Enneagram

uwielbiam,. tylko, że traktuje to jak rozrywkę. Jak ktoś za poważnie się angażuje w spór to natychmiast się wycofuje.
A w testach długo wychodziło mi, że jestem 5

To zależy, nie lubię się kłócić poważnie tylko z kimś droczyć (ew doprowadzać do białej gorączki). Jak każdemu jednak mi też poważniejsze spory się zdarzają (ale przeważnie w gronie rodzinnym) i mam wrażenie, że zmienił się mój sposób kłócenia się. kiedyś zawsze byłam tą spokojną, która najwyżej się rozpłakała było to o tyle korzystne, że mimo iż często to ja byłam winna to odpowiedzialność spadała na tą 2 osobę, która zazwyczaj krzyczała i rzucała talerzami, a rodzice i babcie itp uważali mnie za grzeczne i mile dziecko. Teraz ja potrafię krzyknąć i rzucić talerzem.
Zazwyczaj też nie dyskutuję, bo gubię się często we własnych myślach i wyrażenie klarownie tego o co mi chodzi graniczy z cudem.

Kłótnie... a co to takiego? Chyba przez całe swoje życie, pokłóciłam się może 4 razy? Tak naprawdę, to nie da się ze mną nawet za bardzo podyskutować. Zawsze staram się być bezstronna, a jeśli mam inne poglądy to w trakcie rozmowy dochodzę do wniosku, że po części ta osoba ma rację, więc nie ma sensu się kłócić. Oprócz tego, bardzo rzadko tracę nad sobą panowanie, jeśli już do tego dojdzie to nie podnoszę głosu, co najwyżej posługuję się sarkazmem, ale i tak wszyscy odbierają to jako żart.
Również, nie widzę w tym najmniejszego sensu. W dyskusji owszem, kłótni już nie. Jeszcze zawsze pojawia się problem ukrywania przeze mnie emocji, więc nawet nie czuję się wściekła. Dopiero po pewnym czasie zaczynam rozumieć, że jednak trochę się zdenerwowałam, a zamaskowałam to swoją "obojętnością".
Czasami zazdroszczę innym, że potrafią stracić nad sobą panowanie, wyrzucić wszystko z siebie i wyrazić swoje zdanie. Szkoda, że tak nie potrafię.