Nienawiść

[Memory]

Typowa rada dwójki

...i ma rację.

[Shironeko]

boogi masz rację ale odnośnie Twoich znajomych.
To co zraniło ZiP'a zraniłoby każdego. Jak będzie chciał sam dopowie.
A jeżeli chodzi o nienawiść, raczej wykorzystuje ją do działania: "ja wam pokażę, to jeszcze nie koniec!". Nie kopie ludzi w kostki (nie zauważyłam), ani nie wyżywa się na innych psychicznie - chociażby mieszając ich z błotem, czy to w życiu, czy na forum.
A to ostatnie dostrzegłam u niektórych niby dobrych i pokrzywdzonych.

[ZiP]

Dokładnie ... wszystko co mówię ma działać w nas, nie wychodzić dalej.
Boogi, powiedz sam, co lepsze ? użalanie się nad sobą, czy aktywne działanie ? Ja wole jednak to drugie. Gdy w lokomotywie zabraknie węgla, trzeba wrzucić coś równie energetycznego. Złość i nienawiść są naprawdę dobre.

"Czwórki sporo niegroźnych sytuacji odebrały jako krzywdę dla siebie".

Fakt, wiem jak to jest, jestem w szczęśliwym związku z moją siódemką i takie sytuacje mają miejsce. Jestem przeczulony. Mej Lubej przechodzi po minucie ... a mnie gryzie przez pół dnia ... niepotrzebnie. Ale warto zdawać sobie z tego sprawe.
A to co mnie zraniło najmocniej to jedna z wielkich ran które mogą przytrafić się każdemu. Reszta to poprostu drwiny. Dzieci chyba są najgorszymi dręczycielami. Szczególnie gdy znajdą sobie kogoś kto jest podatny na obelgi i kpiny. Warto wtedy wytworzyć system zabezpieczeń. Z perspektywy czasu porównująć się do tamtych osób to teraz ja jestem górą. I to jest naprawdę wspaniałe uczucie.

[Eternium]

[boogi]

Boogi, powiedz sam, co lepsze ? użalanie się nad sobą, czy aktywne działanie ?

Aktywne działanie.

Być może faktycznie, jak mówi Shironeko, nie do końca zrozumiałem Twój post. Jeżeli nie kopiesz nikogo specjalnie po kostkach (metafora), to wiesz o co chodzi i jest dobrze : )

Na pewno mogę pogratulować tego, że się zgnoić nie dałeś, i z ciężkiego okresu wyszedłeś ostatecznie zwycięski i silny. Za to wielki szacun!

A jeżeli chodzi o nienawiść, raczej wykorzystuje ją do działania: "ja wam pokażę, to jeszcze nie koniec!".

Mocne uczucie jako motor napędowy własnej aktywności? - dobra rzecz. Osobiście nie potrafiłbym chyba takiego jak ZiP "paliwa" stosować (wolę "gniew" zamiast "nienawiści", ale to z mojej historii życia wynika; przydałoby się umieć użyć najpotężniejszego z uczuć: miłości). Ważne, żeby swoją siłę kierować na pożyteczne działanie - swój rozwój, pomoc innym. Banalnie brzmi, ale chyba każdy w głębi serca się z tym zgodzi.

Coś dzisiaj ja chyba zrobiłem się banalny

[impos animi]

Kurde, gdyby Absynt to przeczytał, kijem wygoniłby nas do szóstek.

A kij z tym, Absynt też nie jest alfą i omegą

Ciągle przewijają się przez forumowe rozmowy leki... Dziwne czasy. Ja miałem problemy społeczne, nie brałem nigdy żadnych leków i wszystko jest już za mną...

A i owszem, że dziwne. Ale na to wpływa wiele czynników... Nie chce mi się rozwodzić. W każdym bądź razie, obserwując otoczenie, czasami mam wrażenie, że jakieś problemy nerwicowe czy depresyjne w naszym pokoleniu to plaga. Ale może nie ciągnijmy tego tematu...

