6 jako rodzic?

Wiadomość
Autor
Awatar użytkownika
Archer
Posty: 145
Rejestracja: środa, 30 stycznia 2008, 09:28
Lokalizacja: Nigdziebądź

6 jako rodzic?

#1 Post autor: Archer » niedziela, 5 października 2008, 12:14

Czy uważacie, że 6 nadaje się na dobrego rodzica, ze swoją zmiennością i lękiem? Mniej zdrowe 6 ma moim zdaniem dużą szansę na wychowanie kolejnego Adwokata Diabła. Osobiście nie chciałbym zgotować swoim potomkom tych wątpliwości które ja miewam. Inna sprawa, że dobrze sobie radzę z sobą i mam raczej niewiele problemów, korzystam z tych umiejętności które wykształciłem dzięki dawnym.

Jakie byłoby 6 jako rodzic? Czy uważacie że nadajemy się do tej roli?
Jaka jest wizja rodziny szósteczek i czy mają zamiar ją tworzyć? Lubicie dzieci (i jaką macie wobec nich postawę?)?

Ciekaw jestem waszych opinii na ten temat - z zaznaczeniem że rozpatrujemy różne przypadki szóstek, a nie tylko stereotyp fobicznej i autorytarnej 6.


Kontrfobiczne 6w5+w7, ENTp. Istota kontrowersji.

Wdawanie się w dyskusję, jest jak walka z wiatrakami.

Żyć naprawdę - to kierować się wewnętrznym głosem, bez nawyków, szufladek, bezpiecznych pewników.

Awatar użytkownika
Absynt
VIP
VIP
Posty: 3178
Rejestracja: środa, 25 kwietnia 2007, 13:53

Re: 6 jako rodzic?

#2 Post autor: Absynt » niedziela, 5 października 2008, 12:22

Archer pisze:Czy uważacie, że 6 nadaje się na dobrego rodzica, ze swoją zmiennością i lękiem? Mniej zdrowe 6 ma moim zdaniem dużą szansę na wychowanie kolejnego Adwokata Diabła. Osobiście nie chciałbym zgotować swoim potomkom tych wątpliwości które ja miewam. Inna sprawa, że dobrze sobie radzę z sobą i mam raczej niewiele problemów, korzystam z tych umiejętności które wykształciłem dzięki dawnym.

Jakie byłoby 6 jako rodzic? Czy uważacie że nadajemy się do tej roli?
Jaka jest wizja rodziny szósteczek i czy mają zamiar ją tworzyć? Lubicie dzieci (i jaką macie wobec nich postawę?)?

Ciekaw jestem waszych opinii na ten temat - z zaznaczeniem że rozpatrujemy różne przypadki szóstek, a nie tylko stereotyp fobicznej i autorytarnej 6.
Akurat wydaje mi sie, ze 6 moze byc wspanialym rodzicem! ;>
Wiadomo - kwestia zdrowia, ale ja np. jestem niemal uzalezniony od uczucia 'bycia komus potrzebnym'. 6 moga byc ofiarne, to obroncy, moga poswiecac wiele, moga tez bronic swego do ostatniej kropli krwi z najwieksza zacietoscia.
Lubie dzieci... Gdy patrze na dzieciaki, to oczy napelniaja mi sie po prostu nadzieja :). Ta niewinnosc, tabula rasa... To cos wspanialego wg. mnie. Swe dzieci najchetniej wychowalbym na osemki lub siodemki ;). Ale nie wiem jak to bedzie ;p.
6w7 sx/so EIE

Zycie to samospelniajaca sie przepowiednia.

Awatar użytkownika
Archer
Posty: 145
Rejestracja: środa, 30 stycznia 2008, 09:28
Lokalizacja: Nigdziebądź

#3 Post autor: Archer » niedziela, 5 października 2008, 12:46

Osobiście także odnoszę wrażenie, przynajmniej co do zdrowszych 6, że są wstanie stworzyć piękną, stabilną rodzinę. Bo i w niej czują się moim zdaniem lepiej i spokojniej.

