Emocjonalny Offtop

[Shavira]

Mam nadzieję, że nie tylko Czwórki mogą płakać. Ale na wszelki wypadek dam w spoilerze, żeby kogoś oczy nie bolały.

► Pokaż Spoiler

Czuję się bezużyteczna. Nie mam żadnych talentów, które mogłyby się przydać w dzisiejszym świecie. Nie ogarniam nowoczesnych technologii, nie umiem zrobić na kompie nic poza odpaleniem przeglądarki, a na samą myśl, że miałabym próbować uczyć się czegoś więcej ogarnia mnie niemoc i zniechęcenie. Nie umiem angielskiego i zaczynam wierzyć, że nie potrafię się go nauczyć. Nie mam też zdolności manualnych ani artystycznych. Na niczym się nie znam.

Nie udzielam się towarzysko. Nie działam w żadnej organizacji studenckiej ani w samorządzie, nie wychodzę na imprezy w większym gronie, nie poznaję nowych ludzi. Nie umiem utrzymywać kontaktów i zawiązywać więzi. Ciągle jestem nieusatysfakcjonowana. Nie potrafię się ucieszyć z tego, że zeszły tydzień spędziłam z przyjaciółmi, że wychodzę z nimi, rozmawiam, bawię się. To jest mało. Nie umiem ogarnąć swojego życia. Siadam przed komputerem i czuję niemoc. Mam wrażenie, że moje życie to takie pieprzone "żreć i żyć", nie rozwijam się. Nie wiem, w którą stronę miałabym, żeby to było przydatne.

Pomimo znajomości ennea i psychologii ogólnie wypieprzyli mnie z rozmowy kwalifikacyjnej do organizacji. Nie umiem się sprzedać pomimo tego, że się znam. Ciekawe, czy teraz znajomość socjo by coś pomogła, czy to kolejna gównoumiejętność.

Czuję, że jestem nikim.

A nawet nie mogę się poddać siódemkowym reakcjom obronnym, bo ich znajomość (i świadomość, że są reakcjami obronnymi) uruchamia mi głos rozsądku i nie pozwala iść na całość, w używki, w zapomnienie. W końcu rano byłoby tylko gorzej.

Ja pierdolę. x.x

[Diamentowy Kruk]

Mam nadzieję, że nie tylko Czwórki mogą płakać. Ale na wszelki wypadek dam w spoilerze, żeby kogoś oczy nie bolały.

► Pokaż Spoiler

Czuję się bezużyteczna. Nie mam żadnych talentów, które mogłyby się przydać w dzisiejszym świecie. Nie ogarniam nowoczesnych technologii, nie umiem zrobić na kompie nic poza odpaleniem przeglądarki, a na samą myśl, że miałabym próbować uczyć się czegoś więcej ogarnia mnie niemoc i zniechęcenie. Nie umiem angielskiego i zaczynam wierzyć, że nie potrafię się go nauczyć. Nie mam też zdolności manualnych ani artystycznych. Na niczym się nie znam.

Nie udzielam się towarzysko. Nie działam w żadnej organizacji studenckiej ani w samorządzie, nie wychodzę na imprezy w większym gronie, nie poznaję nowych ludzi. Nie umiem utrzymywać kontaktów i zawiązywać więzi. Ciągle jestem nieusatysfakcjonowana. Nie potrafię się ucieszyć z tego, że zeszły tydzień spędziłam z przyjaciółmi, że wychodzę z nimi, rozmawiam, bawię się. To jest mało. Nie umiem ogarnąć swojego życia. Siadam przed komputerem i czuję niemoc. Mam wrażenie, że moje życie to takie pieprzone "żreć i żyć", nie rozwijam się. Nie wiem, w którą stronę miałabym, żeby to było przydatne.

