Chciałam dodać, że akurat dla Osoby, której marazm wydał mi się problemem, jej stan był pewnym dyskomfortem..
Ale odpuściłam sobie.. Widząc też jak mnie to rani.. Ostatnim krokiem jakim zrobiłam w Jej kierunku było napisanie "energetyzującego maila" (bo ze spotkaniem to ciężko jakoś się umówić..), podczas konstruowania którego sama zaczęłam się nakręcać na szereg możliwości, które stoją przede mną. Napisałam, co mogłoby pomóc mu dostrzec piękno tego świata i włączyć się ponownie jego nurt..
I wiecie co? Po blisko 2 miechach.. Piąteczka się odezwała z odpowiedzią na ten mój wywód nieścisły
napisała, że chyba mam rację w diagnozie jej wystawionej. Że treść maila zrobił na niej wrażenie i że dał dużo do myślenia. Dodała, że chyba coś się zmienia w niej.. Coś chyba wskórałam..
Ciekawe, jak potoczy się to dalej.. Tylko szkoda, że nie mogę w tym "uczestniczyć", być świadkiem tego.Tak czy siak, wydaje mi się, że marazm wcale nie jest stanem pozytywnie wpływającym na życie. Że nie wnosi nic cennego do egzystencji. Że czasem lepiej zaryzykować, wyjść poza to wszystko i eksperymentować, po prostu odważyć się szukać szczęścia! Warto, wierzcie mi!!
wyjatki jedynie potwierdza regule.