Osobiście także chcę założyć rodzinę i myślę że jestem dobrą do tego osobą. Osobiście planuję kilka dzieciaków, najlepiej synów :D Dzieci mnie zachwycają i rozczulają - cieszę się że mogę się nimi opiekować, pokazywać im świat - a może właśnie, że jestem potrzebny. Przyszłą rodzinę widzę jako stabilną, spokojną, najlepiej inteligentni pogodni indywidualiści albo konkretni, ale mili praktycy :) Ale akceptacja jest najważniejsza, bo bez niej rosną różne dziwne persony...
Kontrfobiczne 6w5+w7, ENTp. Istota kontrowersji.

Wdawanie się w dyskusję, jest jak walka z wiatrakami.

Żyć naprawdę - to kierować się wewnętrznym głosem, bez nawyków, szufladek, bezpiecznych pewników.

Awatar użytkownika
Rinn
VIP
VIP
Posty: 695
Rejestracja: sobota, 21 czerwca 2008, 21:12
Kontakt:

#4 Post autor: Rinn » niedziela, 5 października 2008, 13:46

Ciekawy temat. :wink:

Też sądzę, że Szóstka mogłaby być dobrym rodzicem. Przede wszystkim buduje relacje oparte na zaufaniu - rodzic-Szóstka miałby wyrzuty sumienia, gdyby przyszło mu oszukiwać dziecko, sprawiać mu jakikolwiek zawód, starałby się zatem zawsze dotrzymywać słowa. Myślę też, że miałby z dzieckiem bardzo osobistą relację, ponieważ nie ignorowałby jego zdania czy pragnień i dbałby o to, by na bieżąco wyjaśniać wszelkie nieporozumienia i konflikty przez szczerą i otwartą rozmowę, a to moim zdaniem mogłoby sprzyjać rozwojowi wrażliwości dziecka i umiejętności budowania dojrzałych relacji w późniejszym życiu. Sądzę też, że potrafiłby mieć dla dziecka wiele wyrozumiałości, akceptacji i ciepła, interesowałby się i angażował we wszystkie jego sprawy (nie naruszając przy tym jednak na siłę jego prywatności), a w trudnych chwilach wspierał i dawał z siebie wszystko. Myślę, że dziecko mogłoby też przejąć skłonności do filozofowania, umiejętność patrzenia na świat z różnych persektyw z dużą dozą zdrowego sceptycyzmu.

To była cukierkowa wersja, teraz dam upust wątpliwościom. :twisted:

Otóż... Tak mógłby się zachowywać rodzic-Szóstka dobrze "poukładany wewnętrznie" lub w tych lepszych chwilach. W tych gorszych... No cóż, mógłby być rodzicem chwiejnym (sama dobrze wiem, jakie miewam humory... coś okropnego), a także niekonsekwentnym i mało stanowczym (szczególnie jeśli jest fobiczny) - może mieć problemy, by postawić dziecku twarde warunki i konsekwentnie je egzekwować, może być zbyt uległy wobec jego nalegań, zbyt wyrozumiały wobec wybryków, dawać sobie wejść na głowę itp. Lub też załączy się kontrfobiczność i zacznie z dzieckiem walczyć, usiłując przywołać je do porządku, może być wtedy niemiły, szorstki, gniewny, reagujący bierną agresją i w ogóle przesadnie emocjonalny, dziecko może miec wręcz wrażenie, że rodzic ciągle jest na nie o coś zły. Może się on też zamknąć w sobie w poczuciu zagrożenia (załączy mu się np. świadomość bycia ciągle ocenianym, przez dziecko, przez partnera) i bycia wykorzystywanym ("Dziecko chce wykorzystać moją dobroć, żeruje na niej, a w duchu się śmieje z mojej naiwności.") i podchodzić do każdego słowa i czynu dziecka nieufnie, sceptycznie, oskarżająco. Może zarazić dziecko, nawet pośrednio, niechcący, swoim wrodzonym pesymizmem, paranoją i wiecznymi wątpliwościami.