Pomimo znajomości ennea i psychologii ogólnie wypieprzyli mnie z rozmowy kwalifikacyjnej do organizacji. Nie umiem się sprzedać pomimo tego, że się znam. Ciekawe, czy teraz znajomość socjo by coś pomogła, czy to kolejna gównoumiejętność.

Czuję, że jestem nikim.

A nawet nie mogę się poddać siódemkowym reakcjom obronnym, bo ich znajomość (i świadomość, że są reakcjami obronnymi) uruchamia mi głos rozsądku i nie pozwala iść na całość, w używki, w zapomnienie. W końcu rano byłoby tylko gorzej.

Ja pierdolę. x.x

Nie tylko 4 mogą.
Ja jestem beztalencie. Ani angielski ani komputery ani cokolwiek praktycznego jakby tak dłużej się zastanowić. Życzę poprawienia nastroju w każdym razie i miłego dnia.

[mg07]

Mam nadzieję, że nie tylko Czwórki mogą płakać. Ale na wszelki wypadek dam w spoilerze, żeby kogoś oczy nie bolały.

► Pokaż Spoiler

Czuję się bezużyteczna. Nie mam żadnych talentów, które mogłyby się przydać w dzisiejszym świecie. Nie ogarniam nowoczesnych technologii, nie umiem zrobić na kompie nic poza odpaleniem przeglądarki, a na samą myśl, że miałabym próbować uczyć się czegoś więcej ogarnia mnie niemoc i zniechęcenie. Nie umiem angielskiego i zaczynam wierzyć, że nie potrafię się go nauczyć. Nie mam też zdolności manualnych ani artystycznych. Na niczym się nie znam.

Nie udzielam się towarzysko. Nie działam w żadnej organizacji studenckiej ani w samorządzie, nie wychodzę na imprezy w większym gronie, nie poznaję nowych ludzi. Nie umiem utrzymywać kontaktów i zawiązywać więzi. Ciągle jestem nieusatysfakcjonowana. Nie potrafię się ucieszyć z tego, że zeszły tydzień spędziłam z przyjaciółmi, że wychodzę z nimi, rozmawiam, bawię się. To jest mało. Nie umiem ogarnąć swojego życia. Siadam przed komputerem i czuję niemoc. Mam wrażenie, że moje życie to takie pieprzone "żreć i żyć", nie rozwijam się. Nie wiem, w którą stronę miałabym, żeby to było przydatne.

Pomimo znajomości ennea i psychologii ogólnie wypieprzyli mnie z rozmowy kwalifikacyjnej do organizacji. Nie umiem się sprzedać pomimo tego, że się znam. Ciekawe, czy teraz znajomość socjo by coś pomogła, czy to kolejna gównoumiejętność.

Czuję, że jestem nikim.

A nawet nie mogę się poddać siódemkowym reakcjom obronnym, bo ich znajomość (i świadomość, że są reakcjami obronnymi) uruchamia mi głos rozsądku i nie pozwala iść na całość, w używki, w zapomnienie. W końcu rano byłoby tylko gorzej.

Ja pierdolę. x.x

Musisz sobie odpowiedzieć na jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie:
"Co lubię w życiu robić?"
A potem zacząć to robić

Ja zmieniałem studia 4ry razy.

[Molik]

Na niczym się nie znam.

Brzmi, jakbyś to sobie wmawiała. Nie wierzę, że nie masz jakiejś umiejętności - choćby jej zalążka, która byłaby przydatna i którą mogłabyś rozwinąć.

Nie wiem, w którą stronę miałabym, żeby to było przydatne.

Zdefiniuj słowo "przydatny".

Nie udzielam się towarzysko. Nie działam w żadnej organizacji studenckiej ani w samorządzie, nie wychodzę na imprezy w większym gronie, nie poznaję nowych ludzi. Nie umiem utrzymywać kontaktów i zawiązywać więzi. Ciągle jestem nieusatysfakcjonowana. Nie potrafię się ucieszyć z tego, że zeszły tydzień spędziłam z przyjaciółmi, że wychodzę z nimi, rozmawiam, bawię się. To jest mało.

