Hmmm, nie wiecz czy to dobry wątek ale jest o dołach które są moim problemem więc...
...więc wszystko zaczęło się cudownie, tzn moje pełne oddanie w połączeniu z jego jak to niektórzy nazywają narzucaniem się czy nachalnością a dla mnie po prostu w tym samym co ja stopniu zaangażowaniem się... na prawde było cudwnie! Zmiany jakie widziałam w jego zachowaniu przy mnie były ogromne i byłam dumna z tego jak bardzo duży pozytywny wpływ mam na niego, jak bardzo się przy mnie otwrzył... Zaczęliśmy starać się o dziecko. W między czasie przeżyłam już kilka wybuchów złości którym zawsze towarzyszyły słowa: "musimy się rozejść", słowa te były dla mnie szokiem bo przecież było tak cudwnie a jakiś tam problem lub sprzeczka nie są przeciez powodem do rozstania.
W momencie kiedy zaszłam w ciążę jego firma zbankrutowała... a ja nie miałam własnej pracy tylko udzielałam się w jego... i tak zostaliśmy bez grosza przy duszy za to z poważnym problemem za 9 miesięcy i wtedy zaczęły się największe problemy... wybuchy złości, agresji, doły, depresja, obwinianie mnie a po wszystkim siebie ale byłam silna, mwiłam że przecież będzie ok, jakos damy radę i mimo iz wiele razy mialam dosc, przetrwalam te 1,5 roku depresji mojej 8-ki non stop leżącej w lożku, oglądając tvn24.
Wiedziałam że jak przetrwamy to najgorsze to będzie tylko lepiej i miałam racje bo w końcu zmobilizowałam miłego do pracy i z czasem wszystko się ustabilizowało, długi pospłacane niczego nam nie brakuje, miły dnosi sukcesy zawodowe, nadal się kochamy, mamy cudowną córę, ogólnie jesteśmy szczęśliwi a jednak coś nie gra. Wydaje mi się że moja 8-ka jest nadal chora i nie wiem jak mam sobie z nią poradzić, pomóc... Ciągle obwinia się o to że jestem nieszczesliwa a przecież jestem cholernie szczęsliwa! Szczęśliwa że nam się udało a praktycznie wszyscy spisali nas na straty, przezwyciężyłam 100000 odejścia mojego partnera ale on znowu zaczyna mówic jak ma doła ze lepiej dla nas byloby się rozstać i ze wszystko nie ma sensu, ze nic nie osiągnelismy przez te 4 lata i nic nie bedzie dobrze. Juz nie mówiąc o wybuchach zlosci, ktore kiedys byly dlatego ze ja "cos" zle powiedziałam a teraz dlatego ze on "cos" zle mwi np. bezpodstawnie nakrzyczy na dziecko.
Ciezko mi to wam przedstawic, mam nadzieję ze mniej wiecej naswietlilam Wam sytuacje i moze znacie z niej wyjscie bo ja potrafie tylko czasem przycisnac mojego żeby sie otworzyl, wtedy przyznaje ze nie wie co sie z nim dzieje, ze ma chyba jakas depreche i na tym sie konczy bo o wizycie u jakiegokolwiek psychologa czy psychoterapelty nawet mowy nie ma
z gory dzieki za rady
Ale wypowiedzcie się
