Narkotyki, alkohol, autodestrukcja

[Rilla]

Smutne to, że niektórzy są szczęśliwi tylko wtedy gdy są pijani. Mnie wystarcza jedno piwko dla smaku, do kolacji, od czasu do czasu. Inne trunki piję raz na pół roku przy okazji, albo rzadziej.

Tak, to smutne. Też pijam alkohol od czasu do czasu, ale nie piwo. Za gorzkie jest dla mnie. Wolę lampkę wina wypić sobie do obiadu na rodzinnym spotkaniu.
Poza tym alkohol mnie nawet nie rozwesela. Pijany znaczy szczęśliwy? Nie w moim przypadku. Alkohol mnie nie rozwesela. Dziwnie się po nim czuję, gdy wypiję więcej niż zazwyczaj. Mam wrażenie, że mnie emocjonalnie uspokaja, lepiej reaguję na bodźce z zewnątrz, a mniej skupiam się na swoim wnętrzu, ale nie wiem na ile w tym prawdy, bo zdarzyło mi się to marne parę razy, za mało, by wysnuć konstruktywne wnioski.

[ein]

Trzeba umiec korzystac. Samego piwa nie lubie. Siegam po wynalazgi w stylu Gingers, Redd's, Desperados. Wrzucam dwa i jestem rozluzniony. Ostatnio pilem genialne grzane piwo imbirowe z cytryna + posypka cynamonowa. Przepyszne!

[darienne]

A ja nie mogę pić piwa, bo mam uczulenie na chmiel i wykakują mi bąble


A swoją drogą nie wiedziałam, że Chinook jest czwórką.

[ysio]

a ja kocham alkohol
poza tym palę papierosy...

[Kasmona]

Ostatnio zdarza mi się coraz częściej sięgać po alkohol. Mniej więcej od momentu, kiedy przekroczyłam tę "magiczną" granicę 18 lat. Nie mam już wyrzutów sumienia, nie mam problemu z dostępem, nie mam oporów. Nadal piję okazyjnie, ale okazje jakoś nadarzają się coraz częściej. I najbardziej przeraża mnie to, że coraz bardziej mi się to podoba. Po alkoholu świat jest zdecydowanie łatwiejszy do zaakceptowania. Potrafię się bawić, znikają dziwne myśli, zmartwienia, smutek, a po wypiciu większej ilości nawet nieśmiałość i przynajmniej niektóre bariery w mojej głowie. Taki odpoczynek od szarej rzeczywistości, kilkugodzinne wakacje od samej siebie. Wiem, że to bez sensu, że w rzeczywistości nic nie rozwiązuje...
Autodestrukcja... kiedyś kiedy byłam bardzo zdołowana pocięłam się lekko żyletką po nadgarstku. Niespecjalnie pomogło. Za bardzo boję się bólu, żeby to robić częściej. Czasem jedynie zdarza mi się wbijać mocno paznokcie w dłonie. Ale od dziecka mam kłopoty ze skórą, różne alergie, wysypki itp. W dzieciństwie w chwilach silnego stresu albo po prostu z przyzwyczajenia drapałam te miejsca, czasem nawet do krwi. Do dziś mam delikatne blizny.
Narkotyków nie próbowałam, papierosów na razie też.

[Rilla]

I najbardziej przeraża mnie to, że coraz bardziej mi się to podoba. Po alkoholu świat jest zdecydowanie łatwiejszy do zaakceptowania. Potrafię się bawić, znikają dziwne myśli, zmartwienia, smutek (...)

Ile musisz wypić, by dojść do takiego stanu?

[Kasmona]

I najbardziej przeraża mnie to, że coraz bardziej mi się to podoba. Po alkoholu świat jest zdecydowanie łatwiejszy do zaakceptowania. Potrafię się bawić, znikają dziwne myśli, zmartwienia, smutek (...)

Ile musisz wypić, by dojść do takiego stanu?

Różnie. To zależy od wielu czynników. Od dwóch piw do kilku kieliszków wódki. Z tym, że to co napisałam to uproszczenie, raczej nie jest tak, że całkiem znikają zmartwienia, radykalnie zmienia się moje podejście do życia, przestaję myśleć. Po prostu jest łatwiej, jest tego mniej, samopoczucie się poprawia.
Jeny, dziwnie się czuję pisząc takie rzeczy. To brzmi trochę jakbym była starym alkoholikiem uczestniczącym w spotkaniu grupy terapeutycznej

[ein]

Jak zacznie ci vodka smakowac to sie mozesz zaczac martwic.
Kocham alkohol za to, ze pozwala mi sie cieszyc tak prozaicznym zajeciem jak siedzenie w pubie ze znajomymi.