Dlaczego "za mało"? I czego?

Czuję, że jestem nikim.

Zdefiniuj frazę "być kimś".

A nawet nie mogę się poddać siódemkowym reakcjom obronnym, bo ich znajomość (i świadomość, że są reakcjami obronnymi) uruchamia mi głos rozsądku i nie pozwala iść na całość, w używki, w zapomnienie. W końcu rano byłoby tylko gorzej.

To jest akurat powodem do radości.

To, co opisałaś, przypomina mi mój stan braku sensu. Staram się wtedy przywołać to, co sprawiło, że podjęłam dane działanie. Jakaś przyczyna przecież musiała być. I tu mi się przydaje idealizm. A jeśli nie wystarcza, gdy się okazuje, że w międzyczasie moje wartości zmieniły miejsce, zastanawiam się nad innym działaniem, które będzie spełniać te cele, które mam teraz. I planowanie ich - a następnie wykonywanie - działa tak samo, jak powrót do źródła.

[Shavira]

Życzę poprawienia nastroju w każdym razie i miłego dnia.

Dziękuję. c:

Musisz sobie odpowiedzieć na jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie:
"Co lubię w życiu robić?"
A potem zacząć to robić

Na przykład piwo, nie? xD

Nie wierzę, że nie masz jakiejś umiejętności - choćby jej zalążka, która byłaby przydatna i którą mogłabyś rozwinąć.

Pewnie jakaś jest. Podobno mam zdolności kalkulacyjno-ekonomiczne i psychologiczno-społeczne. I nawet w miarę wiem jak mogłabym je wykorzystać, ale mam wrażenie, że są dużo mniej warte, niż jakieś zdolności informatyczno-lingwistyczne. I to mnie frustruje.

Zdefiniuj słowo "przydatny".

Możliwy do wykorzystania na przykład w przyszłej pracy.

Dlaczego "za mało"? I czego?

Wrażeń. Adrenaliny. Stymulacji.
Aczkolwiek wczoraj trafiłam w sam środek tego, co wydawało mi się wrażeniami, których pożądam i uciekłam do domu. Doszłam też do wniosku, że Siedem samo na sobie wywiera presję bycia "imprezowym człowiekiem". Ogólnie rzecz biorąc nie wychodzę raczej ze znajomymi ze studiów, tak, żeby mieć grupkę ~10 osób, z którymi piję, czy chodzę do klubów. Wydaje mi się, że takie życie od imprezy do imprezy to jest definicja "dobrego" życia studenckiego. Że ja, żeby przeżyć dobrze studia też powinnam się tak bawić. Wydaje mi się, że takie o, zwykłe wyjścia w dwie, trzy, cztery osoby nie są niczym "wielkim", że pomimo dobrze spędzonego czasu to nie jest wystarczające. Boję się, że jestem nudnym i sztywnym człowiekiem.

Zdefiniuj frazę "być kimś".

Być osobą ciekawą, interesującą, którą ludzie chcą poznać. Przedsiębiorczą, potrafiącą zarządzać pieniędzmi, czasem. O wielu zainteresowaniach i talentach, które czynnie rozwija, mającą wielu znajomych, z którymi wychodzi i bawi się.

To jest akurat powodem do radości.

Co nie zmienia faktu, że ta radość jest pomieszana z frustracją.

[Molik]

Rada mg07 nie jest zła.

Frustracja nie zniknie, jeśli nie docenisz tego, co masz (mowa też o wykorzystywaniu). Albo jeśli nie pokonasz niechęci i nie nabędziesz tych umiejętności, które uważasz za lepsze, bardziej praktyczne.