Tyle mi na razie przychodzi do głowy. Sądzę, ze należałoby wziąć pod uwagę obie wersje w różnych proporcjach.

Co do mojego stosunku do dzieci, to jeszcze do niedawna był dość obojętny, z odchyleniem nawet w stronę lekkiej antypatii, a przynajmniej rezerwy (te wszystkie wrzeszczące, ruchliwe małe stworzenia). Teraz coraz częściej łapię się na tym, że się dziećmi zachwycam. Nie wszystkimi, ale jednak. Tym szczerym spojrzeniem, beztroskim uśmiechem... I dobrze je rozumiem, bo doskonale pamiętam, jak rozumowałam, kiedy byłam w ich wieku (obiecałam sobie wtedy, że nigdy nie zapomnę jak to jest być dzieckiem i nie będę się zachowywała jak ci wszyscy głupi dorośli :D), co mnie jednak trochę hamuje, bo z niewiadomych przyczyn załączają mi się wątpliwości co do każdego kroku i słowa. xD Z łatwością przyjmuję punkt widzenia takiego dziecka, potrafię wkręcić się w jakąś zabawę, z pełną powagą przyjmując reguły gry, co mi notabene sprawia niesamowitą przyjemność i frajdę. :D

Nie wiem, jakim ja osobiście byłabym rodzicem, ale jednego jestem pewna - nie byłabym mamusią, która czeka w kuchni gotując obiad, aż tatuś z synkem wrócą z jakiejś wyprawy czy kopania piłki - o nie, już prędzej poszłabym tam z nimi i świetnie się bawiła. 8)

A właśnie - czy znacie typy enneagramowe swoich rodziców? Zastanawiam się, są jakieś określone kombinacje, które sprzyjają "produkcji" małych Szóstek. :P
w lęku nie ma nic
czego trzeba by się bać

Awatar użytkownika
Archer
Posty: 145
Rejestracja: środa, 30 stycznia 2008, 09:28
Lokalizacja: Nigdziebądź

#5 Post autor: Archer » niedziela, 5 października 2008, 14:04

U mnie rodzice to Włóczęga i Komik.

Pod sporą częscią twojej wypowiedzi Rinn, mogę się swobodnie podpisać. Powiem nawet że dzieci bardzo mnie lubią bo umiem się z nimi bawić, pogadać itp. Oczywiście nie ze wszystkimi, głównie z tymi rodzinki (Jestem wujkiem i bratem, w sumie 3 maluchów). Człowiek się czuje też odpowiedzialny na takiej pozycji i stara się być mocnym oparciem dla dzieciaków, pomóc im zawsze gdy trzeba, czy nawet skrytykować żeby coś poprawić.
Kontrfobiczne 6w5+w7, ENTp. Istota kontrowersji.

Wdawanie się w dyskusję, jest jak walka z wiatrakami.

Żyć naprawdę - to kierować się wewnętrznym głosem, bez nawyków, szufladek, bezpiecznych pewników.

Awatar użytkownika
Absynt
VIP
VIP
Posty: 3178
Rejestracja: środa, 25 kwietnia 2007, 13:53

#6 Post autor: Absynt » niedziela, 5 października 2008, 15:48

Kiedys mnie taki maluch (braciszek mojego kolegi) scisnal za serce, mowiac mi... "Adrian, bedziesz dobrym ojcem" :roll:
Normalnie łał ^^

Matka 8, ciagle nie wiedziala czego chce, a ojcow mialem wiecej niz wszyscy moi koledzy. Wogle to bylem rozrywany przez rodzine, co zrodzilo poczucie konsternacji, watpliwosci, nieufnosci i w efekcie lęku i niecheci do wszystkich.
6w7 sx/so EIE

Zycie to samospelniajaca sie przepowiednia.

