Płacz Czwórki

[Skorp]

Witka,
Ja zwykle płacze, jak znajdę następną ulubioną piosenkę, z genialną nutą. Wsłuchany z melancholijne dźwięki potrawie przesiedzieć pół nocy. Płacz przydaje się też po kłótni lub bardzo złym dniu. Ogólnie kiepski nastrój.
No i na filmach.
Co do filmów jestem chyba jedynym facetem jakiego znam co lubi romanse. (Pod warunkiem, że dotyczy nastolatków: np American Pie czy Szkoła Uczuć)

[Marek]

Co do filmów jestem chyba jedynym facetem jakiego znam co lubi romanse. (Pod warunkiem, że dotyczy nastolatków: np American Pie czy Szkoła Uczuć)

To są te romanse?

[Graham]

Głupio mi, ale często płaczę. Czasem pochlipuje sobie pod kołdrą, żeby nikt nie widział... Myślę, że to nie jest złe, w jakiś sposób sie w ten sposób oczyszczam. Ale nie płaczę bez powodu. Teraz reaguje płaczem gdy bardzo sie denerwuje, albo kiedy jest mi przykro.
Kiedyś bardzo łatwo robiło mi sie przykro Jak byłem mały to chciało mi się płakać (ale się powstrzymywałem) jak widziałem żebraków na ulicy, szczególnie staruszki. Takie biedne, błagające o pieniążek...
Kiedyś prawie się popłakałem, bo ciocia podarowała mi bluze która była troszke za mała. Było mi przykro, bo jej prezent na niewiele się zdał, a chciała zrobić mi przyjemność... ooo kurcze, ale jazda. Teraz nie reaguje aż tak emocjonalnie.

[Matea]

Cóż.
Może to głupie ,ale ja rycze dosyć często. Nie wiem czy to świadczy o jakieś słabości ,dla mnie to raczej przejaw zdrowego rozsądku. Lepiej się rozryczeć niż potem jechać na psychotropach :P Płacz jest bardzo zdrowy. Ja np. po każdym takim "seansie" czuję sie jak nowonarodzona ;D

[Szeherezada]

...

[Graham]

Matea: Właśnie. Płacz oczyszcza. Mam identyczne doznania jak sobie popłaczę. Jest mi potem lepiej. Ogólnie to niby trochę dziwne jak chłopak płacze...cóż...może nie do końca jestem chłopakiem. Nie wiem Nie, no, spokojnie dziewczyny to tylko żart

[Matea]

Płacz = wrażliwość = zaufanie = bezpieczeństwo


jesteś łakomy kąsek ;P

[MrDevlyn]

Zgodnie z główną cechą - chyba zazdroszczę tym, którzy mogą sobie ot tak popłakać, jak jest im źle - uważam to za niezmiernie oczyszczające, ale niestety musiałem się swego czasu oduczyć - "kojący i uspołeczniający wpływ innych". Udaje mi się uronić parę łez na jakimś filmie, albo przy jakiejś książce - ale to i tak nie jest dobry, spontaniczny ryk, a właśnie łzy kapiące z oczu i nieutulony ból w duszy, który powinien spływać razem z nimi - a jednak zostaje. Chciałbym sobie popłakać tak na ostro i na porządnie - ale już nie potrafię, a może jeszcze nie potrafię... Generalnie uważam, że podział w płaczu na kobiety i mężczyzn, którzy płakać nie powinni to tylko złuda - płacz jest wyrazem uczuć, a nie okazywaniem słabości - wręcz przeciwnie - bywa pokazaniem odwagi...

[Delein]

Wczoraj wypłakalam się do poduszki...potem długo nie mgłam zasnąc, wybiłam sie z rytmu. Chcialbym zdobyc sie na glosne wycie, na wscieklosc łez...ale będąc ciągle otoczona przez ludzi musze trzymac fason...Jedyne co mnie raruje to jak ktos cebule smaży, wtedy łzy same mi leca, a ja moge sobie poplakac i powiedziec, ze ta cebula mnie zabija...

Rusza mnie bardzo płacz mężczyzn....zerwanie z otoczką tych silnych i niewrazliwych...nie chodzi mi o powod placzu, tylko o sam fakt...lubie to. Lubie, gdy ci dranie okazują ludzkie uczucia...