Aczkolwiek wczoraj trafiłam w sam środek tego, co wydawało mi się wrażeniami, których pożądam i uciekłam do domu. Doszłam też do wniosku, że Siedem samo na sobie wywiera presję bycia "imprezowym człowiekiem". Ogólnie rzecz biorąc nie wychodzę raczej ze znajomymi ze studiów, tak, żeby mieć grupkę ~10 osób, z którymi piję, czy chodzę do klubów. Wydaje mi się, że takie życie od imprezy do imprezy to jest definicja "dobrego" życia studenckiego. Że ja, żeby przeżyć dobrze studia też powinnam się tak bawić. Wydaje mi się, że takie o, zwykłe wyjścia w dwie, trzy, cztery osoby nie są niczym "wielkim", że pomimo dobrze spędzonego czasu to nie jest wystarczające. Boję się, że jestem nudnym i sztywnym człowiekiem.

To jest stereotypowa definicja "typowego" studenckiego życia. Shaviro, po co Ci dopasowywanie się do potocznego schematu? Zwłaszcza że wyraźnie źle się z tym czujesz?

Być osobą ciekawą, interesującą, którą ludzie chcą poznać. Przedsiębiorczą, potrafiącą zarządzać pieniędzmi, czasem. O wielu zainteresowaniach i talentach, które czynnie rozwija, mającą wielu znajomych, z którymi wychodzi i bawi się.

OK. Napisałaś, jaka byłaby idealna Ty. Zasadnicze pytanie brzmi: czyje są wytyczne? To znaczy: chcesz być interesującą osobą dla kogo? Dla jakiejś konkretnej grupy, dla siebie, czy dla wszystkich?

No i teraz miałam spore trudności w przyjęciu Twojego punktu widzenia.

[R25]

Musisz sobie odpowiedzieć na jedno zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie:
"Co lubię w życiu robić?"
A potem zacząć to robić

Na przykład piwo, nie? xD

A choćby i - w przyszłości osiągniesz umiejętności (już jak najbardziej konkretne) i wiedzę, jak robić lepsze, jak przebiega proces itp. Możesz raczyć się samotnie, ze znajomymi (+10 do respektu na dzielni ) ewentualnie popaść w biznes piw rzemieślniczych w perspektywie kilku-nastu lat

[Ael]

Piątek trzynastego.
Wywalono mnie z zespołu
i odebrano super projekt w pracy, bo śmiałam zwrócić uwagę, że moja znajona za podobną robotę dostała dwa razy więcej hajsu i to chyba niezbyt fair...

[Offchi]

Piątek trzynastego.
Wywalono mnie z zespołu
i odebrano super projekt w pracy, bo śmiałam zwrócić uwagę, że moja znajona za podobną robotę dostała dwa razy więcej hajsu i to chyba niezbyt fair...

A na mnie tylko drzwi od autobusu się zamknęły.

[Snufkin]

Dlaczego nie napisałaś nic o powodzie tego "wywalenia", to chyba kluczowe zagadnienie

[Ael]

Nie umieli mi podać powodu więc chyba "bo tak"

[Snufkin]

Skoro tak to najprawdopodobniej nie potrafisz śpiewać a nie chcieli Cię ranić. Ja ich wyręczam

[Ninque]

Shav to, co mówi Molik jest bardzo ważne, musisz wejść w powolny proces uświadamiania sobie co jest naprawdę Twoim pragnieniem i czego Ty chcesz, a czego oczekuje od Ciebie społeczeństwo. Ja miałam długo kompleks takiej niezabawowości, nikt mnie nigdy nie zapraszał na imprezy, bo wydawałam i pewnie wydają sie tym dalszym nadal, zbyt sztywna i przeintelektualizowana. Bo jak przychodził moment, że byłam ja i obcy ludzie to moja automatyczna reakcja na stres to chować się za wiedzą moją i elokwencją jakąś ewentualną. I nie przezżywam studiów tak imprezowo, mimo że myślałam ze jest to model właściwy i jedyny, który da mi szczeście i powazanie społeczne. Wywierałam na sobie presje rozluznienia sie i bycia zabawnym człowiekiem, a to powodowalo frustracje i jeszcze gorsze efekty, męczyło mnie strasznie. Więc teraz mam większy spokój, bawię się dobrze tylko z ludźmi, których lubię i znam już chwilę.