Awatar użytkownika
Rinn
VIP
VIP
Posty: 695
Rejestracja: sobota, 21 czerwca 2008, 21:12
Kontakt:

#7 Post autor: Rinn » niedziela, 5 października 2008, 16:02

Archer pisze:U mnie rodzice to Włóczęga i Komik.
Moi to 9w8 i 2w3. :)

Trochę mnie niepokoi to, że przy całym tym potencjale oddania, ciepła i troskliwości mam problemy z okazywaniem uczuć, czasami tym większe, im lepiej kogoś znam. Nie mam pojęcia, skąd się to bierze, ale nie chciałabym nabrać takiego podejścia do członków swojej ewentualnej przyszłej rodziny, a to niestety całkiem prawdopodobne. :?
w lęku nie ma nic
czego trzeba by się bać

Awatar użytkownika
Memory
Posty: 943
Rejestracja: środa, 23 lipca 2008, 13:49
Enneatyp: Lojalista

#8 Post autor: Memory » piątek, 10 października 2008, 15:50

Mój ojciec powinien być 6w5, chociaż on sam po wgłębieniu się w opisy, uznał się za 1w9. Niewykluczone. Ale jeśli dokonał błędnego osądu, to mogę się wypowiedzieć.

Relację z szóstką określę następująco: 'Dzisiaj mnie kochasz, jutro nienawidzisz'. Nieprzewidywalna persona. Potrafił okazać wsparcie, gdy nie radziłam sobie z problemami, wnieść dużo otuchy, ale bywał nietolerancyjny, gdy chciałam wyrazić złość. Nerwy przekraczały nieraz apogeum, a ja musiałam gnieździć irytację. Inaczej dochodziło do sytuacji o których wolę zapomnieć. Dlatego kontakt się pogorszył, odkąd zaczęłam dojrzewać i miewać chwiejne nastroje.
Gdy spoglądam na zdjęcia z dzieciństwa, w objęciach staruszka, to widzę zadowolonego od ucha do ucha dzieciucha. Natomiast przy matce maluje się ostentacyjne naburmuszenie. Ostatnio z czystej ciekawości poruszyłam z nią ten temat miny. Odparła, że to przez nieustanne rozpieszczanie mnie z jego strony. :D Ona (stu procentowa 1, bez cienia wątpliwości) bardziej preferowała subordynacje, niż rozbestwienie.

Jedyne co w nim jest trudne do zaakceptowania, to skłonność do podporządkowywania się oraz strach przed konfrontacją. U mnie rolę gospodarza pełniła raczej matka, niż on. A każdy facet pewnego dnia może eksplodować pod presją dyktatury kobiety. Często go wykorzystywano do własnych celów wbrew jego woli. Smutne to.
6w7 sp/sx, EIE

Awatar użytkownika
Absynt
VIP
VIP
Posty: 3178
Rejestracja: środa, 25 kwietnia 2007, 13:53

#9 Post autor: Absynt » piątek, 10 października 2008, 17:02

9w1? :>
6w7 sx/so EIE

Zycie to samospelniajaca sie przepowiednia.

Awatar użytkownika
Memory
Posty: 943
Rejestracja: środa, 23 lipca 2008, 13:49
Enneatyp: Lojalista

#10 Post autor: Memory » piątek, 10 października 2008, 19:52

Oj, nie. Raczej fobiczne 6. ;]
6w7 sp/sx, EIE

Awatar użytkownika
Absynt
VIP
VIP
Posty: 3178
Rejestracja: środa, 25 kwietnia 2007, 13:53

#11 Post autor: Absynt » piątek, 10 października 2008, 23:54

No ostatni akapit to jak raz pasuje do 9. 6 jest uczynny, ale nie zniesie wykorzystywania. Za to moze sie nawet zemscic. 9 da sie popychac, a w najgorszym wypadku jedynie sie zaprze i nie ruszy. 6 predzej czy pozniej zareaguje agresja.

