Ja jestem leniwa na potęgę. Nawet chciałam już rezygnować całkiem ze studiów, znajdowałam różne wymówki byle tylko nie jeździć na zajęcia. W dodatku jestem na I roku, wyszło tak, że miesiąc chodziłam a miesiąc przesiedziałam w domu. W domu mało co mnie nie zjedli, a mnie to jakoś wcale nie ruszało, wszystko mi wisiało. Cały czas mówili, że tak mnie leń owładną, że nic mi sie nie chce, a ja im na to, że nie! że mi sie po prostu nie podoba ten kierunek, na którym jestem i nie będe tam chodzić. Wymyśliłam sobie, że pójdę na studium od lutego, byle mi tylko dali spokój. Oni oczywiście powiedzieli, że robienie studium w mojej sytuacji jest bez sensu, że to żadne wykształcenie, nic po tym nie osiągne.
Moich rodziców nie ma w domu, tak wyszło niestety. Rodzeństwo uświadomiło mi, ze rodzicom naszym zależy tylko na tym żebyśmy my wykształcili się i byli kimś, to mnie chyba przekonało.
Jutro złoże wniosek o przeniesienie na inny kierunek i mam nadzieje, ze nic mi do głowy nie strzeli.
Taka jestem, chciałabym tylko siedzieć w domciu i na razie nic nie robić, zajmować się błachostkami, żeby dano mi spokój.
To co napisałam to nawet na lenia mi nie wygląda, raczej na głupote.
Ale ja sie zmienie, chyba, że to mój tak tymczasowy zapał, bo tak też ze mną jest: jutro zrobie to i to, a już jutro myśle sobie "po jaką cholere mam to robić? bez tego też dam sobie rade" albo "później też moge to zrobić".
No ale nie patrzcie na mnie przez taką perspektywe
mimo pozorów potrafie czegoś dokonać, ale jak już się za coś zabiore to musi być to zrobione perfekcyjnie, nigdy na odczepke
"The heart dies a slow death, shedding each hope like leaves. Until one day there are none"
5w4
może i łatwo zrealizować komuś, kto nie jest ekstremalnie leniwy i wie, że kiedyś 'nicnierobienie' mu się znudzi... problem w tym jak się jest jak ja - mnie się nigdy nie nudzi 
