5w4 vs. 5w6

[And]

Nie wiem, czy myśli samobójcze to u piątek norma,

Ja mam myśli samobójcze od wszczesnych lat dziecięcych. Nawet jak miałem iść do 1 klasy podstawówki to powiedziałem rodzicom, że nie pójdę, tylko popełnie samobójstwo. Nie pamiętam, na ile poważnie nad tym myślałem wtedy, ale mogło coś w tym być. Często myślę o samobójstwie np. jak coś mnie wkurzy, albo zdam sobie sprawę z tego, że mi się coś niezmiennego w obecnym świecie nie podoba. Jednak czynniki kulturowe sprawiają, że raczej nigdy się nie zabiję.

Btw. ja mam jakieś "szczęście" i w ostatnich dniach zaskakująco często moje posty zaczynają nową stronę tematu.

[Pierzasta]

Myśli samobójcze, z tego co rozumiem to myślenie o tym, żeby się zabić, można jeszcze brać pod uwagę taką możliwość i np. zastanawiać się jak to bezbolesnie zrobićw razie potrzeby, ale to chyba nie są jeszcze myśli samobójcze. W dzieciństwie zdarza się myślenie typu "umrę i wszysyc będą żałować, że byli dla mnie niemili" ale z wiekiem zdajemy sobie sprawę, że mogłoby to raczej być "umrę i wszyscy o mnie zapomną". Alno "umrę i wszyscy będą pamiętać mnie jako zje*a".

[And]

Ja raczej myślę "zabije się i pójdę do piekła" albo "umrę i stworzę prawdziwą tragedię dla kilku osób, bo jestem jedynakiem z małodzietnej rodziny". Jeśli miałbym umrzeć, to szczerze nie obchodziłoby, czy i jak ktoś by mnie pamiętał.
Myśli samobójcze w moim wykonaniu to np. jak jestem skrajnie wkurzony i sobie wyobrażam, że mógłbym się zabić i byłoby to jakieś rozwiązanie, że może zwróciłbym jakoś uwagę, że akurat z tą sprawą, która mnie doprowadziła do potężnej irytacji, było coś nie tak. Ewentualnie myślę sobie "ale fajnie byłoby umrzeć i dzięki temu już nic bym nie musiał".

[P4T0R]

To jest właśnie jak dla mnie wyjście ewakuacyjne. Ja też się powstrzymuję ze względu na rodzinę. Nie chodzi o to jakby mnie pamiętali tylko, że byłaby to dla nich tragedia i nie wiadomo jakby to poszczególne osoby przyjęły.

@UP
"...dzięki temu nic bym nie musiał"- widzę, że mamy podobny tok myślenia.

[Elkora]

Spoiler:

Jak tysiące jemu podobnych, uczynił on z wyobrażenia, że o każdej godzinie droga do śmierci stoi
przed nim otworem, nie tylko młodzieńczo-melancholijną igraszkę fantazji, lecz
zbudował sobie z tej właśnie myśli pocieszenie i oparcie. Wprawdzie każdy wstrząs,
każdy ból, każda niepomyślna sytuacja życiowa natychmiast budziły w nim, jak we
wszystkich ludziach jego pokroju, pragnienie ucieczki przez śmierć, stopniowo jednak
stworzył sobie właśnie z tej skłonności filozofię, służącą życiu. Oswojenie się z myślą,
że to zapasowe wyjście stale jest otwarte, dodawało mu siły, budziło w nim ciekawość
wypróbowania cierpień i złych stanów, a gdy było z nim bardzo źle, mógł czasem ze
zgryźliwą radością, z pewnego rodzaju zadowoleniem z niepowodzenia, pomyśleć:
jednak jestem ciekawy, ile to właściwie człowiek potrafi wytrzymać! Jeśli osiągnąłem
już granicę wytrzymałości, to wystarczy mi tylko otworzyć drzwi i już mnie nie
będzie”. Jest wielu samobójców, u których takie właśnie myśli wyzwalają niezwykłe
siły.Z drugiej strony wszyscy samobójcy dobrze znają walkęz pokusą
samobójstwa. Każdy w jakimś zakątku swojej duszy wie aż nadto dobrze, że
samobójstwo jest wprawdzie wyjściem, ale przecież tylko jakimś wyjściem nędznym,
nielegalnym, zapasowym, i że w zasadzie szlachetniej i piękniej jest dać się pokonać
przez samo życie niż ginąć z własnej ręki

Mnie uspokaja myśl o samobójstwie, lubię sobie wyobrażać je jako takie rozpływanie się świadomości, bardzo bym nie chciała gdyby moja świadomość w tym pięknym momencie zechciała się nagle szarpać

[Pierzasta]

Mnie akurat rzeczywiście dodaje siły świadomość, że jest takie wyjście awaryjne, ale nie sądzę, zebym musiała go kiedykolwiek użyć, bo z doświadczenia wiem już, że sytuacje, które wydają się być beznadziejne mojej skromnej osobie, wcale takie nie są. Więc zostawiam sobie to wyjście na prawdziwą beznadzieję i tragedię, gdyby takowa miała nadejść.