[Matea]

płacz jest wyrazem uczuć, a nie okazywaniem słabości - wręcz przeciwnie - bywa pokazaniem odwagi...

Dokładnie.

Rusza mnie bardzo płacz mężczyzn....zerwanie z otoczką tych silnych i niewrazliwych...nie chodzi mi o powod placzu, tylko o sam fakt...lubie to. Lubie, gdy ci dranie okazują ludzkie uczucia...

Dla mnie to jest niezłykłym doświadczeniem chociażby ze względu na to ,że u kobiet często trudno jest rozróżnić czy płacz wypływa głęboko z wnętrza i jest wyrazem duchowego cierpienia czy jest poprostu wynikiem zwykłego mazgania się. ^^ Faceci płaczą tylko wtedy gdy naprawdę mają ku temu powód. I to mnie zawsze porusza. AUTENTYCZNE uczucie okazane w najbardziej bezpośredni sposób...

[Dafne]

w dzieciństwie byłam bardzo skrytym i nieśmiałym dzieckiem. płakałam jak miałam iść do szkoły. nie lubiłam tłumu ludzi. rówieśnicy nie chceli sie ze mną bawić. ale nie było mi smutno. płacze jak pokłóce sie z kimś dla mnie ważnym. nie płaczę przy ludziach. raz płakałam przed całą szkołą jak skończył sie mój związek na którym mi bardzo zależalo. płakałam cały tydz. w szkole... w wakacje jak przezywałam to wszystko to płakałam w samotności i teraz też jeśli juz mam płakac to w samotności. ale nie znoszę płakac, bo dla mnie to oznaka mojej słabości. a tego nie znosze

[bíumbíumbambaló]

Jako dziecko nie płakałam zbyt często. Ale jeśli, to zawsze z upokorzenia i był to bardzo ciężki płacz. Ech.

Płacz jest potrzebny. Jeśli zyskujemy siłę wewnętrzną to płacz towarzyszy tylko pięknym chwilom, jako strażnik wrażliwości. Ot co.

Ja uczę się płakać. Lepiej cos wypłakać niż myśleć latami.

Dafne, nie masz racji. Płacz jest potrzebny. Nie tłum go. Jeśli coś zmieniać to na pewno nie płacz.

[Złota langusta]

Co do płaczu to ze mną bywa inaczej , np. gdy widzę jak moja przyjaciółka płacze to mam ochotę z nią płakać, wpółczuć jej. Zdarza się, że idąc zobaczę coś co mnie tak poruszy, że popłaczę się. W pewnych dniach mam ochotę na płacz nawet wtedy, kiedy jestem szczęśliwa. Potrafię rozpłakać się grając < na konsoli > , słuchając czegoś, po przeczytaniu książki i w chwili oglądania świata za oknem. Nie zależnie od pory, miejsca czy czasu.

[Kct]

...

[Rilla]

Tak, Złota langusta poruszyła niezwykle ważny fakt.
Najbardziej wzrusza codzienność, zwykłe życie. Jednym z powodów, dla których nie wybieram się na psychologię (choć wszyscy mnie do niej namawiają) jest to, że załzawione, czerwone oczy ludzkie przyprawiają mnie o płacz. Niezwykle ciężko mi jest zapanować nad tym by nie popłakać się wraz z moim rozmówcą. Szczególnie mnie też wzruszają filmy dokumentalne w stylu "Uwagi" czi "Interwencji", gdy ukazane jest cierpienie niewinnych osób. Az serce boli.
Spacerując też można napotkać piękne, nawilżające oczy sceny: uśmiechnięta para (młoda/starsza) trzymająca się za ręce z rozbrykanymi dzieciakami, dziecko pomagające swojej schorowanej babci, czy mały brzdąc tulący do siebie swoje zwierzątko liżące mu twarzyczkę. Można tak wymieniać bez końca. Czy to nie cudowne?

Tkliwe dźwięki także doprowadzają mnie do płaczu, w szczególności skrzypce i flet. Raz rozryczałam się na Jarmarku Dominikańskim, bo muzyka pewnej grupy muzyków tknęła mi serca.