Nie mam tego problemu, o którym mowa w filmie, czyli o babraniu się we własnym cierpieniu, by traktować np. trudne dzieciństwo jako wygodną wymówkę; czuję się uwolniona, wolna od złej, ciężkiej przeszłości, nie ma ona wpływu na moje działania tu i teraz.
Jednakże mam pytanie - jak nauczyć się doceniać to, co mamy właśnie tu i teraz?
Powiem szczerze, że nie umiem doceniać, wiecznie odczuwam brak czegoś - z jednej strony jest to motorem do mojego działania, przyszłość jawi mi się jako ta lepsza, wspanialsza, więc dążę do tego by osiągnąć swój cel, ale tak jak napisałam, nie umiem docenić tego, co mam teraz, ciągle widzę, że czegoś mi brak i to coś staje się powodem do moich narzekań. Również "podkoloryzuję" przeszłość, zdarza mi się myśleć, że "dawniej było lepiej", mimo że doskonale pamiętam, że wcale tak lepiej nie było, że wtedy również narzekałam na tamtą teraźniejszość T_T
Boję się też, a może właśnie tak być, że gdy już osiągnę to, co chciałam, to nie będę umiała się cieszyć z tego i znajdę inny powód do narzekań
Ktoś wie, w jaki sposób w końcu cieszyć się ze swojego życia i doceniać to, co się ma?
Sama taki mam i chociaż nie wypełniam go systematycznie, to co jakiś czas zapisuję tam co mam i za co jestem wdzięczna w tej danej chwili. W gorszych chwilach spojrzenie na taki wpis, może bardzo pomóc uświadomić sobie jak dużo już posiadamy.
).
i prowadzi do jakichś dołujących wniosków 