Jakby nie patrzec, to sama widzisz, lepszy tatko 6, niz mama 1 ;p.
6w7 sx/so EIE

Zycie to samospelniajaca sie przepowiednia.

Awatar użytkownika
Memory
Posty: 943
Rejestracja: środa, 23 lipca 2008, 13:49
Enneatyp: Lojalista

#12 Post autor: Memory » sobota, 11 października 2008, 00:05

A każdy facet pewnego dnia może eksplodować pod presją dyktatury kobiety
6 predzej czy pozniej zareaguje agresja.
O tym właśnie mówię. Niestety często nie wytrzymywał i źle się to kończyło... Stawał się wybuchowy i przewrażliwiony. Nie do zniesienia.

Ty... Adrianie :P jesteś za to w większym stopniu antyfobiczny, on chyba nie.
6w7 sp/sx, EIE

Awatar użytkownika
Absynt
VIP
VIP
Posty: 3178
Rejestracja: środa, 25 kwietnia 2007, 13:53

#13 Post autor: Absynt » sobota, 11 października 2008, 00:07

Ty... Memory... Sam nie wiem, wiesz? :P Chyba tak - jak jestem zdrowy. Bo nie lubie byc ulegly :F. Ano... wiec jestem antyfobiczny, yo! 8)
6w7 sx/so EIE

Zycie to samospelniajaca sie przepowiednia.

hubabuba
Posty: 1
Rejestracja: piątek, 1 sierpnia 2008, 17:39

#14 Post autor: hubabuba » piątek, 24 października 2008, 11:22

A ja się boję. Boję się, że nie będę potrafiła stworzyć takiego ogniska, jak moi rodzice. Dać tyle ciepła dzieciom i wychować je na porządnych ludzi. Wspierać je w każdej sytuacji, by wiedziały, że mogą na mnie polegać. Wpoić im podstawowe wartości... Nie wiem, być może bierze się to z mojej jeszcze nie do końca dojrzałej psychiki. Jak na razie nie widzę się w roli rodzica.
6w7

Awatar użytkownika
Memory
Posty: 943
Rejestracja: środa, 23 lipca 2008, 13:49
Enneatyp: Lojalista

#15 Post autor: Memory » piątek, 24 października 2008, 15:44

Twoja obawa jest naturalna. Przecież chciałbyś stworzyć idealne warunki rozwoju dla przyszłych pociech. Podobnie jak ja.
Ja mimo wszystko kocham swoją rodzinkę, jest wspaniała, ale jednak wolałabym, aby moje dziecko nie dorastało w stresie, jaki mi serwowano czasami.
Mi się do macierzyństwa nie spieszy z prostej przyczyny. Nie wywiązałabym się prawidłowo z pełnionego obowiązku. Jak spoglądam na ciężarne koleżanki, z którymi jestem w tym samym przedziale wiekowym, zaczyna mi się robić przykro, gdy wyobrażę sobie życie tych dzieciaków, podczas gdy ich mamom jeszcze pstro siedzi w głowie.
Na to trzeba być gotowym. Trzeba najpierw samemu dorosnąć.
Poza tym jestem wyznawczynią zasady: wpierw kariera, później rodzina [no dobra, bez przesady, ale chociaż w miarę ustatkować się].

Wczoraj snułam plany z przyjaciółką dotyczące przyszłości. Obie zgodnie przytaknęłyśmy co do metod wychowawczych. Należy rozpieszczać dziecko na całego, ale rozważnie, żeby pewnego dnia nie okazało się, że dzielimy dom z potworem. Nie stwarzać nerwowej atmosfery przede wszystkim, ale dbać też, by zostało całkowicie pozbawione zasad moralnych.
6w7 sp/sx, EIE

ODPOWIEDZ