Więc ważne jest żeby wyrobić sobie w głowie takiego chochlika, który będzie zadawał pytanie: czy naprawdę JA tego chcę? czego chcę? Na co mam ochotę? (ale dobrze by było zeby nie blokował wychodzenia ze strefy komfortu, tzn moze byc tak ze naprawdę chcesz czegoś co wymagałoby wyjścia z niej ale się boisz bo komfort taki komfortowy i myślisz, ze nie chcesz tego, ale to juz takie tam na marginesie).

No i może poszukaj pracy lub pójdz do jakiej organizacji charytatywnej/ fundacji. Zobacz jak to jest, a jak Ci się nie spodoba to zawsze możesz zrezygnować.

Pewnie jakaś jest. Podobno mam zdolności kalkulacyjno-ekonomiczne i psychologiczno-społeczne. I nawet w miarę wiem jak mogłabym je wykorzystać, ale mam wrażenie, że są dużo mniej warte, niż jakieś zdolności informatyczno-lingwistyczne. I to mnie frustruje.

a co do tego, to nie jest prawda. Bardzo dobry zestaw, nie wiem czemu ludzie o takich cechach go nie doceniają. Bycie inżynierem jest przereklamowane, bycie informatykiem też. W sensie to nie jest ścieżka dla każdego. Informatycy, zależy jeszcze gdzie, tzn programiści pewnie bardziej, ale w sumie, w moim odczuciu mają dosyć nudną, wymagającą dokładnosci i frustrującą pracę, tylko czysta radość z kodowania może to wynagrodzić, ale ile osób na tych stanowiskach rzeczywiście to lubi, a ile się męczy?

W branży kreatywnej, którą się trochę interesuje widać, że jest praca dla ludzi po kulturoznastwie i po polonistyce, po dzienikarstwie i to świetna praca za dobre pieniądze, bo ich fascynuje to czego się uczyli. Albo nawet nie uczyli na uczelni tylko po prosu byli tym dobrzy. Umiejętności miękkie są IMO szalenie niedoceniane przez ogół ludzi, ale ci, którzy coś znaczą właśnie tam, w branzy kreatywnej wiedzą jak cenne to jest i że warto za to dużo płacić.

Zamiast zastanawiać się co jest bardziej społecznie cenione pomyśl o tym co daje Ci radość, (jak już mg07 napisał) pomyśl co chciałabyś robić. Bo podstawowym składnikiem sukcesu w jakiejś profesji jest miłość do tego co się robi. Jak jeszcze nie wiesz co chciałabyś robić to musisz popróbować rożnych zadań i wydaje mi się że tu właśnie praca lub jakieś oganizacje mogłyby byc przydatne. Tylko wtedy musiałaby to być inna praca niż jakakolwiek.

No i pomyśl sobie o ludziach, których znasz i którzy niekoniecznie osiągneli coś, co nazywamy sukcesem, a są szczęśliwi. Nie musi byc wielkiego bum i łał. Ważne zeby byc w zgodzie ze sobą.

► Pokaż Spoiler

przepraszam, jeśli post wyszedł przemądrzały nie chciałam tego, chciałabym po prostu żebyś zrozumiała, że jesteś super i nie musisz wpasowywać się w jakieś ramki, zeby to osiągnac.

[Ael]

Skoro tak to najprawdopodobniej nie potrafisz śpiewać a nie chcieli Cię ranić. Ja ich wyręczam

Umiem. Ale dzięki za złe słowo, jak zwykle w twoim przypadku. Szkoda tylko, że jesteś taką wredną mendą, że w złej sytuacji chcesz mi jeszcze dodatkoqo dojebać

[Wloczega4w5]

dodatkowo*