracam się na prawy bok. No chyba że nie mogę zasnać, akurat nie jestem śpiący jeszcze. Wtedy siadam na rower wkładam kominiarkę (bo zimno
] i krążę po mieście dziwiąc się ludziskom jak ich ten stereotyp może bawić. (jeszce kilka takich przykładów i ktoś może obwołać mnie księciem aspołeczności
Nic nie tracę. Ze wszystkiego już zrezygnowałem co mogło narażać mnie na straty.
i pragne dodac ze jestem wredna! 
