No właśnie,nie łatwo zbliżyć sie do tego ognia.I zastanawiam się czy warto dla chwilowego szczęścia dać sie znowu sparzyć i potem leczyć to przez długi czas.mleczak pisze:Wszystko co zamrożone da się roztopić, wystarczy dostatecznie silne źródło ciepła. Tylko niełatwo zbliżyć się do ognia który raz nas sparzył. A jeszcze trudniej jak zdarzyło się to parę razy.
No mi codziennie udaje sie z powodzeniem zasznurować butyEmotikonka pisze:WSZYSTKIM kiedyś coś się nie udało, wiesz?
Zgadzam się z mleczakiem,ja też takie coś odbieram jako próbę narzucenia mi czegoś,jako szantaż emocjonalny.Kilka razy coś takiego zniosę,szczególnie na początku związku bo wynika to z jeszcze nie dostatecznego zrozumienia sie,obaw i zbyt małego zaufania.W tej sytuacji najlepsza jest rozmowa,szczera i spokojna.Wyjaśnienie sobie wielu spraw.Emotikonka pisze:A to Buuu... co spowodowałoby u Ciebie? Wściekłość, poczucie zagubienia, irytację, chęć ucieczki? A mże jeszcze inne stany?
I jeżeli po takiej rozmowie,kiedy stwierdzamy oboje że wyjaśniliśmy sobie tę kwestie ja znowu słyszę "Buuu" to po prostu ręce opadają+ tak jak napisał mleczak zaczynam odczuwać irytację,wściekłość,niechęć i opór.
Ogólnie jeżeli chodzi o ten temat to na mnie jako 5 znacznie lepiej działają pochwały i pójdę za nimi trochę jak osioł za marchewką,chcąc więcej i więcej.
Jeszcze dodam,że jeden z moich byłych chłopaków wiecznie chlipał.Potrafił po 20 moich smsach i 3 rozmowach telefonicznych,wyrzucać mi że nie zadzwoniłam 4 raz,że nie wysłalam 21 smsa.No cóż nie da się wytrzymać z kimś kto wiecznie udowadnia nam że jesteśmy okropni i wyrządzamy mu ogromną krzywdę.Prawdę mówiąc taka osoba czułaby sie usatysfakcjonowana tylko wtedy gdybyśmy ją nosili zawsze przy sobie w kieszonce no i oczywiście musielibyśmy tam cały czas zaglądać.
Nie mówią "nie masz racji!!" narzucając swój punkt widzenia a wręcz przeciwnie potrafią tak go przemycić w słowach,że chce sie po niego sięgnąć 
). Bardzo mi pomogły niektóre opinie, dodały otuchy, po raz pierwszy od dłuższego czasu poczułam się rozumiana. Dziękuje Wam 
. Najgorsze jest to, że nie jestem w stanie zinterpretować sygnałów, które do mnie docierają. Innymi słowy: raz myślę, że moge liczyć na wzajemność, a za chwilę cos kompletnie odwrotnego. To mnie doprowadza do lekkiego obłędu. Moją nieśmialość potęguje jeszcze fakt, że on jest niesamowicie inteligentny, potrafi wspaniale opowiadać i z każdym sie dogaduje, a przy tym mam wrażenie nie że narzuca mi dystans (oprócz tych chwil kiedy pojawia się jakaś szansa, że jednak jest mna zainataresowany). Ciągle zastanawiam się czy zdobyć sie na jakies wyznanie. Z jednej strony myślę, że to dobry moment, bo juz niedługo nie będziemy mieć tyle okazji do spotkań jak teraz, ale z drugiej to trwa mniej wiecej jakiś miesiąc i chyba jest za wcześniej. Strasznie mnie to wszystko frustruje i nie daje spokoju, a przez to jestem chwilami totalnie rozkojarzona, co z kolei powoduje wkurzenie itd. generalnie lekka masakra 
prościej - unikam... unikam problemów mogących z tego wyniknąć... te sprzeczności! 