And, mam podobnie, świadomość jak zraniłoby to najbliższe osoby to skuteczny hamulec.

[Elkora]

To nie zabrzmi dobrze, ale mnie jakoś bardzo nie przejmują uczucia rodziny

[Pierzasta]

Ale ja to mogę paplać o samobójstwie, bo nie mam takich skłonności. Trudno mi sobie nawet wyobrazić popełnienie przeze mnie samobójstwa z załamania czy depresji, raczej byłoby to coś w stylu seppuku, gdybym nie widziała innego godnego wyjścia.

[Elkora]

U mnie w rodzinie to się zdarza. Pamiętam jak byłam mała to mieszkał u nas taki kuzyn on miał dość patologiczną tą bliższą rodzinę, przyjaźniłam się z nim, pomagał rodzicom czasem się mną zajmował. Dostał wezwanie do wojska, zrobił sobie coś w stylu imprezy pożegnalnej, pokłócił się ze swoją matką. Na 2 dzień rano moja mama przyszła i powiedziała ze M. nie żyje, jak to? powiesił się. To pamiętam, to było takie dziwne i oczywiste zarazem. Nie wiem co działo się dalej, nie pamiętam pogrzebu a byłam na pewno bo chodziłam nawet na pogrzeby obcych ludzi. Ale czasem myślę ze może mnie to trochę spaczyło. Jak spaceruje po lesie to się zastanawiam co by należało zrobić gdybym kogoś znalazła, czasem mi się zdaje że, zresztą nieistotne nie wiem po co to pisze

[Pierzasta]

No tak, klasyczny przypadek pójścia na całość. A przecież wezwanie do wojska to jeszcze nie koniec świata. Jedni wybierają takie rozwiązanie chętniej niż inni.... pewnie zależy od stanu psychiki.

[Elkora]

To raczej nie ze względu na to wojsko, chłopak miał naprawdę przejebane po całości, był jedynym ogarniętym dzieckiem z tej patologi, ja właściwie nie wiem co się tam do końca działo, mogę się domyślać ale z dziećmi się o takich rzeczach nie mówi, a przynajmniej nie za obszernie, najbardziej mnie wtedy zdziwiło że matka (ja swoją uważałam zawsze za taki wzór istotę czasem trochę nadludzką) zasugerowała mu to rozwiązanie, to mi się nie mieściło w głowie

[Pierzasta]

Tak, ale wezwanie mogło być tą kroplą, która przelała czarę. Zresztą są ludzie, którzy wychodzą z patologii, w której się wychowali i osiągaja sukcesy. Albo jakoś sobie żyją w niej z dnia na dzień. Właśnie na tym to polega, ze jedni widzą powód do samobójstwa w czymś, co dla innych absolutnie nim nie jest.

[Elkora]

Wiesz nie znam nikogo kto by wyszedł. Nie mowie ze to się nie zdarza, ale są to przypadki tak sporadyczne ze nie wiem czy jest sens o nich mówić. Ludzie najczęściej w niej siedzą, jak nie maja siły na nią patrzeć i taplać się w błotku obrzydzenia to się zabijają- tu zwykle są ci wrażliwi.

[rpds]

Nie wiem, czy myśli samobójcze to u piątek norma, ale u mnie jak najbardziej występują zawsze, z mniejszym, lub większym nasileniem.

Jeśli te testy są cokolwiek warte i rzeczywiście jestem 5w4 to mogę zdecydowanie zaprzeczyć. Nigdy nie miałem myśli samobójczych i nigdy nie potrafiłem zrozumieć samobójców, może dlatego że żadnego tak naprawdę nie poznałem. Gdyby naprawdę wszystko się zjebało, nie widziałbym przed sobą żadnych perspektyw, wybyłbym na drugi koniec świata i zaczął życie od nowa.

[Pierzasta]

Nie wiem, czy myśli samobójcze to u piątek norma, ale u mnie jak najbardziej występują zawsze, z mniejszym, lub większym nasileniem.

Jeśli te testy są cokolwiek warte i rzeczywiście jestem 5w4 to mogę zdecydowanie zaprzeczyć. Nigdy nie miałem myśli samobójczych i nigdy nie potrafiłem zrozumieć samobójców, może dlatego że żadnego tak naprawdę nie poznałem. Gdyby naprawdę wszystko się zjebało, nie widziałbym przed sobą żadnych perspektyw, wybyłbym na drugi koniec świata i zaczął życie od nowa.

Właśnie.
A ja znam nawet kilka osób, które wyszły z patologii, najłatwiej kiedy jest się młodym. Chociaż powiem, ze ci których znam, są ekstrawertykami - to im pewnie ułatwiało szukanie pomocy itp. BTW myślę, że mogęznać nawet więcej takich osób, tlyko nie każdy się chwali patologiczną rodziną.