[jouziou]

Nie piję, nie palę, nie próbuje żadnych używek - nie potrzebne mi to do szczęścia.

Aha i nie jestem kul bo nie chodze na dyskoteki i do pubów ze znajomymi : (

Tak bajdełej, dużej rożnicy fakt brania czy nie brania jakichś narko, czy innych ulepszaczy humoru i motorów napędowych wszelkich odjechanych projekcji, by mi nie zrobił, i tak sie znajdzie grono mądralów, którzy stwierdzą: "Zachowujesz się jakbyś sie upaliła" ; P

Często to słyszę.

Kocham alkohol za to, ze pozwala mi sie cieszyc tak prozaicznym zajeciem jak siedzenie w pubie ze znajomymi.

Biedny człowieku

Nieciekawych musisz mieć tych znajomych i życie, skoro lekarstwem na proze życia jest alkohol.

[nat1729]

no ja niestety tez nie jestem kul bo nie cierpię wprost dyskotek i innych takich
jeśli chodzi a alkohol- nie piję bo mi nie smakuje najwyżej na jakiejś okazjonalnej imprezie za czyjeś zdrowie zmuszę się do kilku łyczków wina czy szampana- żeby nie urazić solenizanta
ale najbardziej wkurza mnie to że wszyscy nawet moja własna rodzina namawia mnie do tego żeby się napić a w najlepszym wypadku tylko sugerują że skoro jestem już pełnoletnia to TAK POWINNO BYĆ że piję z nimi
no cóż ja patrzę na to inaczej może to wynika z tego że jestem 4w5

[ein]

Kocham alkohol za to, ze pozwala mi sie cieszyc tak prozaicznym zajeciem jak siedzenie w pubie ze znajomymi.

Biedny człowieku

Nieciekawych musisz mieć tych znajomych i życie, skoro lekarstwem na proze życia jest alkohol.

Nie wydaje mi sie. Tacy jak wszyscy. Po prostu sie tak bardzo nie denerwuje tym co robie jak pije.
Jestem bardziej rozluzniony. To grzech?

[Illusions]

A no poza narkotykami i alkoholem przejawiam, także zachowania autodestrukcyjne , chociaż samo wyniszczanie się dragami to też autodstrukcja. Byłam chora na zaburzenia odżywiania prawie przez rok+ potem depresja, wyszłam z deprechy paląc trawę. Potem przyszły inne rzeczy jako wspomagacze , żeby zapomnieć o przeszłości, która mnie nadal prześladuje. Utraciłam coś , czego nie mogę odzyskać. To moja wina. Biorę i piję , bo : a) miło spędzać czas popijając piwko ze znajomymi b) dragi dają mi poczucie zapomnienia. Poprzez zaburzenia odżywiania niszczyłam siebie w ten sposób, a teraz w inny to robię.

[Rilla]

Z depresji nie wychodzi się paląc trawę. Albo jej nie miałaś, albo masz ją cały czas. Z depresji ponoć nigdy się nie wychodzi (powiedział tak pewien psychiatra). Można ją jedynie zaleczyć, a nie wyleczyć. Kto na nią zapadł musi być pod stałą kontrolą, bo depresja może wrócić.

[Perwik]

. Z depresji ponoć nigdy się nie wychodzi (powiedział tak pewien psychiatra).

"pewni psychiatrzy" to debile. medycyna wciąż idzie do przodu, nie można się utwierdzać w tak błędnych przekonaniach.
co do trawy - fakt, trawa nie jest lekiem. rozpieprza jeszcze bardziej umysł niż może się komukolwiek wydawać. po prostu znieczula emocje i uczucia - człowiek o nich zapomina, żyje jakby zamglony, za szybą. wiem - dużo paliłem. nie polecam.
ponoć jakieś prymitywne cywilizacje leczą się konopiami indyjskimi. ale my na naszym "rynku" nie mamy prawdziwych konopi tylko chemiczny syf, który jest zwykłym dragiem który ma dać kopa a nie wyleczyć. słyszałem, że nawet samosieje rosnące w naszym klimacie są nic nie warte, nie umywają się do tych co rosną gdzieś na pd.

[jouziou]

Teraz wiele ludzi myli emocjonalny dołek, z depresją...