Przeczytałam kiedyś powieść science fiction (niestety nie pamiętam tytułu
), która nasunęła mi myśl... W pewnym państwie zaimek osobowy ‘ja’ i jego odmiana były kategorycznie zabronione. Każdy, kto odważył się tak wyrazić używał wulgaryzmów.
Po części dla mnie niemożność wypowiedzenia ekspresjonizmów wiąże się z niemożnością wyrażania siebie (poprzez emocje pokazujemy siebie takimi, jakimi jesteśmy). Przecież czasem trzeba coś powiedzieć w dosadny sposób nikogo nie raniąc. Np. Chylińska jako pierwsza użyła słowa ‘zajebisty’ w pozytywnym aspekcie wobec fanów. Dokładnie: „Jesteście zajebiści”. Po tym fakcie słowo ‘zajebisty’ nabrało nowego znaczenia, a obecnie niektórzy nawet nie zaliczają go do wulgaryzmów.
Wulgaryzmy mogą być prostackie, co za tym idzie osobę je wypowiadającą również charakteryzuje prostactwo, jeśli ich używa nagminnie.
Wulgaryzmy nieprzyzwoite... Określenia miejsc intymnych bywają dla niektórych nieprzyzwoite np. ‘cxxx’. Dawniej tak nie było. W XVIII wieku takich określeń było naprawdę wiele.
Przez wulgaryzmy możemy być odbierani za grubiańskich, nieoczytanych, prostackich... Bez nich jak w tej powieści zanikła by część nas samych. Nie moglibyśmy wyrazić swoich emocji. Nadmiar też nie służy, bo upraszczamy komunikację i w rezultacie też dochodzi do dewastacji naszych emocji. Odbierane są one nie tak, jak byśmy chcieli. Ktoś klnie, bo np. był wychowany w patologicznej rodzinie, ale wcale nie myśli, że osoba ta jest prostytutką mówiąc: „Kxxxx, zrobi to, czy nie”.
Staram się unikać, przekształcać lub łagodzić np. zamiast słowa „cholera” mówię „psia kość”. Wstyd mi, ale podczas przypływu emocji klnę. Rzadko. Nie do ludzi. Używam jako przecinka. Po alkoholu nagminnie i niestety do adresata (wcale go za „takiegoś-jakiegoś” nie uważając), jeśli upiję się „na wojaka”.
Na zakończenie należy pamiętać, że to, co było wulgaryzmem, dziś już nim może nie być i na odwrót.
Żeby nie przekląć ponownie, bo bardzo łatwo po jednym wypuścić kolejne. Przeklinam. [podobno naukowcy z USA udowodnili.... 
) 
serio...
