Czy korzystasz z pomocy psychologa?

[Finn]

Czy stwierdzenie, że można sobie radzić jest wbijaniem noża w plecy? Nie. To wskazanie, że możliwe jest radzenie sobie z trudnościami. Przykład działa jeszcze lepiej niż wieczne poklepywanie po ramieniu i głaskanie po główce. Poza tym nikogo tu nie popycham do samobójstwa, a wręcz przeciwnie.

A może lepiej napisać: "Świat jest jedną wielką kloaką i nie ma żadnej nadzieji na szczęście. Ale nie przejmujcie się, siedzimy w tym szambie razem!"?

[impos animi]

Finn.

Czy ja powiedziałam, że nikt nie ma nadziei na szczęście, że to nie istnieje? Napisałam tylko, że niektórzy obierają złe metody wytłumaczenia tego przytłoczonym. Nie chodzi o to, że nie można wskazać komuś, że jest wyjście z sytuacji, ale chodzi o to, jak się to robi.

Poza tym nikogo tu nie popycham do samobójstwa, a wręcz przeciwnie.

Takimi wypowiedziami możesz popychac:

Nadal są chętni do seppuku? Skoro jesteście tacy zdeterminowani, to zróbcie to po prostu. A jeśli nie, przestańcie myśleć o głupotach i gadać bzdury.

[Finn]

Co do drugiej uwagi - ok, ale to nie w tym temacie

[Zeld]

Przed próbą samobójcza byłem raczej zmuszony do chodzenia do psychologa. Po próbie byłem 2 tygodnie w psychiatryku. Już nie chodzę, nie mam zamiaru. Z mojego doświadczenia była to strata czasu i próba zrobienia prania mózgu

[la_nerke]

nie trzeba, sama sobie psycholożę

[Romanov]

Osoba nienormalna nigdy nie pójdzie dobrowolnie do psychologa, ją trzeba zaciągać siłą... I to do psychiatry, bo psycholog jest dla normalnych ludzi.

skad to przekonanie. i co to znaczy czlowiek normalny a kto to nienormalny (:

Pomoc ? Niee. Jeszcze by mnie do czubków zamknięto.

Co śasiedzi powiedzą...
Rozmowa z psychologiem wypali ci znamię na czole i od tej pory wszyscy będą wiedzieć, omijać szerokim łukiem.

może i pomoc jest mi potrzebna, ale nie mogę sobie wyobrazić, aby pomogła mi osoba zupełnie obca. Pomóc mogę sobie tylko ja, takie mam wrażenie, a jeśli też inni ludzie, to tylko przyjaciele (gdzie jestescie?!)

Właśnie osoba obca ma odpowiedni dystans do problemów człowieka, nie przyjaciel. Przyjaciel doradzi tak jak wydaje mu się poprawnie, przepuszczają problemy człowieka przez własne. Psycholog ma dystans. I jeśli człowiek nie łapie dobrego kontaktu z psychologiem, to może zmienić, zrezygnować.

fajnie to widzisz, podoba mi się (:

Moje wewnętrzne przeczucie mówi mi, że potrzebuję spotkania z psychologiem, ale sama nie jestem do tego przekonana. Nie wiem, czy naprawdę mi to potrzebne. Choć chcę bardzo, nie mam odwagi i siły krzyknąć: "POMOCY". Staram się nieudolnie sama radzić z problemami, które mnie przerastają.

Idz śmiało bez zahamowan. To jak wyprawa do marketu




Widze, ze wasi rodzice patrza po ciemnogrodzku na kwestie psychologa, nie dajcie się temu przekonaniu. Jeżeli czujecie taka potrzebe, to wierzcie mi, ze możecie mieć racje (:
A z wybraniem się do psychologa nie ma problemu. Nie wiem jak jest ze skierowaniami, istotne żeby nie trafic na bufona. Ale to widac po człowieku czy ciul. Nic nie przeszkadza zmienic na inny model.


A a jakiej zasadzie Absynt mowisz, ze od 18 lat ? nie słyszałam o tym nigdy, nie widze poza tym związku.

Zadaniem psychologa jest [...] powiedzieć- na ten problem można spojrzeć inaczej, i ukierunkować pracę nad sobą. To Ty ją wykonasz.
Ty jesteś dla siebie najlepszym psychologiem, a on powinien tylko ukierunkować jego pracę. Sprecyzuj najpierw po co idziesz do psychologa, i oczekuj - nie cudownej przemiany, ale konkretnych profesjonalnych wskazówek, które ułatwią Tobie uporanie się z problemem.

