Kobieta Ósemka i tupnięcie nóżką

[Kapar]

Nareszcie jest na forum podatny grunt na poruszenie tej kwestii, która ciekawi mnie od jakiegoś czasu!
Kobiety ósemki, jak mi się zdaje, mają inny sposób od mężczyzn stawiania na swoim.

Ten męski jest bardziej siłowy, sprzeciw pociągać może za sobą agresję fizyczną i słowną.
Natomiast kobiety nazwałbym tupnięciem nóżką (jako jeden ze sposobów). Z różnych niezależnych od siebie źródeł słyszałem jak reagują kobiety ósemki i opisy były do siebie 'niebezpiecznie' podobne, stąd pytam was tu o zdanie. Wyglądało to tak, że kiedy środki perswazji się już kończyły, pani ósemka chwytała się ostatecznej broni dużego kalibru. Metaforycznie ująłbym to tupaniem nogą, zaparcie się, czasami przypominało to zachowanie dziecka (niedosłownie), które postanowiło już więcej nie ruszać się na krok - bardzo stanowcze a jednocześnie łagodne i nie agresywne w swoim wymiarze (choć i to pewie byłoby możliwe). Nie prześmiewam tu niczego, jest to taki sam i skuteczny środek, jak każdy inny. Jak działa, to znaczy, że dobry.

Jak kobiety ósemki wyrażają swoją stanowczość?

Wyobrażam sobie, że w jakiś bardziej dyplomatyczny sposób od facetów. Ja będąc zdeterminowanym, sięgam po wszystkie dostępne środki, niebacząc na konsekwencje. Facetowi wypada jednak więcej niż kobiecie.
Co zatem służy do postawienia na swoim u was?

Na koniec dodam, że moje rozważania są skrajnie subiektywne i nie poparte większym materiałem empirycznym. Opisałem to, czego mogłem się złapać, bo nigdy nie było dane bliżej poznać kobiety ósemki. A temat jakoś chciałbym zgłębić, bo wierzę, że różnice między facetami i kobietami ósemkami istnieją także na tej płaszczyźnie.

[pacanoid]

...

[Mietła]

Odkopuję temat, bo jest jakby pisany o mnie

Natomiast kobiety nazwałbym tupnięciem nóżką (jako jeden ze sposobów). Z różnych niezależnych od siebie źródeł słyszałem jak reagują kobiety ósemki i opisy były do siebie 'niebezpiecznie' podobne, stąd pytam was tu o zdanie. Wyglądało to tak, że kiedy środki perswazji się już kończyły, pani ósemka chwytała się ostatecznej broni dużego kalibru. Metaforycznie ująłbym to tupaniem nogą, zaparcie się, czasami przypominało to zachowanie dziecka (niedosłownie), które postanowiło już więcej nie ruszać się na krok - bardzo stanowcze a jednocześnie łagodne i nie agresywne w swoim wymiarze (choć i to pewie byłoby możliwe).

Tupię nóżką, cholera, często mi się to zdarza. Jasna sprawa, że to w sytuacjach, gdzie mogę sobie na to pozwolić, ale zdarza mi się. I wcale nie uważam, że jest to denne i dziecinne. Prędzej zabawne
Często ma miejsce taka sytuacja: idę z kumplem, o coś się kłócimy (jak zwykle) i nagle on wypala z tekstem, który jest mi wybitnie nie na rękę. Co robię? Zatrzymuję się w połowie chodnika. Tamten jak się zorientuje, musi się wracać (bo za cholerę się nie ruszę), zmienić zdanie i jeszcze jakoś udobruchać - dopiero pójdę dalej. To samo z przechodzeniem po pasach na czerwonym. Też się musi wracać. Nie przechodzę na czerwonym i już.
O ile takie sytuacje są zabawne jak się jest z kimś,o tyle mam lekki problem jak idę sama, czy stoję na przestanku. Dostanę wkurzającego esa - zaczynam "tupać nóżką" i machać rączką z telefonem... I już się ludzie dziwnie patrzą Kiedyś osiągnęłam szczyt irytacji z powodu bździny - zaczęłam aż podskakiwać tak mnie telepało ze złości, bo... rozwiązał mi się but wyobraźcie sobie, że laska idzie, w sekundzie robi się wściekła, mruczy coś pod nosem, zawiązuje buta, po czym z uśmiechem idzie dalej Mimo wszystko lubię w sobie tę nutkę wścieklizny.

Ale do tematu: wykłócam się do upadłego. Głównie z facetami, bo babki jakoś szybko się poddają. Bardzo wkurza mnie postawa "oj ti ti ti - takie małe metr sześćdziesiąt kobietka, ale jaka zadziorna, a jak się kłóci, no zmiataj słoneczko, bo tu poważna rozmowa na poważne tematy się toczy". Oooo kxxxx! Aż się teraz wkurzyłam lekko jak to piszę A niestety zdarza mi się to często. Więc wtedy tupnięcie nóżką odpada, trzeba użyć innej metody (zazwyczaj wtedy udaję urażoną paniusię, gram nader inteligentną, albo - zależy od poziomu tychże poważnych mężczyzn - puszczam wiązaneczkę przeplataną obserwacjami na temat tych panów... zazwyczaj się fochują, ale potem liczą się z moim zdaniem ). W luźnych rozmowach ze znajomymi zdarza mi się tupnąć nóżką, albo tak jak piszesz Kapar, zaprzeć się. Raczej się nie obrażam, chociaż tak to może wyglądać - nie odzywam się do "przeciwnika", żeby nie powiedzieć za dużo (ale to już muszę być porządnie wściekła, a przeciwnik to osoba, na której w jakimś stopniu mi zależy). Kompromisy uznaję tylko w rozmowach z osobami, które lubię, jak ktoś jest mi obojętny, to muszę postawić na swoim.
Aha i jeszcze jedno, co uważam za swoją ogromną zaletę: w przeciwieństwie do większości bab, nie wymuszam niczego płaczem. Nigdy mi się to nie zdarzyło i myślę, że się nie zdarzy. Argumenty - to podstawa, afera - owszem, darcie mordy - jak najbardziej, ale nigdy płacz. To bezczelny szantaż jest.

[chottomatte]

gram nader inteligentną

Nie myślałaś o kółku teatralnym? Trzeba rozwijać talent aktorski.

[Mietła]

Nie myślałaś o kółku teatralnym? Trzeba rozwijać talent aktorski.

Nie, żeby nabrać faceta nie trzeba się silić

[boogi]

Nie myślałaś o kółku teatralnym? Trzeba rozwijać talent aktorski.

Nie, żeby nabrać faceta nie trzeba się silić

I jak tutaj zaufać kobiecie?

[mirtille]

Jak coś mi się nie podoba, najpierw analizuję sytuację. Jak widzę, że nie mam szans ugrać tego, co chcę w sposób bezpośredni, to uciekam się do podstępu. Właściwie to nie mam potrzeby "tupać nóżką", bo zazwyczaj prędzej czy później i tak dostaję to, czego chcę. Ach, ten makiawelizm