[Shironeko]

Teraz mnie olśniło - gniew!
Można kogoś nienawidzić i płakać, ale nienawiść może także wkurzyć, wtedy mamy do czynienia z gniewem

To co dla Ciebie jest oczywiste nie musi takie być dla wszystkich. Ja tam banału nie widzę ^^

[Memory]

Ja nie potrafię nigdy wyzwolić irytacji. Nawet jeśli ktoś by mnie skrzywdził do bólu, nie umiałabym odpowiedzieć. Ostre awantury to zdecydowanie mój słaby punkt.
Zaskakuje mnie z jaką lekkością ludzie są w stanie kryć, a następnie ujawniać gniew, gdy nadarzy się okazja do zrealizowania zemsty. Mnie pozbawiono tego daru.

[Rilla]

To nie było od zawsze. Właściwie to od zeszłych wakacji, chyba. Mam czasem, gdy mam wyjątkowo kiepski dzień i jestem rozchwiana psychicznie, mam takie wrażenie, jakbym była tarczą na strzelnicy, jakbym była jedynym widzialnym punktem na pustkowiu i wszyscy patrzyli tylko na mnie. Czuję ich ciężki wzrok, czuję tę nienawiść, która przenika do mojego wnętrza i przenika do środka. I wtedy boję się ludzi. Czuję się jakbym przeszkadzała im w życiu.
Gdy mi mija, zastanawiam się skąd to się bierze. I myślę, że to tak naprawdę moje własne uczucia do samej siebie. Tylko tak mocne, że ma się odczucie, że promieniują na zewnątrz, i wtedy mylę je z uczuciami kogoś innego.
Tak jak napisała Nif:

Psychologia opisuje pewien mechanizm obronny naszego umysłu, polegający na tym, że przypisujemy to, co sami myślimy i czujemy innym ludziom.

Jak myślicie? Ma to sens? W Waszym wypadku takie wytłumaczenie by przeszło?

[impos animi]

Psychologia opisuje pewien mechanizm obronny naszego umysłu, polegający na tym, że przypisujemy to, co sami myślimy i czujemy innym ludziom.

Jak myślicie? Ma to sens? W Waszym wypadku takie wytłumaczenie by przeszło?

No jeżeli u mnie bywa tak, że odczuwam na sobie nienawiść osób, które kocham, to chyba nie do końca. Ale to nie znaczy, że ten mechanizm jest nieprawdziwy, w każdym bądź razie u mnie trochę inaczej jet.

[Rilla]

Gdy jestem w takim stanie też odczuwam na sobie nienawiść osób, które kocham. Nie wiem, czy mnie zrozumiałaś.
Chodzi mi o to, że w takich chwilach nasza nienawiść do samych siebie jest tak silna, że mamy wrażenie, że to inni nas nienawidzą niezależnie od tego, kim dla nas są-> "przypisujemy to, co sami myślimy i czujemy, innym ludziom".

[impos animi]

Aaaa, takie bambosze, a no to tak, masz rację. Faktycznie, źle zrozumiałam.

[ZiP]

Ja nie potrafię nigdy wyzwolić irytacji. Nawet jeśli ktoś by mnie skrzywdził do bólu, nie umiałabym odpowiedzieć. Ostre awantury to zdecydowanie mój słaby punkt.
Zaskakuje mnie z jaką lekkością ludzie są w stanie kryć, a następnie ujawniać gniew, gdy nadarzy się okazja do zrealizowania zemsty. Mnie pozbawiono tego daru.

Cecha skorpionów u mnie widocznie się ujawnia ;]

[rhubarb]

Nigdy nie miałem wrogów, ani tez nigdy nie uważałem kogoś za mojego wroga. Raz się tylko w dzieciństwie ostro pobiłem z najlepszym kolegą w skutek czego nie odzywaliśmy się do siebie przez 2 miesiące. Czyli bilans jest taki, że raz w życiu czułem na prawdę nienawiść do kogoś innego oprócz siebie.

[Magiliana]

Ja także nigdy wrogów nie miałam. Owszem, jest sporo osób, którym nie odpowiada mój sposób bycia, ale nie martwi mnie to za bardzo. Przekonałam się już niejednokrotnie, że nie warto zabiegać o przychylność wszystkich ludzi.
A jeśli mi nie odpowiada jakaś osoba, to zwyczajnie ją olewam ewentualnie czasami coś zgryźliwego powiem. Na nienawiść szkoda mi nerwów, a niektórzy ludzie nie są nawet warci aby tak strasznie się przejmować tym, co o mnie myślą, czy mnie lubią czy nienawidzą. Ich sprawa.