Nie ma co się oszukiwać, lubimy być w centrum uwagi, zwłaszcza w życiu naszych partnerów, czy nie tak?
W moim przypadku objawia się to tym, że oczekuję od swojego, by nieustannie pisał do mnie smsy, dzwonił, przekładał mnie ponad inne sprawy itd. Często czuję, że uzależniam się od niego, i zaczynam się frustrować gdy on nie spełnia moich widzimisiów. Wtedy w odwecie hoduję ogromny szantaż emocjonalny, a gdy na mojego chłopaka nie zadziała, to go linczuję i karam za złe sprawowanie
Oto przykład:
Mój facet mówi mi, że się dzisiaj nie spotkamy. Bo idzie na piwo z kolegami. Ja oczywiście będąc wyrozumiałą, idealną cud miód kobietą olewam go z całego serca odpowiadając "Idź kochanie, baw się dobrze" i nie odzywam się do niego cały wieczór, bo jak na zuch dziewczynkę przystało, nie będę go osaczać i kontrolować. I tu zaczynają się schody. Tak naprawdę to od środka rozpiera mnie zła energia, jestem przepełniona gniewem i planuję jaką sankcję by tu na niego nałożyć, żeby pożałował swojego wyjścia. Zazwyczaj wtedy sama idę gdzieś na imprezę, oczywiście odwalona jak szczur na otwarcie kanałów i piszę mu, że jakieś typki się do mnie przystawiają, blablabla, że tu kolegę trzeba odprowadzić bo bardzo pijany, i że oczywiście zrobię to sama, tylko zaspokoję żądzę tej lesbijki co na mnie zalotnie patrzy spod stanika drugiej lesbijki i że w ogóle świetnie się bawię i że odezwę się jutro jak będzie po wszystkim. Zwykle mój luby zagrzewa się do czerwoności i tu są dwie opcje: a) rozłącza się/obraża/rzuca jakiś karcący komentarz typu miłego dymanka (przegrywam walkę) lub b) chce się ze mną spotkać by uchronić moją rzekomą cnotę (wygrywam noc we dwoje).
No i to jest właśnie, kurna, chore. Gdy moje szantaże nie działają, to zdarza mi się że w akcie histerii i desperacji zrywam, ot tak, dla rekreacji, albo nakręcam inne infantylne akcje byleby tylko zwrócić na siebie uwagę.
I chcę to zmienić bo jak dorosnę to mam ambicję zostać zdrową czwórą
Macie jakieś praktyczne porady, jak nie manipulować innymi dla własnych zachcianek, i jak uniezależnić się od swojego partnera?
Ja mam takie sposoby: Znalazłam sobie własne zajęcia (zapisałam się na rysunek, zawaliłam się nauką, zaczęłam uprawiać sporty, spotykać się ze znajomymi). Działa, ale to nie jest jeszcze TO. Wykonując te zajęcia to owszem, czuję się bardziej niezależna, jednak nie potrafię czerpać stuprocentowej przyjemności z wykonywania tych zajęć, bo gdzies na końcu mojej głowy siedzi ten mój luby i krzyczy że to z nim wolałabym przebywać, tu i teraz, a nie ze znajomymi czy z jakąś sztangą. A chciałabym zacząć czerpać satysfakcję z tego, co tworzę, co robię i co jest moją własną przestrzenią, zarezerwowaną tylko dla mnie. Chcę mieć z tego radochę, a zarazem budować zdrowy związek.
Nie chcę też wpaść w drugą skrajność, która mi się przytrafia od czasu do czasu. Zawalam się zajęciami i przez tydzień potrafię udawać że mam go gdzieś bo jestem zabiegana itd, z premedytacją go ignoruję by nie pomyślał że się narzucam i że go osaczam. A to już w drugą stronę przesadzone. Czy wy odnaleźliście złoty środek na tę dolegliwość?
Czekam na odpowiedzi 
