Enneagram

Cotta pisze:Jak jestem sama, albo z kimś, kto słabo zna drogę, to się nie gubię - wiem, że muszę kontrolować, gdzie jestem, więc zapamiętuję trasę i punkty odniesienia. Sytuacja się zmienia, kiedy jestem z kimś, kto zna teren - odpuszczam sobie kontrolowanie tego, gdzie jestem, bo skoro ten ktoś zna miejsce, to przecież się nie zgubimy, mogę więc sobie odpłynąć w swój świat. Zresztą - akurat w mieście zgubienie drogi to nie jest jakaś trauma, bo zawsze można kogoś zapytać, jak dojść do określonego miejsca.

Racja.
Też raczej nie mam problemów z orientacjąw terenie a na pewno nie wtedy, kiedy się skupiam. Moge mieć pewne problemy z powtórzeniem przebytej drogi, jeśłi ktoś mnie prowadził a ja nie zwracałam uwagi. Zabłądziłam się parę razy ale niezbyt, raczej chcodzi o rzeczy typu zapuszczenei się w jakąś drogę czy ulicą, która okazuje się prowadzić w nieco inną stronę albo kończyć ślepo, ale i tak zawsze sięmożna z tego wydostać więc o co chodzi... no i koniec języka za przewodnika.

U mnie raczej z nią słabo, w ogóle jakoś słabą mam tą pamięć, także to pewnie przez to

Dziękuję, wszystko dobrze.

(Jako niedoszła artystka-plastyczka dysponuję przyzwoitą wyobraźnią przestrzenną. Tak sądzę.)

jak się skupię to nie mam problemu, problem mam ze skupieniem się właśnie. Jak mam gdzieś dojść to na początku kontroluję gdzie idę, ale po jakimś czasie zaczynam myśleć o głupotach i w pewnym momencie zadaję sobie pytanie: kurde gdzie ja jestem?

jeśli chodzi o orientację przestrzenną to absolutnie nie mam z nią problemów. Jeśli gdzieś raz byłem, to zazwyczaj bez pudła odnajduję właściwą drogę za pierwszym razem. Mimo że we Wrocławiu studiuję dopiero od października, już w zasadzie mam kompletną mapę czyde miasta w głowie. Mam wrażenie że u większości piątek zdolność obserwacji wiąże się z zapamiętywaniem szczegółów i punktów orientacyjnych tak jakby mimochodem. No a przynajmniej tak mam ja i znane mi piątki

Co zadziwiające, o ile brakuje mi pamięci do nazwisk czy nazw ulic, to drogę rozpoznaję bez problemu. Nie dalej jak pół roku temu byłem z koleżanką na wycieczce rowerowej. W okolicach, gdzie pojechaliśmy byłem może raz w życiu, a było to z 6 lat wcześnie, za to też na rowerach. Koleżanka parę razy się zamotała, ale wyprowadziłem nas, byłem w szoku Generalnie dużo czasu spędzam na spacerach, zwłaszcza w lasach, których w mojej miejscowości nie brakuje. "Drogi" są świetne, ale lubię czasem zboczyć w jakiś rów przeciwpożarowy albo wymyślać własne ścieżki. Często chodzę po nocy, zwłaszcza w lecie: ta cisza i klimat, szum lasu i odgłosy dzikich zwierzaków, coś wspaniałego. I ani razu się nie zgubiłem :>

też lubię chodzić po nocy. Jest wtedy mniejsze ryzyko, że ktoś nagle wyskoczy i "o cześć jak dawno się nie widzieliśmy, co u ciebie? jak szkoła, gdzie pracujesz?...."
Ale po ciemku w lesie to jednak łatwo można się zgubić, albo wpaść w jakąś dziurę - i potem przez telefon będziesz tłumaczył "tak, no jestem tu przy takiej sośnie, no to chyba sosna bo dobrze nie widzę, a po lewo mam kupę liści"

Dlatego w nocy wybieram utarte ścieżki, które znam właściwie na pamięć. Najbardziej lubię wychodzić pochmurne noce, wyobraźnia podtyka niesamowite rzeczy. Gdzieś czytałem że polarnicy i alpiniści cierpią z powodu braku bodźców i mają halucynacje, nie jestem w stanie stwierdzić jak podobny jest ten stan, ale gra (braku) światło i (masy) cieni i tak robi wrażenie.

Gdy wybieram się rowerem w nieznane strony to wracam bez problemów, niekoniecznie tą samą trasą. Wyobrażam sobie przebytą trasę i zapamiętuję zmiany kierunków. Od razu wiem, w którą stronę jechać.
Dobrze też się posługuję mapami.

.Anka. pisze:Orientację w terenie bardzo polepsza RPG a 5-ki (generalizując) lubią gry komputerowe, więc większość ma do tego dar.

Zgadza się, w RPGach i MMO trochę się podróżuje. Pewnie dzięki nim nieźle rozwinąłem zmysł orientacji.