Dobrze ujęte Zielony Smoku (: nie można oczekiwac magicznej formuly. To będzie Twoja praca, bywa, ze ciezka. A psycholog jest magiem, przewodnikiem…

[Mikhael]

Psycholog. Nie to nie dla mnie. Poszedłbym z moimi bzdurnymi "problemami" i tylko bym się zbłaźnił. Są osoby, które tego naprawdę potrzebują i nie mam zamiaru marnować czasu lekarzom, gdy w tym czasie mogliby pomóc komuś potrzebującemu. I bez tego jestem wystarczająco egocentryczny.

[aliszien]

Psycholog. Nie to nie dla mnie. Poszedłbym z moimi bzdurnymi "problemami" i tylko bym się zbłaźnił. Są osoby, które tego naprawdę potrzebują i nie mam zamiaru marnować czasu lekarzom, gdy w tym czasie mogliby pomóc komuś potrzebującemu. I bez tego jestem wystarczająco egocentryczny.

Jeśli twoje bzdurne problemy dezorganizują ci życie lub przeszkadzają w relacjach z innymi, to nie ma co się bać śmieszności. Psychologowie nie takie rzeczy wysłuchiwali.
Jeśli żyje się z nimi wszystkim ok, to fakt - nie ma sensu plątać sobie życia.

[Absynt]

A a jakiej zasadzie Absynt mowisz, ze od 18 lat ? nie słyszałam o tym nigdy, nie widze poza tym związku.

Znajoma byla u lekarza pierwszego kontaktu i wg. jego zeznan osoby ponizej 18 lat musza do psychologa przyjsc z opiekunami prawnymi. A wielu nie moze.

[impos animi]

Znajoma byla u lekarza pierwszego kontaktu i wg. jego zeznan osoby ponizej 18 lat musza do psychologa przyjsc z opiekunami prawnymi. A wielu nie moze.

Chyba rzeczywiście tak jest, ale to jest różnie przestrzegane.

Do ortopety prawie zawsze chodziłam sama i nigdy nic nie mówił, za to ostatnio do okulisty nie chcieli mnie bez opiekuna wpuścić i musiałam dzwonić po mamę.

[Madź]

Nie byłam, ale w chwilach poważnego kryzysu często się nad taką wizytą zastanawiałam. Stosunkowo szybko odrzucałam swoje myśli, bo nie mogłabym tego zrobić rodzicom. Raczej nie zdają sobie sprawy z tego, że mam jakieś problemy ze sobą, bo nie dość że są mocno zabiegani, to i ja zbyt wylewna nie jestem i raczej to wszystko ukrywam, mają naprawdę dość własnych kłopotów. Wiadomośc o tym że ich córka potrzebuje pomocy psychologa byłaby dla nich ogromnym szokiem zwłaszcza, że w praktyce nie łapią tej subtelnej różnicy między psychologiem a psychiatrą. Może to nienajmądrzejszy sposób myślenia i powinnam w tm wypadku głównie myśleć o sobie i swoich potrzebach, ale nie mogłabym tego zrobić, czułabym się z tym źle. Inna sprawa, że nawet gdyby podejście rodziców było inne, nie wiem, czy bym się zdecydowała, bo nie wyobrazam sobie mówić o swoich problemach, które często sama uważam za skrajnie głupie i wyimagowane, obcemu człowiekowi tak prosto w twarz. Ale może to i dobrze, może jak sama się z tym uporam jeszcze lepiej na tym wyjdę.

[impos animi]

Tak sobie teraz pomyślałam, że ciekawe co powiedział jakiś psychiatra bądź psycholog, który by tu zajrzał i poczytał nasze wypowiedzi...

[Gabriel]

Tak sobie teraz pomyślałam, że ciekawe co powiedział jakiś psychiatra bądź psycholog, który by tu zajrzał i poczytał nasze wypowiedzi...

- Znooowu...
*rzyga*

[impos animi]

Jak to znowu?

[Mikhael]

Jak to znowu?

Gabrielowi chodziło zapewne o to, iż do psychologów przychodzą dziesiątki takich nasto- lub dwudziestoparoletnich osobników jak my z problemami natury emocjonalnej.