Chodzi o koleżankę 5w6
W gimnazjum byłyśmy najlepszymi kumpelami.
Potem poszłyśmy do różnych liceów, ja wtedy przeszłam ogromną przemianę ( w gimnazjum byłam zakompleksiona cicha i nie dbałam o siebie) i pomyślałam ze mojej koleżance też by zmiana wyszła na dobre
Próbowałam zacząć od wyglądu. Niestety ona nienawidzi zmian, uważała wszystko za "bez sensu" i że i tak to nic nie da. Ma kompleksy na punkcie swojej figury, nigdy nie ubiera spódnic i nie ubiera się kobieco, zawsze na czarno, glany itp. Jedyne co udało mi się zrobić to zmusić ją żeby poszła do fryzjera. (wróciła z płaczem bo fryzjerka obcięła ją nie tak jak chciała, za krótko)
Próbowałam ją wyciągać na jakieś ćwiczenia (raz poszła na jogę i powiedziała że nigdy więcej nie pójdzie), na koncerty i imprezy - ale bezskutecznie, zawsze się wykręcała brakiem czasu
Nigdy przenigdy nie chciała rozmawiać o swoich uczuciach ani o sobie. Nigdy się nie zwierzała. Zawsze tylko "nieważne" "to nie ma sensu" "takie pieprzenie" "daj spokój". Rozmowy na gg (niestety tylko tak rozmawiałyśmy, bo zaczęła unikać spotkań ze mną) wyglądały raczej jak mój monolog niż rozmowa dwóch osób. Doszło nawet do tego że nasza przyjaźń się okazała "bez sensu" - wtedy przestałam ją gdziekolwiek wyciągać.
Kompletnie nie wierzy w siebie, uważa że nie ma talentu (jest w szkole muzycznej) ale mimo to nie zmieniła szkoły razem ze mną, bo się bała (to bez sensu). Nie umie się zainteresować swoją przyszłością, winę zwala na rodziców (bo oni nie robią nic żebym się zainteresowała) Zawsze była pesymistką chodź uparcie twierdziła że jest realistką.
Nie dba o siebie, mało je (kiedyś miała jakieś problemy z żołądkiem, ciągle wymiotowała albo raczej sama to prowokowała), chodzi spać o 4.00 a wstaje o 6.00 (gada z chłopakiem na gg, a że nie lubi marnować czasu to wstaje wcześnie) nie uprawia żadnego sportu, garbi się
Ma problemy typu żeby pójść do sklepu i odezwać się do sprzedawcy, żeby zamówić pizze przez telefon (pół godziny ją zmuszałyśmy żeby zadzwoniła, ale nic z tego), czy rozmawiać z kimś przez domofon. Ogólnie chyba sama nie potrafi nic załatwić, tylko wszystko robi jej mama.
Zawsze były problemy przy wyjazdach do innego miasta np na koncert, czy zostawania do późna na czyiś urodzinach - to podobno wina jej rodziców.
Ma chłopaka (młodszego o 2 lata) ale żyje w nieustającym lęku że on ją zostawi. Zawsze była totalną abstynentką ale pod wpływem chłopaka (bo on tak robi) zaczęła palić okazyjnie na imprezach i pić w domu z nudy. Zawsze odrabiała wszystkie lekcje i ćwiczyła na instrumencie ale odkąd go poznała to bardzo się opuściła.
Ostatnio jeszcze zrobiła się strasznie chamska, na każdym kroku próbuje coś komuś dogryźć żeby pokazać swoją "wyższość" co jest tylko żałosne. Przez to zniechęca do siebie ludzi. Zwykle jest niesympatyczna i naburmuszona. Gdy się wita z kimś nowym to nawet się nie uśmiechnie ani nie poda ręki. Ostatnio jest niemiła również w stosunku do mnie.
xxx
Może się mylę, ale wydaje mi się że jeżeli ona niczego ze sobą nie zrobi to totalnie zmarnuje sobie życie.. chłopak może faktycznie ją zostawi (bo to dzieciak jeszcze) jak pójdzie do innego liceum i ona załamie się już całkowicie. Nie ma celu w życiu, nie widzi perspektyw, nie wiem czy ma jakichś przyjaciół, nie umie sobie poradzić z podstawowymi rzeczami aw tym roku kończy 18 lat.
Czy można jej jakoś pomóc i w jaki sposób? Próbowałam z nią rozmawiać i mówiłam jej że czasem wystarczy tylko zmienić swój sposób myślenia np zacząć wierzyć w siebie, myśleć pozytywnie. Jej odpowiedzią było coś w stylu że czytam książki które niekoniecznie mówią prawdę i że ona nie wierzy w takie rzeczy, i że ta rozmowa nie ma sensu po czym się pożegnała.
A może lepiej zostawić ją w spokoju, skoro nie chce pomocy?
P.S. jej mama jest psychologiem...
